Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Τις παράξενες λέξεις αγαπώ
18/11/2020, 10:40 πμ

Τις παράξενες λέξεις αγαπώ

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Εντυπώσεις από την «Ουλονοτρυνία» του Κωνσταντίνου Ρέψη, Εκδόσεις Βακχικόν

 

Οι λέξεις είναι παράξενα πράγματα. Ποζάρουν μες στα λευκώματα, στις σκιές των ποιημάτων μεθοδεύουν τις σημασίες τους. Συμπτύσσουν τα νοήματά τους και προχωρούν ίσια εμπρός στην ιδέα. Άλλες χάνονται και άλλες πάλι παραπαίουν κουβαλώντας το μικρό ή το μεγάλο τους φορτίο. Αυτοσχεδιαστικές, σκληρές, αδιάφορες, χωρισμένες σε κάστες και κατηγορίες επιβιώνουν με το τίποτε μιας τυχαίας ανάγνωσης. Τα φώτα που τις λούζουν ξοδεύονται γρήγορα, οι λέξεις είναι δαπάνη, ποτέ δεν φτάνουν στο μέγεθος ενός βλέμματος. Κλεισμένες στις σελίδες των ανθολογιών προσμένουν ένα ξεφύλλισμα και ευθύς μεταμορφώνονται στ’ άστρα που ποτέ δεν θα μάθουμε μες σε τι κυκλώνες γεννήθηκαν. Μας αφήνουν ένα δειλό φιλί στα χείλη, τις ζωγραφιές τις ντύνουν με λίγο περισσότερο νόημα. Η γεύση τους είναι το απόσταγμα ενός όμορφου ψέματος που τόσο το ‘χουμε ανάγκη.

Αυτές είναι οι λέξεις μα και άλλα πολλά που τούτο το σημείωμα αγνοεί και ποτέ δεν θα φανταστεί, έτσι όπως τις αραδιάζει βαλμένες άλλοτε άκομψα και άλλοτε επιτηδευμένα μες στις λεπτές σειρές των τετραδίων. Λέξεις βγαλμένες από αγώνες, λέξεις επιθυμίες και άλλες που είδαν το φως της ζωής για μια στιγμή και έπειτα χάθηκαν. Αν προσέξεις θα τις δεις χαριτωμένες και γαλήνιες να πεθαίνουν επάνω στην κόψη των χειλιών, στο απόγειο της προσφοράς τους. Θυμίζουν καραβοστάσι έρημο, σωσμένες άγκυρες από μια παλιά καταιγίδα και το σχοινί του πηγαδιού που αλιεύει εντός μας εκείνο που  μια φορά και έναν καιρό ονομάσαμε αίσθημά μας.

Με μια τέτοια λέξη αναμετράται ο Κωνσταντίνος Ρέψης στην Ουλονοτρυνία των εκδόσεων Βακχικόν. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Θεσσαλονικιού ποιητή φθάνει με ένα εξώφυλλο, σωστό θαύμα των ματιών. Διαθέτει έναν γνήσιο, αποφθεγματικό χαρακτήρα, βεβαιώνοντας πως η πρώτη απόπειρα του κυρίου Ράψη διαθέτει για υπόβαθρό της ένα γνήσιο και πρωτίστως, αυθεντικό τραγούδι. Με το φως του φεγγαριού που γελάστηκε και έπεσε στην παγίδα του ποιητή, η Ουλονοτρυνία φυλλοροεί τις μικρές και τις μεγάλες σημασίες του κόσμου. Με ένα δειλό, καθάριο φως μια ιδέα φεγγαριού πέφτει πάνω στο στιχοδρόμιο του Ρέψη, έτσι για να φωτίσει όλες εκείνες τις μοναξιές που βολεύονται στις πρόζες της συλλογής. Ο έρωτας και ο θάνατος, η συνύπαρξη και το λεπτό, σχεδόν διάφανο τοπίο που ΄χει ανάγκη το πρόσταγμά μας, τριγυρίζουν μες στους στίχους της Ουλονοτρυνίας. Πράγματα που οδοιπορούν  δίχως εμάς ως την αιωνιότητα, σταματούν και ποζάρουν στην συλλογή του Ρέψη. Προσφέρουν αλόγιστα το χρυσάφι που σημαίνει πάντα η φωνή ενός ποιητή σε τόσο δύσκολους καιρούς, η δόξα τους που ΄ναι τόσο απλή διαθέτει την ανίκητη απόχρωση της αλήθειας. Δουλεμένοι σε πρώτο πρόσωπο, παθητικό, οι λέξεις της συλλογής των εκδόσεων Βακχικόν χαρακτηρίζονται από μια γνήσια ευφυία, μια προστιθέμενη αξία σε αυτές τις ειλικρινείς γενικεύσεις που εμπρός στην προσεκτική ματιά γενούν την αμηχανία και ευθύς μας αφοπλίζουν.

Οι εκδόσεις Βακχικόν έχουν αποδείξει στην πολυετή και ενεργή τους παρουσία στα ελληνικά γράμματα πως διαθέτουν το αισθητήριο και γνωρίζουν τον τρόπο για να ξεχωρίζουν τις πιο αυθεντικές φωνές του ατέλειωτου τραγουδιού μας. Με αφορμή την συλλογή Ουλονοτρυνία επιβεβαιώνουν την υποστηρικτή τους στάση απέναντι στην ποιητική δημιουργία του καιρού μας, αυτήν που καλείται να παλέψει με έναν ρηχό καιρό, γεμάτους θύελλες και άσχημες συγκυρίες. Και όμως εκείνο το ρητό που θέλει την ποίηση ανθεκτική και απαραίτητη ειδικά σε τούτες τις εποχές βρίσκει την εφαρμογή του στις εκδόσεις της οδού Ασκληπιού που επιμένουν να εργάζονται επάνω στο πνεύμα του καιρού. Οπλισμένη με μια γενναία δόση αυτογνωσίας η παράξενη και αιρετική Ουλονοτρυνία μεταβάλλεται στο καθρέφτισμα των μικρών και των μεγάλων όγκων που μας περιβάλλουν. Ποιητές που γυρεύουν την φωνή τους κουβαλούν εντός τους μια αίσθηση ανανέωσης που κάποτε θα μπολιάσει με αίσθηση και λυρισμό ετούτη την αντιποιητική εποχή.

 

Κωνσταντίνος Ρέψης

 

Δίχως το περιττό που ανυπόφορα διακοσμεί, ο Κωνσταντίνος Ρέψης μελετά το αποτύπωμα της ανθρώπινης ζωής στο αέναο πέρασμά της. Στοιχειοθετεί εκείνες τις πελώριες ιδέες που σε κάθε εποχή φροντίζουν με θαλπωρή την βιογραφία του ενστίκτου που κατοικεί εντός μας. Ένα είδος κατακόρυφου βάρους, μια λεπτή στωικότητα διατρέχει σαν φλέβα το κοχύλι της Ουλονοτρυνίας που ποτέ δεν θα μάθουμε τι σημαίνει. Μα τούτο πυκνώνει την περιουσία αυτής της ποίησης που πρωταρχικά εικονογραφεί και έπειτα, αφοπλιστικά απευθύνει ένα δίχως απόκριση ερώτημα.

Η Ουλονοτρυνία με τον δυναμικό της χαρακτήρα και τον ξαφνικό της χτύπο, θυμίζει σε τούτο το σημείωμα τον πίνακα Angelus του Μιλέ που εντός του για πάντα θα κρύβει την απογευματινή ευχή εις τον άγγελο φύλακα της του ανθρώπου ζωής. Καθρεφτίζει την αλεξανδρινή μας εποχή και τα ήθη μας τα πιο παράξενα. Φαντάζει η πιο τρυφερή αφιέρωση σε εκείνο το θαύμα που κατάντησε μάταιο για τις φθαρμένες μας ψυχές. Ο Κωνσταντίνος Ρέψης και οι εκδόσεις Βακχικόν παρουσιάζουν στο κοινό μια ποιητική συλλογή, αφιερωμένη σε εμάς τους δεσμώτες που πνιγόμαστε αδιάκοπα μες στους φραγμούς της εποχής μας. Μερικοί στίχοι γαντζώνονται στα χείλη και μας παρηγορούν. Και έτσι ετούτο το σημείωμα με βεβαιότητα συστήνει έναν άνθρωπο σκεπτόμενο και στοχαστικό, όπως τον περιέγραψε ο Β. Ραφαηλίδης. Μια ιδιότητα υψηλότερη από την ποίηση που ο Κ. Ρέψης εκπληρώνει ιδανικά μες στην σοφή του νιότη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top