Fractal

✔ Editorial: «Μια αόρατη δύναμη είναι ισχυρότερη από μια ορατή»

 

 

 

 

«Είναι ένα αίσθημα. Μια αίσθηση και μια διαίσθηση, πως αυτό που, εγώ τουλάχιστον, θέλω να γράψω αποτελεί μια αποκάλυψη για κάτι που ήδη υπήρξε. Όχι επινόηση ή όνειρο μελλοντικό. Και όταν ζωγραφίζω έτσι αισθάνομαι. Δεν περιγράφονται αυτά. Νομίζω πως κάτι μας συμβαίνει σαν αυτό που λέει ο Πλάτων για την προΰπαρξη των ιδεών.» Μας λέει στο Πασχαλιάτικο τεύχος μας η Μάρω Βαμβουνάκη εξηγώντας και τον μηχανισμό και την δυναμική της τέχνης με αφορμή το καινούργιο της βιβλίο «Η Νοσταλγία κι εγώ»

Για όλα μιλήσαμε ναι, και για τις Πασχαλιές: «Α, οι πασχαλιές έχουν συνταρακτικά νοήματα για τις ψυχές, το ίδιο και η Άνοιξη, οι τελετουργίες, οι μυρωδιές, τα όσα ακούσαμε στις ψαλμωδίες για τον απόλυτο πόνο και την απόλυτη χαρά, τα δώρα, τα άνθη, τα καινούργια άσπρα παπούτσια, το άγιο φως στα χάρτινα φαναράκια, τι να πρωτοπώ!…»

Ακόμα και για το «πάρα ταύτα» του Θαύματος: «Το Παρά ταύτα είναι η υπέρβαση, μεγαλοψυχία. Το ξεπέρασμα των συνθηκών στην πτήση προς το ουσιώδες και την χαρά του. Το παρά ταύτα είναι η συγχώρεση, η άνευ όρων αγάπη που νικά την απογοήτευση.» Θα μας πει η συγγραφέας και όσο για το «παρά ταύτα» της εποχής: «Το παρά ταύτα μας ας είναι η νίκη της πνευματικότητας πάνω στην υλοφροσύνη που επιστημονικά, δαιμονικά, οργανωμένη γύρω μας, περνάει μέσα μας ως βασικός τρόπος ύπαρξης και μας τρελαίνει».

Στο ίδιο τεύχος γράφουμε για το καινούργιο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Το όνομά σου», μια νουβέλα «εις το όνομα του Κυρίου», παραβολική και επιστολική:

«Ε, κι αυτό ακόμα το απόβρασμα το έχω συγχωρήσει. Εννοώ ότι μου είναι αδιάφορο, και όσα μου έκανε δεν έχουν αφήσει μέσα μου το ελάχιστο ίχνος. Εκείνος βέβαια θα ‘θελε να ‘χε χαράξει στην ψυχή μου ένα ανεξίτηλο τραύμα. Όμως όχι. Δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια να μην τον θυμάμαι καν. Η συγχώρεση, καταλήγω, είναι η καλύτερη εκδίκηση». Γράφει ο συγγραφέας και αντιμετωπίζει το μυστήριο της Τέχνης να κάνει ορατό το αόρατο: «Σκέφτομαι πως κοιτώντας το διαρκώς πιθανώς να το εξασθενώ. Μια αόρατη δύναμη είναι ισχυρότερη από μια ορατή».

Στο ίδιο τεύχος γράφει η Τόνια Μασουρίδου για την μελέτη των Θ. Μαυρομούστακου και Σ. Δεσπότη «Θεολογική και Χημική επισκόπηση της Ανάστασης του Λαζάρου και του Χριστού σύμφωνα με το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο»: «Πρόκειται για μια έρευνα των δύο καθηγητών, οι οποίοι χρησιμοποιούν την επιστήμη της Χημείας και τα μυστικά της για να συμβάλουν στη βαθύτερη κατανόηση των δύο Αναστάσεων, του Λαζάρου και του Ιησού, όπως αυτές περιγράφονται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο».

Η Τζένη Μανάκη αναφέρεται στο καινούργιο μυθιστόρημα του Jonathan Coe «Το διαιρεμένο βασίλειο Bournville», «Μυθιστόρημα που αποπνέει μελαγχολική νοσταλγία, τρυφερότητα που θωπεύει τη σκληρή ειρωνεία, χιούμορ που μαλακώνει την έντονη συγκίνηση, στοχευμένη σάτιρα κατά της πολιτικής, στοχασμό για τον χρόνο και το αναπόφευκτο πέρασμά του, γλαφυρότητα για τις περιγραφές της βρετανικής φύσης, λυρισμό για την αισθητική απόλαυση της μουσικής».

Και η Ρίτα Βελώνη συζητά με την Βικτώρια Φασιανού για το νέο μουσείο και τον μεγάλο έλληνα ζωγράφο και τ’ όραμά του: «Οι άνθρωποι χρειάζονται πάντα ένα μύθο για να πορευτούν και αυτό έκανε ο Φασιανός, έφτιαχνε τους δικούς του μύθους και κόσμους».

Κάπως έτσι με μύθους, τέχνη, πασχαλιές, γειτονιές και αγάπη κυκλοφορούμε και πάλι, και σας ευχόμαστε Καλή Ανάσταση, Στις ζωές και τις καρδιές.

 

 

Εκ μέρους όλων, Ελένη Γκίκα

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top