Όρθιοι ή καθήμενοι

Γράφει η Ελισάβετ Ιακωβίδου // *

 

Κινούμαι απλά από περιέργεια και έτσι πατάω το κουμπί και βγαίνει μια όμορφη ψηλή τηλεπαρουσιάστρια προσπαθώντας να ισορροπήσει πάνω στα δωδεκάποντα τακούνια της,  ενώ τα σχόλια και οι άστοχες  παρατηρήσεις της σπάνε κρύσταλλα χωρίς μαγική συνταγή.

Κοινώς απαίδευτη!

 

Παρέα πάντα με ένα αρσενικό αμφιβόλου αισθητικής παρουσίας, χάθηκαν οι ωραίοι άντρες, το ίδιο απαίδευτο και ανέκφραστο με πρόβλημα στην άρθρωση και στην αναμετάδοση και με προφορά επαρχιακής Οξφόρδης. Όσο οι τραγελαφικές φάτσες των θηλυκών μοντέλων παρελαύνουν στην πασαρέλα της τηλεθέασης, τόσο οι αρσενικοί συρρικνώνονται επικίνδυνα, σε θέματα αισθητικής.

Μεγάλη παρακμή!

Και καλά των ιδιωτικών καναλιών εφόσον δεν έχουν τίποτα άλλο ποιοτικό να επιδείξουν. Αλλά αυτοί των κρατικών, της πολυτάραχης και πολυπόθητης ΈΡΤ; Που διαθέτει ένα εξαιρετικά ποιοτικό αρχείο, μεγάλη παρακαταθήκη και μένει τελικά ανεκμετάλλευτο λόγω έλλειψης κατάρτισης και παιδείας εκπροσώπων της.

Έχει εκπέσει τρομακτικά το επίπεδο των κρατικών καναλιών. Μια μίζερη εικόνα κατώτερη του μετρίου αναστήματος σε όλους τους τομείς, συν τις διαφημίσεις που έχουν προστεθεί πρόσφατα ανταγωνιζόμενες εκείνες του εικοσάλεπτου των ιδιωτικών καναλιών.

Κι ας τους πληρώνει ο λαός!

Σε όλα τα κανάλια η ίδια περίπου εικόνα. Ιστάμενες φιγούρες, μαριονέτες που κινούνται άγαρμπα και ράθυμα λόγω διαστάσεων και προτεταμένων κοιλιακών αναπτυγμάτων, οι άρρενες των ξεθωριασμένων τζηνς, των ανέμελων πουκαμίσων, χωρίς γραβάτα, κοινώς λαιμοδέτες. Εισάγοντας μόδα “προοδευτικής παράταξης”. Που το παίζουν τζόβενα και ανένταχτοι, αλλά φρικτά εγκλωβισμένοι στο σύστημα που τους συνθλίβει καθημερινά.

Χωρίς την τυπικά ενδεδειγμένη κομψή ένδυση, ως είθισται σε τέτοιους χώρους. Ιστάμενοι και περιφερόμενοι και όχι καθήμενοι όπως ενδείκνυται. Αναπτύσσοντας κάλους οι ταλαίπωροι στα κάτω άκρα, που τους φυτεύουν με τη σειρά τους στα μυαλά των τηλεθεατών.

Τουλάχιστον μέσα από μια καθιστική και ευπρεπή παρουσίαση κρύβονται όλες οι ατέλειες, αισθητικές και μη, ο λόγος βγαίνει ήρεμος και αβίαστος.  Μια καθιστική παρουσίαση, δημιουργεί στον θεατή, ασφάλεια, σιγουριά,  εμπιστοσύνη, και κυρίως σεβασμό. Ευστάθεια και όχι αστάθεια, όπως το εκκρεμές.

Έτοιμοι να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή, προσπαθώντας να ισορροπήσουν οι μεν κυρίες στα ψηλοτάκουνα, προσπαθώντας να υπερβούν τις ρηχές προσδοκίες τους, οι δε κύριοι στο περιττό βάρος. Έτοιμοι να πηδήξουν και να πεταχτούν έξω από το πάνελ, να επιτεθούν, να νουθετήσουν με προτεταμένο δάχτυλο, να εκφοβίσουν, να  παραπλανήσουν, να χειραγωγήσουν, να συνθλίψουν τη βούληση, την προαίρεση, τις αντιστάσεις του τηλεθεατή. 

Επί ποδός πάντα, σε μια συνεχή εμπόλεμη κατάσταση.

Ένας πόλεμος αντιδικιών και αντιπαραθέσεων με δυνατές ή αδύναμες αντιμαχόμενες ομάδες. Πάντα ιστάμενοι και όχι καθήμενοι. Μα, οι κριτές όλων μας, οι δικαστές, είναι πάντα καθήμενοι. Για να σταθεί κάποιος όρθιος και να πατήσει γερά στα πόδια του, πρέπει να έχει και τα ανάλογα  προσόντα υποκριτικής και ορθοφωνίας, και την ανάλογη παιδεία. Το θέατρο της σκηνής απογυμνώνει τον ηθοποιό από τα περιττά στολίδια αναδεικνύοντας μόνο το ταλέντο του.

Ένα τρομακτικό θρίλερ κατάντησε η απλή ενημέρωση.

Μια δακρύβρεχτη σαπουνόπερα η δήθεν ψυχαγωγία!

Ένας κώδωνας κινδύνου που συνεχώς κρούεται για να προειδοποιήσει ότι βρισκόμαστε προ των πυλών μιας ολοκληρωτικής καταστροφής. Για αυτό το λόγο και “ίστανται”. Για να βρίσκονται σε κατάσταση ετοιμότητας να τρέξουν στα καταφύγια να σωθούν. Καθήμενοι δεν μπορούν να πείσουν για τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο,τι δηλαδή, τόσα κρούσματα κορωνοιού υπάρχουν και ενδεχομένων όλοι να πεθάνουμε. Ό,τι ο πόλεμος με την Τουρκία είναι αναπόφευκτος και ότι θα πρέπει όλοι να τον περιμένουμε.  Ότι οι δολοφόνοι και οι κακούργοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας να μας κομματιάσουν και ότι μόνο ο έγκαιρος εγκλεισμός νωρίς στα σπίτια μας, ή ένα όπλο κάτω από τη μασχάλη, θα μας σώσει.

Αυτές ατυχώς είναι οι σημαντικότερες ειδήσεις των υψηλά ιστάμενων και όχι των ταπεινώς καθήμενων. Εντελλόμενη πληροφόρηση. Οι μασκοφόροι των πάνελ εν δράσει….

Ευτυχώς που η πληροφόρηση πλέον μέσω διαδικτύου είναι τάχιστη, έχει διευρυνθεί, έχει απεξαρτηθεί από τα τηλεοπτικά μίντια.

Η θλιβερή διαπίστωση όμως είναι,  ότι οι  αξίες έχουν εκπέσει σε αυτόν το χώρο. Η ποιότητα έχει υποχωρήσει ανεπανόρθωτα για χάρη της ποσότητας, του κέρδους, της ταχύτητας της εικόνας και  του γρήγορου εντυπωσιασμού.

Δεν υπάρχουν πια πρόσωπα που κυριαρχούν, αλλά μεταλλαγμένα προσωπεία που κουνούν τα μέλη άγαρμπα και όχι εύστροφα. Πού είναι εκείνοι οι τρομεροί δημοσιογράφοι παρουσιαστές, τα μεγάλα τέρατα που επάνδρωσαν την τηλεόραση, αυτοί με το τεράστιο ανάστημα που έκαναν τα κρατικά και όχι μόνο, κανάλια να τρίζουν και να βροντούν; Που με τη γνώση, την ευφυϊα, την έντονη προσωπικότητα ήταν ικανοί να γοητεύσουν τον θεατή, να του διεγείρουν το μυαλό, να του δημιουργήσουν κίνητρα για προβληματισμό και  αμφισβήτηση, να τον ταξιδέψουν στον κόσμο και στα γεγονότα με ένα μαγικό τρόπο.

Στη θέση τους υπάρχουν μόνο κινούμενα σχέδια, βουτηγμένα στην οικονομική αλαζονεία και στην εφήμερη αυταπάτη. Στην προβολή του alter ego, ξεχνώντας φυσικά ότι ουδέν βεβαιότερο του αβέβαιου σ’ αυτήν την επιφανειακή κοινωνία όπου οι επικείμενες ανατροπές είναι αναπόφευκτες. Χωρίς αιδώ και συστολή, μέσα στην ημιμάθεια ή αλλιώς ανεπαρκή παιδεία, καλπάζοντας  ξέφρενα μέσα στους χιπ- χοπ ρυθμούς της κοινωνίας του εξευτελισμού αξιών και  έκπτωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Επιλεγμένοι με τα ανάλογα κριτήρια, κομματικά, κοινωνικά, αισθητικά,  σίγουρα όμως όχι αξιοκρατικά, γεννημένοι ωστόσο όλοι ηγέτες και σοφοί, φιλόσοφοι, φιλόλογοι, επιστήμονες, ειδήμονες, κραυγάζοντας εκστασιασμένοι μπροστά στο έκπληκτο κοινό των αποκοιμισμένων Ελλήνων, μέσα από τα εναλλασσόμενα τηλεοπτικά παραθυράκια, με στόματα που ανοιγοκλείνουν αραδιάζοντας ασυναρτησίες ή μιλώντας στη γλώσσα των Ζουλού, βγάζοντας άναρθρες και ακατάληπτες κραυγές για εντυπωσιασμό, μέσα στη Βαβέλ των ξένων γλωσσών που κατέχουν τέλεια…..!

Μιλώντας όλοι μαζί ταυτόχρονα, με ένα ακουστικό στο αυτί που το κουνούν συνέχεια και ελέγχουν τη λειτουργία του, λες κι αυτό τελικά τους φταίει που δεν ακούνε καθόλου το συνομιλητή τους. Ανίκανοι οι  περισσότερο να αρθρώσουν αυτά τα υπέροχα φωνήεντα. Ενώ στα σύμφωνα είναι όλοι τους καλοί, γιατί μουγκρίζουν.

Η τέλεια ακαταληψία!

Τουλάχιστον, τα κανάλια που τους χρυσοπληρώνουν, ας τους προσφέρουν  και μια εντατική επιμόρφωση στο επίπεδο γλώσσας, γενικότερης παιδείας και κοινωνικής συμπεριφοράς, αντί να τους εκθέτουν απροκάλυπτα  γυμνούς και ανεπαρκείς

Μια παρέλαση αστέρων παρωδία, αυτή των show men και image makers. Των  μεγάλων σεφ και μαιτρ, των super idols και όλων των τρομερών των show biz, εκεί όπου παίζονται τα πολλά εκατομμύρια, εκεί όπου ανθεί πραγματικά η κρίση. Ποια κρίση; Μάλλον κρίση σχιζοφρένειας διαφαίνεται.  Όπου οι  σκέψεις των τηλεθεατών κατευθύνονται προς μία και μοναδική κατεύθυνση της αδράνειας, της επιφανειακής ευμάρειας, της συστηματικής τρομολαγνείας μέσα από συγκλονιστικές εικόνες των ΜΕΘ των νοσοκομείων όλης της χώρας. Απαράδεκτο να εισχωρούν σε τέτοιους ιερούς χώρους. Ιεροσυλία…! Να εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο.

Ας  ρίξουμε τις πλαστικές ή τις πάνινες μάσκες τώρα για να αποκαλυφθούν τα πραγματικά προσωπεία με τη μορφή που τους αξίζει. Να δοθεί κάποιο τέλος σ’ αυτήν την ανελέητη παρέλαση “ειδικών αναγκών” μοντέλων!

Έχουμε γίνει τόσο ρυπαροί από την υποκουλτούρα και την παραπληροφόρηση ώστε να μη μας πιάνει πια και το καλύτερο οικολογικό σαπούνι. Μάλλον  ταβανόβουρτσα χρειαζόμαστε για ένα δυνατό ξεβρώμισμα. Άσε που η μυρωδιά  δυστυχώς θα παραμείνει ανεξίτηλη μέσα στο χρόνο, όπως στα γκέτο των μαύρων της Αμερικής, των μεταναστών ανά την επικράτεια και των πολυτελών γηροκομείων της εξελιγμένης Γερμανίας, όπου κανένα απολυμαντικό, κανένα απορρυπαντικό, κανένα μοσχοσάπουνο δεν κατάφερε να εξαλείψει.

Έτσι τείνουμε να καταντήσουμε κι εμείς, ένα γηροκομείο, ένα φτωχοκομείο κι ένα γκέτο μεταναστών κουβαλώντας τις ανεξίτηλες μυρωδιές των εκκρίσεων μας, χωρίς καμία ελπίδα παντελούς εξαγνισμού μέσα στην απάθεια μας, χειρότεροι από αυτούς που αποστρεφόμαστε, για να μας πετάνε κι εμάς κάποτε οι “εξελιγμένοι”, που δεν θα ανέχονται τη μυρωδιά μας. 

Την κατάντια μας, λυπάμαι, εμάς τουλάχιστον, τα τρομερά παιδιά του Πολυτεχνείου και της αντίστασης, γιατί έτσι αφεθήκαμε να μας καταντήσουν οι ξύπνιοι ηγεμόνες, αυτοί που δεν  έχουν δει ποτέ “ένσημο” στη ζωή τους, σπουδαγμένοι στα πιο ακριβά πανεπιστήμια και στη ραστώνη, ειδικά επιμορφωμένοι για να «δουλεύουν» εμάς, τους ανόητους και «παραμορφωμένους», τους ασυγχώρητους, που τίποτα δεν μας σώζει πια, αν δεν κουνήσουμε κάποιο από τα πολύτιμα αλλά σκουριασμένα μέλη μας, έπειτα από τη φοβερή λοβοτομή που έχουμε όλοι, μα όλοι μας ανεξαιρέτως υποστεί, όπως καταγράφει ο Μπεν Κέϊση, στο υπέροχο βιβλίο του, «Η Φωλιά του Κούκου», the fantastic, “One flew over the cookos’ nest”, που το είχε δημοσιεύσει σαράντα χρόνια πριν.

Μεγάλος προφήτης! 

* Η Ελισάβετ Ιακωβίδου είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας