Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Όμορφό μου Πάσχα…
14/04/2020, 10:07 μμ

Όμορφό μου Πάσχα…

Του Νίκου Τσούλια //

 

 

Το ένα Πάσχα πίσω από το άλλο, στην ίδια ρότα, στον ίδιο σκοπό; Πάντα αναζητούσα, αναζητώ, αναζητούμε, θα αναζητούμε ένα ξεχωριστό Πάσχα.

Και κάποτε ήλθε …ξεχωριστό Πάσχα, ξανά και ξανά – ιδίως εκείνο στα πρώτο χρόνο της κρίσης – στα συννεφιασμένα χρόνια των μνημονίων και μαζευτήκαμε στις φαντασιώσεις μας. Καλύτερα τα συνηθισμένα, είπαμε, όλοι μας.

 

 

Μέχρι που ήρθε και το φετινό, του σωτήριου έτους 2020 και αναρωτιόμαστε και απορούμε και εκπλησσόμαστε και προσπαθούμε να αμφισβητήσουμε την πραγματικότητα. Μα τι γίνεται; Στη μακρινά χρόνια της σχολικής ιστορίας, του Μεσαίωνα, βλέπαμε τέτοιους εφιάλτες. Αλλά για εσένα φετινό, δυστοπικό Πάσχα μου θα γράψω άλλη φορά.

Τώρα θέλω να υμνήσω το δικό μου ξεχωριστό Πάσχα, το ξεχωριστό – που το εννοούμε ως μοναδικό, ως όμορφο, ως μοναδικά όμορφο. Όχι, δεν ήταν σε εξωτικά νησιά ούτε στο λατρεμένο μου Παρίσι ούτε σε εξωκκλήσι μοναχικό, που μόνο κατάνυξη και έκσταση σου δωρίζει. Ήταν στο χωριό μου. Και ήταν η απόλυτη εικόνα της ομορφιάς, γιατί τότε – δεκαετία του 1980 – ήταν ζωντανό, πολύ ζωντανό το χωριό μου ιδιαίτερα το Πάσχα. Είμαστε όλοι εκεί, και οι διωγμένοι από το φράγμα του Πηνειού και οι Αθηναίοι της επαρχίας και φυσικά οι αρκετοί μόνιμοι κάτοικοι του χωριού.

Όλα τα σπίτια με κόσμο. Παντού αναμνήσεις, αναμνήσεις στις αναμνήσεις, αναμνήσεις στις αναμνήσεις των αναμνήσεων… χαμόγελα, αγκαλιάσματα, φιλιά, αγάπες. Κάθε σπίτι πρόσφερε στην αυλή του την ψυχή του. Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ την αφήγησή μου. Γιατί μετά άρχισε η απότομη παρακμή. Και τώρα να… Περίπου δέκα σπιτικά ανοιχτά το Πάσχα και τα άλλα ερημωμένα, ταπεινωμένα, γκρεμισμένα – όσο οι καιροί τα

λυγίζουν, τόσο πιο πολλά θέλουν να αφηγηθούν, να γίνουν οι ιστορίες τους δικές σου πληγές και να μην θες με τίποτα να τις αποφύγεις, τις θες, σημάδια ζωντανά της νοσταλγίας σου, γλυκός ο πόνος τους…

Τώρα αναζητάς τα σημάδια σου στα χωράφια, τα δικά σου, των γειτόνων, ακόμα και σε εκείνα που δεν περπάτησες παιδί για να δεις μήπως κάτι σου πουν, να βρεις ένα σημάδι: μια πέτρα μεγάλη που ξαπόσταιναν, ένα δέντρο στη μέση του χωραφιού για να κρεμάνε το κολατσιό τους, ένα φράχτη – σύνορο σκληρής επικράτειας, μια γράνα – κρυψώνα μοναδική στα ατέλειωτα παιχνίδια… Μα και αυτά έχουν τόσο αλλάξει.

Μα τι είναι η ζωή; Τι είμαστε εμείς; Θέλουμε να αλλάζουμε, αλλιώς θα τελματώναμε και όταν τα πράγματα αλλάζουν, ψάχνουμε να βρούμε το χαμένο, αυτό που λείπει, κομμάτι δικό μας, της ψυχής μας.

Όχι, δεν ήταν αυτό το πιο όμορφο Πάσχα μου, κάποιο απ’ αυτά. Αλλά χάθηκα στο δρόμο της νοσταλγίας πριν φτάσω σε αυτό. Ο πρόλογός μου αρνήθηκε το ρόλο που του έδωσα. Διεκδίκησε το κύριο θέμα, το κέρδισε. Δεν ξέρω αν το ήθελα να γίνει ή όχι. Ποιος μπορεί να πει αν εσύ οδηγείς το γράψιμο ή το γράψιμο εσένα;

Όμορφό μου Πάσχα, απόλυτα μοναδικό, περίμενε. Ξέρεις πόσο λατρεύω το γράψιμο. Θα σε φανερώσω, έστω για εμένα. Αν βλέπεις γραμμένη τη σκέψη σου, δεν γίνεται συμβάν και ύπαρξης στοιχείο; Αλλά αν βρει η γραφή μου έστω άλλον έναν αναγνώστη, να πάει η αφήγηση ένα βήμα πιο πέρα, μου αρκεί. Μπορώ να σε συναντήσω, να σε αφηγηθώ, να σε «αναστήσω», δικό μου όμορφο Πάσχα. Αυτή είναι η ταπεινή φιλοδοξία μου…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top