✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Σώτη Τριανταφύλλου «Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό», εκδ. Πατάκη, σελ. 352

Τιφλίδα, δεκαετία του 1980. Η Ιρίνα Νόζατζε, κόρη εργάτη σαπωνοποιίας, δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Χρονικά της Σοβιετικής Γεωργίας”, περνάει τις μέρες της αντιγράφοντας δελτία για την αγροτική παραγωγή και τα επιστημονικά επιτεύγματα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Τίποτα δεν συμβαίνει. Ύστερα, συμβαίνει κάτι· μια αποτυχημένη αεροπειρατεία: τέσσερις νεαροί Γεωργιανοί αποπειρώνται να αυτομολήσουν στη Δύση· ακολουθεί τραγωδία που παίρνει μεγάλη δημοσιότητα και πανσοβιετικές διαστάσεις. Η Ιρίνα, αποφασίζοντας να ερευνήσει την υπόθεση με καυκασιανό πείσμα, ζει δυο παράλληλες ζωές: μια μέσα στην κρυψίνοια, στην αδιαφορία και στην ασυνεννοησία, και μια άλλη στον κόσμο της φαντασίας και των βιβλίων, από τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ μέχρι το Γαλάζιο πουλί της ευτυχίας. Ως τον σκληρό Απρίλιο του 1989, τα μικρά και μεγάλα γεγονότα της ζωής της (απώλειες, απογοητεύσεις, καθημερινές ανακαλύψεις) και της χώρας ολόκληρης (το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ, οι μεταρρυθμίσεις του Γκορμπατσόφ και ο αντίκτυπός τους, το εθνικιστικό κίνημα στη Γεωργία) γίνονται αιτία να αλλάξει η ιδέα που είχε για τον εαυτό της και για όλα τ’ άλλα.
Το “Λούνα παρκ στο ιερό βουνό” είναι το τρίτο βιβλίο μιας εν εξελίξει τετραλογίας για τη Σοβιετική Ένωση. Στο “Εργοστάσιο των μολυβιών” (2000), η ιστορία αρχίζει πριν από την επανάσταση των μπολσεβίκων και τελειώνει τις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου· στις “Σπάνιες γαίες” (2013), ο κλόουν Πραβιέν Σεργκέγεβιτς Μακάρεφ ζει στη βορειοδυτική Ρωσία στα χρόνια του Στάλιν· σ’ αυτό το τρίτο μυθιστόρημα, ξετυλίγεται η ιστορία της οικογένειας Νόζατζε και οι τελευταίες μέρες της Σοβιετικής Γεωργίας.

Χριστόφορος Κάσδαγλης «1983», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 464

Ο γέρος μου με έδιωξε απ’ το σπίτι την επομένη των εικοστών γενεθλίων μου. Κούρνιαξα κι εγώ στην κατάληψη της σχολής μου, για να στεγάσω μαζί με τις προσδοκίες ενός ολόκληρου κινήματος και το δικό μου σαρκίο.
Τα μεγάφωνα ξερνούσαν συνθήματα ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Θειάφι και αδρεναλίνη. Από μακριά ακούγονταν σειρήνες περιπολικών, για λόγους άσχετους με την περίσταση.
Σύρθηκα με κόπο προς το κυλικείο. Κανονικά δεν θα ’πρεπε να ομιλώ τοιουτοτρόπως, υποτίθεται ότι οι αγωνιστές δεν σέρνονται στους διαδρόμους. Εγώ πάντως σερνόμουν. Μπορεί η περιγραφή να εκληφθεί και ως αυτοκριτική. Σήμερα προτιμούν τον όρο αυτοκάθαρση, αλλά σίγουρα η αυτοκριτική χτυπάει καλύτερα στο αφτί. Τουλάχιστον στο αριστερό.
Ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης, ο πρωταγωνιστής του “Σπλιτ!”, επιστρέφει στα είκοσί του χρόνια, στο 1983, “τότε που άρχισαν όλα”. Διωγμένος από το σπίτι, συμμετέχει στην κατάληψη της σχολής του, ζει αμλετικά διλήμματα, τζογάρει, συλλαμβάνεται, ερωτεύεται, προσπαθεί να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Όλ’ αυτά λίγο πριν από την έλευση του οργουελικού 1984.
Ανελέητο χιούμορ και αυτοσαρκασμός, σ’ ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης και συλλογικής αυτογνωσίας. Χρονικό αλλά και αλληγορία μιας εποχής στην οποία ανάγονται αρκετές μεταγενέστερες περιπέτειες της χώρας.

Χρήστος Χρυσόπουλος «Άλμα», εκδ. Νεφέλη, σελ. 160

Η ιστορία της γέννησης ενός κοριτσιού. Ένα αλληγορικό βιβλίο για το πώς ένα παιδί αλλάζει τις ζωές όλων όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του. Το βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου θυμίζει το σινεμά του Λαρς φον Τρίερ, δίχως την απροκάλυπτη βία του Δανού δημιουργού. Η Άλμα είναι ένα βιβλίο για τη νέα ζωή ως δώρο.
Το μαιευτήριο.
Η μονάδα φιλοξενίας.
Οι έξι έγκλειστοι που ζουν εκεί.
Ο νέος φιλοξενούμενος.
Η μητέρα που γεννά.
Το όνομα ενός νεογέννητου κοριτσιού.
Άλμα.
«Είμαι ό,τι πιο πολύτιμο για εκείνους. Είμαι εύθραυστη, όπως ένα νεογέννητο μωρό. Από τότε που μπήκα εδώ, αυτό που με κρατά ζωντανή δεν είναι η υλική τροφή, είναι η περίσσια αγάπη. Η επαφή, το άγγιγμα, το χάδι. Κάθε φορά που με αγκαλιάζουν, η τρυφερότητά τους με θρέφει. Δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο από αυτό που μου δείχνουν τα αισθητήρια όργανά μου. Μιλούν μεταξύ τους, αλλά ποτέ δεν απευθύνονται σε εμένα. Ζω με την όραση, με την αφή. Με τις θερμοκρασίες, τους ήχους… Τους περιεργάζομαι φέρνοντας τα ακροδάχτυλά τους να ακουμπήσουν στα χείλη μου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αλεξάνδρα Δεληγιώργη «Κοιλάδες του Φόβου», εκδ. Εκκρεμές, σελ. 376

“[…] Πολύ μετά τον χαμό του, εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκεμβρίου, η Ειρήνη θυμήθηκε την κουβέντα τους που, όταν έγινε, δεν την πήρε στα σοβαρά. Τότε, άρχισε να διαβάζει δικές της σημειώσεις και ημερολόγια κι έφτιαχνε με τον νου της την ίντριγκα της ιστορίας που άρχιζε με τις εκρήξεις βομβών σε πλατείες των πλανητικών μεγαπόλεων, προχωρούσε με την εναλλαγή ερειπίων, ονείρων, τυχαίων και αναπάντεχων συναντήσεων και έφτανε εκεί απ’ όπου είχε αρχίσει, στον χαμό των παιδιών της, της μικρής Περσεφόνης, της Ρεξά, του Σαμίρ και του Στέφανου. Ο εκδότης, ο μεταφραστής κι επιμελητής, ο μηχανολόγος, η νεαρή γυναίκα που επέζησε με τις αγγαρείες, ο δικαστής, ο ποιητής, ο εξόριστος κι ο μετανάστης, ο αστροφυσικός και ο αστροναύτης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, “πρώην” όλοι τους, κάλυπταν λίγο-πολύ το φάσμα της χρεωκοπίας της ύπαρξης. Η αποτυχία τους, όμως, έβγαζε μια λάμψη που διαπερνούσε τον πέπλο του ζόφου, και η τρύπα που άνοιγε θαρρείς με το θάμπος της μαρτυρούσε πως ο ζόφος δεν θ’ αργούσε να διαλυθεί”.
Η έκρηξη βομβών στις μητροπόλεις του πλανήτη που συμβαίνει μια Κυριακή του Σεπτεμβρίου του 2029 χωρίζει την Αθήνα στα δυο. Ένας πρώην μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων, για να επιζήσει, γυρεύει δουλειά σε κτήματα και χωράφια της ελληνικής επαρχίας και μοιράζεται την υπόλοιπη ζωή του με μια πρώην αρχαιολόγο, σε ένα χωριό της βόρειας Εύβοιας. Τα πρόσωπα που αναμειγνύονται στην πλοκή, με ειρωνεία, διαλογικότητα και δραματικότητα, αποκαλύπτουν πτυχές μιας ιστορίας με θέμα τον αγώνα για ύπαρξη. Το παρόν προβάλλεται στην οθόνη του μέλλοντος, με φόντο τη λαχτάρα του ανθρώπου για ποίηση ζωής.

 

Ξένη πεζογραφία:

Γκράτσια Ντελέντα «Η μητέρα», Μετάφραση: Αναστασία Μιχαλέλη, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 160

Σε έναν τόπο πλούσιο σε παραδόσεις, όπου οι άνθρωποι δεν παύουν να διαπνέονται από αυστηρότατες ηθικές αρχές, υπάρχουν σχέσεις που θεωρούνται ανάρμοστες, ακόλαστες, σχεδόν διαβολικές. Η Μαρία Μανταλένα παρακολουθεί έντρομη, με αδιάκοπη αγωνία, την εξέλιξη των συναισθημάτων που παρασέρνουν την ψυχή του γιου της Πάουλο, του νεαρού καθολικού ιερέα σε μια μικρή κοινότητα της Σαρδηνίας, στο φανταστικό χωριό Άαρ. Η μητέρα, λοιπόν, προσπαθεί απεγνωσμένα να τον απομακρύνει από το κακό που η ίδια βλέπει να τον απειλεί, δηλαδή τον δυνάμει ολέθριο έρωτά του για την Ανιέζε, ενόσω ακριβώς ο Πάουλο διχάζεται και παλεύει μεταξύ ενοχής και επιθυμίας, πίστης και αμαρτίας. Ένα μυθιστόρημα σφιχτοδεμένης πλοκής και ρυθμικής έντασης, με το οποίο η Γκράτσια Ντελέντα διερευνά τις πιο ενδόμυχες και αντικρουόμενες σκέψεις των δύο βασικών της πρωταγωνιστών, μια παθιασμένη ιστορία που μας εξοικειώνει απροσδόκητα με τις αμφιβολίες και τα ανείπωτα βάσανά τους. Γραμμένο με σκοτεινές και ζωηρές αποχρώσεις, όπως μια αρχαία τραγωδία, το βιβλίο αυτό κατέχει εξέχουσα θέση στο έργο της νομπελίστριας συγγραφέως, τόσο για την ψυχολογική σκιαγράφηση των χαρακτήρων όσο και για τη δραματική του ατμόσφαιρα.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Τεύκρος Μιχαηλίδης «Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία», εκδ. Πόλις, σελ. 322

Κωνσταντινούπολη, 27 Δεκεμβρίου 537, ημέρα των εγκαινίων της Μεγάλης Εκκλησίας. Ο Ιωάννης, στενός συνεργάτης των αρχιτεκτόνων της, βρίσκεται δολοφονημένος. Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στη Θεανώ, πρώην σπουδάστρια στην Ακαδημία του Πλάτωνος και στενή φίλη του θύματος. Ο Ευτόκιος, ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συγκέντρωση και διάσωση των έργων του Αρχιμήδη, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση: είναι πράγματι ένοχη η νεαρή μαθηματικός ή μήπως έχει πέσει θύμα μιας καλοστημένης συνωμοσίας; Ιστορικά πρόσωπα, όπως η Θεοδώρα και ο Ιουστινιανός, και μυθοπλαστικοί ήρωες συναντιούνται και αλληλεπιδρούν για να ζωντανέψουν το κλίμα της μετάβασης από την Ύστερη Αρχαιότητα στον πρώτο βυζαντινό χρυσό αιώνα. Η αρχαία φιλοσοφία πεθαίνει, κληροδοτώντας όμως στον καινούργιο κόσμο την κατακτημένη σοφία της: τη γεωμετρία και τη μηχανική της. Χωρίς αυτές, θαύματα όπως ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας δεν θα έπαιρναν ποτέ σάρκα και οστά. Στο προσκήνιο αυτής της ιδιόμορφης σύγκρουσης, ο μύθος εκτυλίσσεται μέσα από σκάνδαλα, καταχρήσεις, μισαλλοδοξία και, κυρίως, μέσα από την αιώνια πάλη για εξουσία.

 

Μυθιστορηματική βιογραφία:

Βλάντιμιρ Πίστανο «Τέσλα – Το πρόσωπο πίσω από τις μάσκες», Μετάφραση: Χρήστος Γκουβής, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 528

Ο προφήτης του νέου επιστημονικού μέλλοντος υπήρξε μια παρεξηγημένη προσωπικότητα. Από την παιδική του ηλικία σε ένα χωριό της σημερινής Κροατίας, όπου ο πατέρας του, ένας ορθόδοξος ιερέας, απέρριπτε το ταλέντο του, μέχρι τα θυελλώδη χρόνια που πέρασε στη Νέα Υόρκη, όπου η έντονη αντιπαλότητά του με τον Τόμας Έντισον γέννησε θριάμβους και αποτυχίες, ο Νίκολα Τέσλα δαιμονοποιήθηκε αλλά και λατρεύτηκε σαν είδωλο. Αυτή η βραβευμένη μυθιστορηματική βιογραφία περιγράφει τις χαοτικές απαρχές του “Προμηθέα του Ηλεκτρισμού”, όταν ο ιδιότροπος χαρακτήρας και το ασυμβίβαστο πνεύμα του βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Για κάθε επιτυχημένη εφεύρεσή του -το εναλλασσόμενο ρεύμα ή την ασύρματη επικοινωνία- προέκυπταν εκατοντάδες άλλες. Όμως ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Τέσλα; Ο Βλάντιμιρ Πίσταλο εισχωρεί στον απόκρυφο κόσμο ενός ανθρώπου στοιχειωμένου από τον θάνατο του μεγαλύτερού του αδερφού, ενός ανθρώπου που πάλεψε με τις εκλάμψεις της παράνοιας και του μεγαλείου, και του οποίου η καχυποψία απέναντι στη θεσμική αρωγή τον οδήγησε στην οικονομική καταστροφή. Μια συναρπαστική ανάπλαση της ζωής και του έργου ενός πρωτοπόρου οραματιστή, που εξακολουθεί να μας εμπνέει και να μας επηρεάζει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ιστορία- Προσωπικές αφηγήσεις:

«Όλη νύχτα εδώ» Μια προφορική ιστορία της εξέγερσης του Πολιτεχνείου, Επιμέλεια- εισαγωγή: Ιάσονας Χανδρινός, εκδ. Καστανιώτη

To βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέλη παράνομων οργανώσεων, μαθητές, εργάτες, διαδηλωτές που τραυματίστηκαν από σφαίρες, αυτόπτες μάρτυρες και στρατιωτικούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα σώμα πληροφοριών, που θα καλύψει ορισμένα από τα κενά της έρευνας γύρω από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, και παράλληλα να συμβάλει στη διατήρηση της μνήμης ενός από τα πιο εμβληματικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο συνεχίζει να είναι αντικείμενο έντονων φορτίσεων αλλά και να υπόκειται σε διάφορες στρεβλώσεις και ποικίλες αναθεωρήσεις.

 

Ποίηση:

Αντώνης Φωστιέρης «Ζωγραφική συνομιλία με την ποίηση», Ζωγραφική: Γιάννης Ψυχοπαίδης, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 48

Η φράση του Οράτιου “Ut pictura poesis” (Η ζωγραφική είναι σαν την ποίηση) επαληθεύεται ακόμα μια φορά στη συνάντηση δύο κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών, που εκπροσωπούν δυναμικά τις Τέχνες αυτές στον τόπο μας. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης προσεγγίζει με πρωτότυπα ζωγραφικά έργα μια σειρά ποιημάτων του Αντώνη Φωστιέρη επιλέγοντάς τα από πέντε συλλογές που καλύπτουν χρονικό φάσμα τριάντα έξι χρόνων, προβάλλοντας ευρηματικά το εικαστικό τους ισοδύναμο και εμπλουτίζοντάς τα με μια νέα οπτική μυθολογία. Τα περισσότερα έργα εγκιβωτίζουν και ενσωματώνουν ως οργανικά στοιχεία χαρακτηριστικούς στίχους των ποιημάτων, καθώς δεν αποτελούν εικονογράφησή τους με την τρέχουσα σημασία, αλλά εμπνέονται από αυτά για να προχωρήσουν σε μια πραγματική “Ζωγραφική συνομιλία με την Ποίηση” και σε μια βαθύτερη ώσμωση, που γεννάει καινούργιες, σύνθετες, καλλιτεχνικές μορφές.
Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο οποίος στο παρελθόν είχε ανάλογες «συναντήσεις» με το έργο ποιητών όπως ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος και η Δημουλά, γράφει στον πρόλογο:
“Το στίλβον ποιητικό αλφάβητο του Φωστιέρη, διασχίζοντας τη μνήμη της προσωπικής ιστορίας και την ιστορία της προσωπικής μνήμης, μεταμορφώνεται σε έναν -έμπλεο ελεγχόμενου πάθους και υπαρξιακών αποριών- αναστοχασμό πάνω στον Χρόνο. Ασκήσεις περισυλλογής και εξομολόγησης γύρω από το μυστικό μνημόσυνο της μνήμης και της πολύτιμης λήθης. Ακολουθώντας τις τεθλασμένες διαδρομές με τις εντός και τις εκτός εικόνες της σκέψης, μέσα στα απόνερα του ύπνου και μέσα στους ουράνιους θύλακες του νου, πεζοπορώντας στις κορφές όπου προήλασε το φως, ο ποιητικός λόγος του Φωστιέρη ιχνηλατεί το μεγάλο Αίνιγμα, το Αρχητέλος, τον αθέατο μηχανισμό τού εδώ και του επέκεινα, το ζω της ζωής, το θα και το να του θανάτου”.

 

Ημερολόγια:

«Ο τοίχος είχε τη δική του υστερία», ημερολόγιο 2020, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 126

Το 2020 είναι η πρώτη χρονιά μετά το 1919 που τα νούμερα στοιχίζονται σε διάδες.
Τις υπόλοιπες χρονιές δεν στοιχίζονται τα νούμερα, μόνο οι λέξεις. Ακολουθούν παραδείγματα
Καρέτα καρέτα
Σημαίνει ανάπτυξη στην Ελλάδα – όπως η χελώνα ξαναγυρνάει μετά από μερικές δεκαετίες στην ίδια παραλία για να γεννήσει τα μικρά της.
Δυο δυο
Σημαίνει την τύχη ή την ικανότητα να μπορείς να διατηρείς ή ακόμα καλύτερα να εξελίσσεις μια συντροφική σχέση μετά από σαράντα τσακωμούς την εβδομάδα. Είναι το αντίθετο του μονάχους μονάχους.
Πατ πατ
Επειδή οι περισσότεροι είστε φτωχοί ψυκτικοί από το Περιστέρι, σίγουρα δεν ξέρετε ότι το πατ πατ είναι το μίνι γκολφ. Το οποίο τώρα με την κανονικότητα θα μπει και στα σχολεία
Άρον άρον (συνώνυμο του μπαμ μπαμ)
Σημαίνει σχεδιάζω, προγραμματίζω, οργανώνω, αναθέτω, εφαρμόζω, μαθαίνω, κάνω κωλοτούμπες, και άλλες ομορφιές.
Μάνι μάνι
Σημαίνει λεφτά λεφτά. Δηλαδή τα λεφτά πάνε στα λεφτά.
Λογικό αφού το 1% των πλουσίων θα κατέχει τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου μέχρι το 2030.
Ντε Μπουρ Ντε Μπερ
Αυτό δείχνει την ηλικία του πατέρα του παιδιού μου, που πρόλαβε να ακούσει ζωντανά τον (και στην ευρωβουλή) αθλητικογράφο Μανώλη Μαυρομμάτη να αναφέρει δύο αδέλφια ποδοσφαιριστές, από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα με διαφορετικό επώνυμο περιγράφοντας τη μεταξύ τους ποδοσφαιρική φάση. Στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο επώνυμο.
Να τος να τος
Δεν σημαίνει τίποτε αφού συνήθως συνοδεύεται από τις λέξεις “ο” και “πρωθυπουργός”
Μαλάκα (ε) μαλάκα
Σημαίνει τα πάντα και παντού.
Μπάι μπάι
Τα λέμε ξανά το 2121.
Μετά τιμής οι άντμινζ (Από την έκδοση)

 

Βιβλία για παιδιά:

Ιωάννα Μπαμπέτα «Ένα τριαντάφυλλο για τη δασκάλα μου», εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Μίνωας

Κάθε πρωί όλα τα παιδιά προσφέρουν ένα λουλούδι στη δασκάλα τους, την κυρία Ρένα. Είναι τόσο γλυκιά και όμορφη! Εκείνη χαμογελά και τα αγκαλιάζει.
Ο Αιμίλιος όμως μπαίνει στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχει τριαντάφυλλο να της δώσει. Κι αν η κυρία Ρένα νομίζει πως δεν την αγαπά;

Μαρία Ρουσάκη «Η βιβλιοθήκη του τίποτα», εικονογράφηση: Έφη Λαδά, εκδ. Μίνωας

Η μικρή Μαρούσα έμοιαζε να τα έχει όλα. Όμως ένιωθε να της λείπει Κάτι. Ίσως ήθελε να νιώσει ένα έντονο συναίσθημα. Χαρά, λύπη, έκπληξη, ανυπομονησία… Ή να ζήσει μια αλλιώτικη περιπέτεια. Μα όλα της ήταν Αδιάφορα. Τίποτα δεν αισθανόταν η Μαρούσα! Τίποτα! Ώσπου μια μέρα βρήκε αυτό το Κάτι, το οποίο θα την άγγιζε αληθινά.