Fractal

Ποίημα: “Μια Μήδεια ακόμα”

Της Άντης Μιχαλοπούλου // *

 

 

 

ΜΙΑ ΜΗΔΕΙΑ ΑΚΟΜΑ

 

Κοίτα το χέρι μου,

λευκή πορσελάνη

Τα πόδια μου δυο ξερά κλαδιά

θα με κρατήσουν όρθια;

Ως πότε;

Και τα μαλλιά μου λυτά φύκια

πέφτουν στους ώμους

Και τα παιδιά μου όλα νεκρά,

τα σκότωσα πριν γεννηθούν και με φάνε.

Χιόνι πατημένο η καρδιά μου

αγέρας, θύελλα και πόνος μωβ.

Στάζει ο ήλιος αχτίνες νοσηρές

και λιώνει τη χαρά

την νεογέννητη οδύνη μου.

Κρατήσου, κρατήσου

γερά μου λέει η μάνα μου.

Ξεθάψτε τα παιδιά μου!

Να μεγαλώσουν

να παίξουν

να γελάσουν

και ύστερα να με φάνε

και μετά στην κόλαση να πάω

«Να μια γυναίκα μπλε,

μια άπονη μάνα».

Ξεχασμένες ενοχές

με ξύπνησαν ένα πρωί νωθρό

και νυσταγμένο και μου ανακοίνωσαν

την άφιξή τους

και το θέλω τους

για ζωή μες στην ζωή μου.

 

 

 

* Η Άντη Μιχαλοπούλου γράφει από 15 χρονών με μεγάλες διακοπές ενδιάμεσα. Αρθρογραφούσε στο ένθετο της Καθημερινής για παιδιά «Οι Ερευνητές πάνε παντού», με το ψευδώνυμο Μαρία Μακρή. Έχει γράψει στίχους για παιδικά τραγουδάκια που έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλίο με cd, και έχει συμμετάσχει σε Ανθολογία με ποίηση για ενήλικες, με χαϊκού και δύο ποιήματά της.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top