Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση Fractal: «Ευχαριστώ κ. Καβάφη»
22/08/2018, 9:02 πμ

Ποίηση Fractal: «Ευχαριστώ κ. Καβάφη»

Γράφει ο Παναγιώτης Καμπάνης // *

 

 

Παναγιώτης Καμπάνης, Πρώτο σκαλί, Γυαλί και ορείχαλκος, 2016

 

«Ευχαριστώ κ. Καβάφη»

 

« – …κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.
– …κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
να’ σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Ευχαριστώ κ. Καβάφη.

Μόνο που εσύ μιλάς για Ποίηση

κι εγώ για την Ζωή μου.

Αγώνας άγονος, της ζωή μου τα καμώματα.

Θολά τοπία, χαμηλοί ορίζοντες,

αινίγματα γεμάτοι.

Αιώνια ερωτήματα,

να βρουν ζωή προσμένουν.

Στον πρώτο χτύπο της καρδιάς,

μια σκάλα υψώθηκε από της γης το πουθενά

κι ο αέρας γέμισε ουδέτερες ψυχές,

αναζητώντας καινούργια πρόσωπα για να φορέσουν.

Γυάλινη και διάφανη ήταν η σκάλα κι ολόχρυσα τα βήματά μου.

Άκτιστα όνειρα κι άγουρες επιθυμίες,

άτεχνα κατασκευάσματα του νου,

με πορφύρα ενδεδυμένα,

με ωθούσανε ν’ ανέβω.

Όσες προσπάθειες όμως κι αν έκανα,

σταθήκανε μοιραίες.

Μήρινθοι από μέταξα,

γενήκανε παγίδες.

Ματωμένες ψευδαισθήσεις

με κράταγαν ξωπίσω.

Τῆς Τύχης τὸ κακόγνωμον οὐ θέλεις ἀποφύγειν.

Με μια κρυμμένη χαρμολύπη στην καρδιά,

θαμμένος σε μύριες σκέψεις,

συνέχισα χωρίς σταματημό

το δύσβατο μονοπάτι.

Πάθος, ελπίδα, φιλοδοξίες

με συντρόφευαν στα στενορύμια.

Τον θάνατο ήξερα ότι πληρώνεις με μια χρυσή δανάκη,

όχι όμως και την ζωή.

Κι εγώ την πλήρωσα ακριβά.

Από το αίμα του Χριστού κι απ’ το κρυφό του δάκρυ,

φύτρωσαν βασιλικοί και άλικες παπαρούνες.

Από το δικό μου το σταυρό,

δεν φύτρωσε κανένα.

Άκανθες αιχμηροί μου φράξανε το διάβα.

Όταν μιλάνε όμως οι θεοί,

οι άνθρωποι σωπαίνουν.

Συνέχισα να παλεύω, να αγωνιώ, να περιμένω,

για να καταφέρω το ακατόρθωτο.

Αχ! κ. Καβάφη, συμφωνώ με ό, τι λες.

Μόνο που εσύ μιλάς για ιδανικά

κι εγώ για πεπρωμένο.

Πέρασαν χρόνοι αρκετοί

μέχρι ν’ ανέβω το πρώτο μου σκαλί.

Μια ξεθωριασμένη σκιά,

κατάκοπος, γεμάτος φόβο και δισταγμούς,

ζούσα μια ουτοπία.

Κρατώντας επιτέλους το πηδάλιο της ζωής μου,

την οδήγησα σε νέο λιμάνι.

Μαζί μου κουβαλούσα γεννήματα σπουδαία,

λάφυρα που κέρδισα στην μάχη μου με την ζωή.

Το πρώτο σκαλί ήτανε πλέον δικό μου.

Δεν έπρεπε ν΄ανησυχώ. Το είχα κατακτήσει!!!

Στο πρώτο σκαλί έφτασα,

την ικανοποίηση όμως του δεύτερου,

ποτέ δεν θα γνωρίσω;

Λυπάμαι που ίσως δεν μάθω ποτέ

τα μυστικά και τις χαρές

που κρύβουν τα επόμενα σκαλοπάτια.

Vitrea estˑ tum cum splendet frangitu,

γιατί, ό, τι είναι από γυαλί μοιραία,

εκεί που λάμπει, θρυμματίζεται.

 

 

* Ο Παναγιώτης Καμπάνης είναι Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top