Fractal

Δύο ποιήματα

Γράφει ο Αντώνιος Κίτσιος // *

 

 

 

 

 

Post mortem

 

Σπαρταράνε μέσα μας τα άγραφα

κι εφάπτονται

σαν δίστιχα εντοιχισμένα σε καδένες.

Έστω, παραδέξου αυτό⸱

ήταν πολυτέλεια που τα άφησες

να γελαστούν.

Πες μου,

θα γελούσες το ίδιο αν τα ‘γραφες;

Πρόχειρα, με τομές αθόρυβες

κι απονενοημένες.

Όσα πρόλαβες, τουλάχιστον,

τα συνόψισα σε μέρες

και τα ταχυδρόμησα.

Άλλα πάλι,

τα αφισοκόλλησα

πάνω στα σανίδια

κάτω απ’ το κρεβάτι

να’ ναι ευκολοδιάβαστα

για τους αγράμματους

όλων των εποχών.

Τέλος πάντων,

κείνο που μένει τώρα

να σου πω είναι

να αναρρώνεις.

 

 

 

 

Μικρή Μόσχα

 

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί

σκεπασμένοι

από νυχτερινούς σοβάδες.

Τη σχέση μας με το σώμα,

θα αριθμούν τα ξοφλημένα.

Αυτή η ζωή μοιάζει με περιπλάνηση.

Οι περιπλανήσεις με ρημαγμένο τόπο.

Κάθε που ανηφορίζω την Πατησίων

τα μάτια των αστέγων με κοιτούν με βία

σαν να ξεχάσαν πως η ίδια ιστορία θα περάσει

αδιάφορα.

Την ώρα που θα κάνει να απλώσει τα ακροδάχτυλα

ένας από δαύτους

θα τον φιλήσω με πάθος

και θα του ψιθυρίσω:

«Λυπάμαι που σου φώναξα.

Είναι που δεν ξέρω

πώς να υπάρχω ακίνητος

και σιωπηλός».

 

 

 

* Ο Αντώνιος Κίτσιος είναι τελειόφοιτος φοιτητής του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία επτά χρόνια ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή στον χώρο της αρθρογραφίας και της ποίησης ενώ πειραματίζεται με το δράμα, το διήγημα, τη μετάφραση και τη σύμπραξη αυτών με πολυμεσικά στοιχεία.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top