Μια ιστορία για τη βία, την αγάπη, τον ξεριζωμό και την ικανότητα των παιδιών να ονειρεύονται
Γράφει ο Κώστας Α. Τραχανάς //
Ιζαμπέλ Αλιέντε «Ο άνεμος ξέρει τ’ όνομά μου», Εκδόσεις Ψυχογιός 2023, σελ. 320
Βιέννη Νοέμβρης 1938. Ο Εβραίος Ρούντολφ Άντλερ δεν επέστρεψε ποτέ στην οικία του και δεν ξαναείδε τη γυναίκα του Ράχελ και τον γιο του τον Ζάμουιλ. Τη νύχτα μεταξύ 9ης και 10 ης Νοεμβρίου 1938, τη Νύχτα των Κρυστάλλων, το σκοτάδι δεν έπεσε. Οι πυρές και τα κτίρια που έκαιγαν φώτιζαν τον ουρανό μέχρι το ξημέρωμα…
Λίγο μετά το πογκρόμ ο σιδερένιος κλοιός που έπνιγε τους Εβραίους έσφιγγε θανάσιμα ολοένα και περισσότερο. Η Ράχελ Άντλερ κατάλαβε ότι αυτή δύσκολα θα έφευγε για το εξωτερικό, για να γλιτώσουν, αλλά κατόρθωσε να στείλει μόνο του τον γιο της Ζάμουιλ στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο Ζάμουιλ μετά από πολλές περιπέτειες, βρήκε καταφύγιο στο σπίτι ενός ζευγαριού Κουάκερων, του Λουκ και της Λίντα Έβανς. Αυτοί μαγεύτηκαν από το εξάχρονο Εβραιόπουλο με την τρομερή ευφυΐα και την οδυνηρή ευαισθησία. Οι Έβανς έγιναν η οικογένειά του.
Ο Ζάμουιλ περίμενε χρόνια να ξανανταμωθεί με τη μητέρα του, αλλά μάταια περίμενε. Το παρελθόν του στη Βιέννη έσβηνε.
Ο Ζάμουιλ Άντλερ δεν εγκατέλειψε ποτέ το βιολί του και τη μουσική. Εργάστηκε στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου. Για τον μοναχικό Ζάμουιλ η ορχήστρα ήταν το καταφύγιό του, και η μουσική το μόνο που πραγματικά του έδινε χαρά.
Όλα άλλαξαν στα είκοσι πέντε του, όταν αποφάσισε να πάει για διακοπές στις Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας κατά νου να μελετήσει την τζαζ κουλτούρα.
Στις ΗΠΑ ο Ζάμουιλ δούλεψε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και τη Συμφωνική Ορχήστρα.
Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε… τρεις φορές την Ναντίν ΛεΜπλάντ. Τρεις γάμοι, δύο διαζύγια και μια χηρεία.
Η Ναντίν ήταν τολμηρή, ασυνήθιστη, αντισυμβατική, απρόβλεπτη, εκρηκτική, παθιασμένη, διέθετε μια ενστικτώδη και εύστοχη ευφυΐα και η ευθυμία της αντιστάθμιζε τη ροπή του συζύγου της προς τη μελαγχολία.
Χήρος ο Ζάμουιλ πια και σε πολύ μεγάλη ηλικία, είχε στην υπηρεσία του για είκοσι χρόνια, στο στοιχειωμένο σπίτι του, την Λετίσια Κορδέρο. Η Λετίσια είχε μπει στις Ηνωμένες Πολιτείες διασχίζοντας τον Ρίο Γκράντε γαντζωμένη πάνω στον πατέρα της, τον Έδγκάρ Κορδέρο. Αυτό είχε συμβεί στις αρχές Ιανουαρίου του 1982 , είκοσι τέσσερις μέρες μετά τη σφαγή στο Ελ Μοσότε του Ελ Σαλβαδόρ.
Η Σελένα Ντουράν δούλευε στο Σχέδιο Μανόλια που αφορούσε πρόσφυγες και μετανάστες που ερχόταν στα σύνορα του Μεξικού. Προσπαθούσε να βοηθήσει κυρίως παιδιά από το Ελ Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα και την Ονδούρα να αποκτήσουν άσυλο στις ΗΠΑ. Με τη βοήθεια του μεγαλοδικηγόρου Φρανκ Αγκιλέρι συνάντησε ανηλίκους σε κέντρα φιλοξενίας και θα έπρεπε να προετοιμάσουν την υπεράσπιση και να συνοδεύσουν τα παιδιά όταν ερχόταν η σειρά τους να εμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου.
Η Σελένα και ο Φρανκ θα συναντήσουν στο κέντρο φιλοξενίας Νογκάλες, την επτάχρονη Ανίτα Ντίαζ από το Ελ Σαλβαδόρ, που οι συνοριοφύλακες την χώρισαν βιαίως από τη μητέρα της Μαρισόλ και θα προσπαθήσουν να ζητήσουν για την μικρή άσυλο.
Η Σελένα και ο Φρανκ θα ψάξουν στο Ελ Σαλβαδόρ για να εντοπίσουν αν ζει η Μαρισόλ Ντίαζ. Θα την βρούνε;
Πώς ο Ζάμουιλ Άντλερ και η Λετίσια θα διασταυρωθούν με τη Σελένα, τον Φρανκ και την Ανίτα;
Ποιο ήταν το Αθαμπαχάρ, το αστέρι των πνευμάτων;
Ποιο είναι το μυστηριώδες βασίλειο της φαντασίας, που μπορεί κανείς να δει καλά μόνο με την καρδιά;
Θα πετύχει το έργο των εθελοντών διασωστών; Θα βρεθούν δίπλα στους ξεριζωμένους, θα τους φροντίσουν, θα τους περιθάλψουν, θα τους διασώσουν;
Θα κερδίσει η αλληλεγγύη, την ανικανότητα και την αναλγησία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών;
Είναι η συλλογική ευθύνη των πολιτών και των ενώσεων, το σωσίβιο για τους μετανάστες, τους Άλλους και τους κατατρεγμένους;
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε διερευνά το πώς η βία, η μετανάστευση και η μισαλλοδοξία επηρεάζουν τα παιδιά σε τρεις ανόμοιες περιόδους της Ιστορίας.
Μια ιστορία για τη βία, την αγάπη, τον ξεριζωμό, τον εθελοντισμό, την ελπίδα και την ικανότητα των παιδιών να ονειρεύονται.
Πρόκειται για ένα πολύ καλό και συγκινητικό μυθιστόρημα.
Ιζαμπέλ Αλιέντε
Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 74 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή. Το 2014 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη σημαντικότερη διάκριση που απονέμεται σε πολίτη, ενώ το 2018 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: “Δομήνικος Θεοτοκόπουλος –El Greco”
Του Ανδρέα Γ. Λίτου // * Ψάχνοντας τις κρυφές ιερές εικόνες, αυτές που από μικρός είχες μέσα σου, βρέθηκες από τον Χάνδακα στα δρομάκια της αυστηρής Ισπανίας. Υπερπηδώντας τις δυσκολίες της Βενετιάς και τις αντιξοότητες της Ρώμης ,
Περισσότερα -
Η οσφρητική μνήμη: Σκέψεις πάνω στον «Οσφρηστή» του Λεωνίδα Βουρδονικόλα.
Γράφει η Ζωή Μαντά // * «Τίποτα δε ζωντανεύει τόσο απόλυτα το παρελθόν, όσο η μυρωδιά που κάποτε συνδεόταν μ’ αυτό» Vladimir Nabokov. Η μυρωδιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την μνήμη, την απόλαυση, την ερωτική επιθυμία. Ο
Περισσότερα -
Συζητώντας για την τρέχουσα επικαιρότητα με τον φιλόλογο και ιστορικό συγγραφέα, Μιχάλη Τζανάκη
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Κατοικούμε στην ίδια πόλη. Κι ακόμα αρθρογραφούμε αρκετά συχνά στην ίδια εφημερίδα του Ηρακλείου, την ιστορική ‘Πατρίς’. Εκείνος κατάγεται από το χωριό Πόμπια της νότιας Κρήτης, αλλά σπούδασε στο Ρέθυμνο με το οποίο,
Περισσότερα -
✔ Γιώτα Γουβέλη: «Με γοητεύουν οι εποχές που καθόρισαν τη μοίρα του τόπου μας»
Συνέντευξη στη Γιούλη Τσακάλου // Άνθρωποι αδίστακτοι, άνθρωποι ένοχοι κι αθώοι μαζί, ιδιοτελείς ιδεολόγοι, αγνοί αγωνιστές, άνθρωποι γενναίοι και άνθρωποι θρασίμια, με δυο λόγια ο άνθρωπος είναι ο βασικός πρωταγωνιστής στο πολύπλευρο μυθιστόρημα της Γιώτας Γουβέλη «Η Παραμάνα»
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η μάγισσα”
Γράφει η Γλυκερία Γκρέκου // Εμείς, τα παιδιά, τη φωνάζαμε μάγισσα. Γύρω από το σπιτάκι της υπήρχε ένα οικόπεδο, όπου τα αγόρια, κυρίως, έπαιζαν κάθε απόγευμα. Τα κορίτσια, στήναμε κερκίδα, μαζεύαμε καμιά παπαρούνα που φύτρωνε στις
Περισσότερα -
Ιστότοποι πολιτισμού
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (αφού υπήρξε μπορεί να υπάρξει): http://www.ekebi.gr/ Όλα τα βιβλία και οι συγγραφείς σε μια σελίδα: http://www.biblionet.gr/ Ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τον πολιτισμό: http://diastixo.gr/ Περιοδικό για το βιβλίο και τις τέχνες: http://www.oanagnostis.gr/ Κριτικές βιβλίων, παρουσιάσεις, άρθρα:
Περισσότερα -
Η παραδείσια ληστεία
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογείας και Λαυρεωτικής «Μνήσθητί μου Κύριε! Ο Άγιος Ληστής του…Παραδείσου», έκδοση Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας Λαυρεωτικής Σπάτα Αττικής, Αθήνα 2018». Ζούμε στον 21ο αιώνα, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την απογείωση των
Περισσότερα
