Θεατρικό μονόπρακτο: “Όσκαρ και Μίτσι”
Της Άννας Πετρίδου //
Όσκαρ και Μίτσι
Μίτσι: Πας ή έρχεσαι ρωτάει ενώ κοιτάζει επίμονα τα νύχια της και φυσά.
Όσκαρ: …….
Μίτσι: Σε ρώτησα κάτι,
Όσκαρ: Αυτή τη φορά το αποφάσισα, φεύγω για πάντα
Μίτσι: Αυτό το έχω ακούσει ένα εκατομμύριο φορές από τότε που σε παντρεύτηκα.
Όσκαρ: Αυτή τη φορά φεύγω οριστικά.
Μίτσι: Ώστε έτσι, φεύγει οριστικά ο κύριος. Και για που το έβαλες για να έχουμε καλό ερώτημα; Αν φύγεις, θα είσαι να σε κλαίνε οι ρέγγες. Βάζω στοίχημα ότι μέχρι αύριο το βράδυ, που θα σε κόψει η πείνα και το κρύο θα γρατζουνάς πάλι την πόρτα.
Όσκαρ:Ε, δεν υποφέρεσαι πια ακούς; Δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω μπροστά μου.΄Ο,τι και να κάνω το αποκτυπάς. Ποτέ μου δε σ΄ αγάπησα.
Μίτσι: Γι΄ αυτό γύρναγες από δω και από κει με τη μια και με την άλλη; Αλλού έτρωγες και έπινες και αλλού πήγαινες και το έδινες. Νόμιζες, ότι δεν το είχα καταλάβει, ας φαίνομαι έτσι.
Όσκαρ: Ποτέ μου δεν σ΄ αγάπησα. Ας όψεται η μοίρα μου κι αυτός ο όρος τη διαθήκη του θείου μου του Κανέλου. Θα ΄χανα και το τελευταίο κεραμίδι και ό,τι άλλο είχε απομείνει από την κληρονομιά του μακαρίτη. Είχανε, βλέπεις, φάει ψωμί και καλαμάρι με τον πατέρα σου και του είχε τάξει ότι αν παντρευόμουν την κόρη του, δηλαδή εσένα την χοντροκώλα, θα μου ΄δινε προίκα όλη την κεραμοσκεπή για να στεφανωθούμε.
Μίτσι: Ας έπαιρνες τη Λίλυ που ήταν στα μέτρα σου, ξερακιανή κι αυτή σαν κι εσένα. Έβλεπα πως τη γυρόφερνες, πώς τριβόσουν στα πόδια της και την έγλειφες σαν βγαίναμε στο σοκάκι για γειτόνεμα. Εμείς πάντα σε καυγά καταλήγαμε.
Όσκαρ: Αυτή ήταν αδύνατη και δεν είχε στον ήλιο μοίρα, ούτε ένα κεραμίδι δεν είχε.
Μίτσι: Ούτε και εσύ θα είχες αν δεν βρισκόμουν εγώ. Όχι περιουσία, ούτε στη λεωφόρο απέναντι δεν θα μπορούσες να κυκλοφορήσεις. Και μου ‘λεγες ότι μ΄ αγαπάς και θα με αγαπάς για πάντα. Κι ότι βασίλισσα θα με΄χεις.
Όσκαρ: Ποτέ μου δεν σε αγάπησα…
Μίτσι: Μου ‘χες πει όμως ότι θα με αγαπάς για πάντα. Αν φύγεις εγώ πρέπει να σε αρχίσω στο ξύλο. Να σε ξεσκίσω, πρέπει. Όλα τα χρέη σου φορτώθηκα όσα χρόνια ζούσαμε μαζί για να μη σου βγει το όνομα, και πουν ότι δεν άξιζες ούτε χάδι. Ένας μονοφαγάς ήσουν. Ήταν να μην πιάσεις ποντίκι στο στόμα, μόνος σου το καταβρόχθιζες.
…Απλώνει την παλάμη προς τα πάνω και σηκώνεται από τον καναπέ. Τον πλησιάζει αγριεμένη … ο Όσκαρ γουργουρίζει και ακουμπά στο πάτωμα…
Μίτσι: Άντε , δρόμο τι κάθεσαι; Νομίζεις ότι θα κλάψω, ότι θα σε παρακαλέσω.
Σηκώνει την τρίχα και τον πλησιάζει περισσότερο ακόμη
Μίτσι: Αν φύγεις θα σε σκίσω, λέει πιο αποφασιστικά.
… Σταματά απότομα, κάνει μία στροφή και γυρνά πίσω και σκαρφαλώνει στον καναπέ. Αναπηδά πάλι και στέκεται όρθια, χτυπώντας ρυθμικά τις πατούσες στο πάτωμα…
Μίτσι: Δεν μας λες κατά που σκέφτεσαι να πας;
Όσκαρ: Θα πάω…θα πάω στις Κουκουβάουνες, θα πάω να ανοίξει το μάτι μου, το μυαλό μου. Οπουδήποτε θα πάω να πάρω καθαρό αέρα. Πνίγομαι εδώ μέσα, πνίγομαι …
…Λύνει τον κόμπο από τη γραβάτα…
Συνέχεια έλεγχο μου κάνεις, τι τρώω, τι πίνω, πού θα σκαρφαλώσω, με ποιους θα κάνω παρέα, τι θα αρπάξω
…Τραβάει πιο κάτω τη γραβάτα …
Ποτέ μου δεν σ΄ αγάπησα…
Μίτσι: Μπα, και τι το πέρασες; Άκου τι λέει. Αν σε άφηνα μπορεί να έφερνες και τις γκόμενες εδώ, να γίνουμε πολλές. Εσύ παιδάκι μου δεν μαζευόσουν με τίποτα. Όλο να πηδάς σου αρέσει . Τι κάθεσαι; Μην στριμώχνεσαι άλλο. Φύγε, να πάρε και το λουρί σου και τράβα. Τράβα όπου θες.
…Αρπάζει με το στόμα το λουρί που είναι στην πολυθρόνα και το πετάει στο πάτωμα…
Ποιος θα χάσει στο τέλος; Όοοοοχι, δεν θα σε ξεσκίσω να ρωτάνε όλοι γιατί το έκανε αυτό. Ένας παλιόγατος ήταν, που όλο παραμόνευε . Σκοτίστηκα στο κάτω κάτω αν θέλεις να φύγεις. Κουκουβάουνες εσύ; Μπαχάμες εγώ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Το σακί του Σατράπη”
Του Χρήστου Τσαγκάρη // * Πολλοί λένε πως είδαν τον Δημάρατο την τελευταία μέρα του στη σατραπεία. Άνοιξε ένα σάκο και βγήκε στον δρόμο. Με ανεπαίσθητες σχεδόν κινήσεις τράβηξε τον ήλιο από το πλακόστρωτο, τα πρόσωπα από
Περισσότερα -
Ποίημα: “Βλέμματα”
Του Γρηγόρη Σακαλή // Βλέμματα Ένα πρωί συνάντησα σ’ ένα λόφο το παρελθόν μου μέσα στη γιορτή μέσα στον κόσμο είδα το χθες μου με είδε κι αυτό τα σημάδια του χρόνου ήταν παρόντα ένας γέρος γάτος
Περισσότερα -
Η Κ. Πιριπίτση στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Κ. Πιριπίτση, «Αυτόφωτα είδωλα», εκδόσεις Ιωλκός, 2022 «Αυτόφωτα είδωλα» καθρευτίζονται μεταξύ τους, τόσο αλλιώτικα και τόσο ίδια, σκορπίζοντας το κάθε ένα το πιο όμορφο και παράξενο φως τους. Ένα ήπιο φως, που δε σε τυφλώνει. Σαν
Περισσότερα -
Μια ιστορία για την φυσική ανάγκη του ανθρώπου για να αγαπήσει και να αγαπηθεί
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // Άνθια Χριστοδούλου – Θεοφίλου «Στην άλλη πλευρά του κρεβατιού», Εκδόσεις Βακχικόν 2023, σελ. 237 Ένα δραματικό μυθιστόρημα σασπένς, που θίγει πολλά ευαίσθητα ζητήματα, ειπωμένο από την οπτική γωνία μιας ντροπαλής γυναίκας.
Περισσότερα -
Η επεξεργασία του τραύματος
Γράφει η Μαρία Ζερβάκη // * Ελένη Σαμπάνη «Ο τρόπος που έχουνε τα πράγματα να σπάνε», εκδ. Ενύπνιο Η Ελένη Σαμπάνη, από την παρθενική της κιόλας εμφάνιση στον ποιητικό χώρο το 2018 με τη συλλογή «Η σκόνη που
Περισσότερα -
«Για την τιμή των όπλων» της Μαρίας Σκιαδαρέση ☆ Αύγουστος του ’22, διηγήματα για την Μικρασιατική Καταστροφή
«Για την τιμή των όπλων» Διήγημα της Μαρίας Σκιαδαρέση ☆ Αύγουστος του ’22, διηγήματα για την Μικρασιατική Καταστροφή Επιμέλεια αφιερώματος: Ελένη Γκίκα Έτσι έφυγε από την Ελλάδα ο ηγέτης αφού δεν έφτασε να βγει
Περισσότερα -
«Σε τι λοιπόν χρησιμεύει η ουτοπία; Για να προχωράμε»
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Ευστράτιος Τζαμπαλάτης, «Εκεί που ανθίζουν οι φτωχοί», εκδ. Νησίδες Εκεί που ανθίζουν οι φτωχοί υπάρχει μεγαλύτερη ανθρωπιά και αγάπη. Εκεί που ανθίζουν οι φτωχοί, ανάμεσα στα ερείπια και στα γεμάτα μούχλα και υγρασία
Περισσότερα
