Ας μιλήσουμε για την αγάπη
Γράφει η Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου //
Σοφία Γραμμόζη-Σωπίκη, «Μαμά, χάρισέ μου λίγο ουρανό», εκδ. Σαΐτης Α.Ε.
Το βιβλίο της Σοφίας Γραμμόζη-Σωπίκη, «Μαμά, χάρισέ μου λίγο ουρανό», μιλάει στους αναγνώστες για την αγάπη.
Δύο μικροί ήρωες, ο Σάμι από τη Συρία και ο Αλέξανδρος από ένα ελληνικό νησί παλεύουν για τη δική τους θέση στον ήλιο. Ο Σάμι είναι ένα από τα πολλά προσφυγόπουλα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, την πατρίδα τους γιατί απειλείται η ζωή τους.
Ο Αλέξανδρος δοκιμάζεται από μια σοβαρή ασθένεια.
Ο Σάμι και ο Αλέξανδρος θα τα καταφέρουν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί στη ζωή υπάρχει ελπίδα. Επίσης τα δυο παιδιά πιστεύουν στη φιλία και την αγάπη που είναι δυνάμεις μεγάλες.
Το βιβλίο μας φέρνει αντιμέτωπους με το προσφυγικό.
«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία…» που τον κυνηγά να τον καταπιεί, να τον κατασπαράξει…
Το δεύτερο σημαντικό θέμα που θέτει το βιβλίο είναι αυτό της δωρεάς μυελού των οστών, της δωρεάς, δηλαδή, του ελάχιστου από το ίδιο σου το σώμα όμως, με σκοπό ιερό να βοηθήσεις κάποιον συνάνθρωπό σου να ζήσει. Για να μην τρέφουμε αυταπάτες, είμαστε πίσω ως λαός στον τομέα της δωρεάς μυελού και οργάνων του σώματος κι η συγγραφέας τολμά, σε βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά να το θέσει για να τα προβληματίσει και να τα κινητοποιήσει.
Ακόμη καλλιεργούνται οι αρετές της αλληλεγγύης, και της αλληλοβοήθειας.
Σοφία Γραμμόζη-Σωπίκη
Τρυφερό και συναρπαστικό το κείμενο, το ζωντανεύει υπέροχα η εικονογράφηση της Έφης Κοκκινάκη. Μπλέκονται όμορφα και ταιριαστά μεταξύ τους οι αφηγήσεις των δύο ηρώων της ιστορίας, όμορφη κι η παρουσία του ουρανού ακόμη και μες στο τίτλο! Όλοι μας «διψάμε για ουρανό», όπως πανέμορφα γράφει ο ποιητής, και τα πρόσωπα της ιστορίας κι εμείς οι αναγνώστες κι όλοι οι άνθρωποι που άνω θρώσκουν…
Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από την Αγάπη που δεν κάνει διακρίσεις και τους ανθρώπους ενώνει, πηγαίνοντας την ανθρωπότητα πιο μπροστά και πιο ψηλά, τη φτάνει ως τον ουρανό κι ακόμα παραπέρα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Σε ένα προκλητικό, λευκό τοπίο
30/04/2024, 9:04 μμ -
Παρακείμενα: «Μια ζωή σε αναμονή, μια ψυχή που περιμένει έναν Αύγουστο»
30/04/2024, 9:02 μμ -
Δύο μοναχικοί λύκοι σε αναζήτηση της ανατολίτικης σοφίας
30/04/2024, 9:00 μμ -
-
259 αλληγορίες, από το λογοτεχνικό σύμπαν του Καζαντζάκη
30/04/2024, 8:57 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Νυχτοκαμώματα”
Της Πόπης Κλειδαρά // * Με πόνεσε το χάδι σου απόψε. Τα λόγια σου βαριά κι ασήκωτα. Κι είχα τόσο την ανάγκη να ξεκουραστώ. Σου ’πα ας παλέψουμε αύριο πάλι. Αλλά εσύ εκεί, ούτε διάλειμμα. Να αναλύσουμε, να
Περισσότερα -
Η Ελένη Ρένεση στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Η φαντασία από πάντα με ταξίδευε, με μάγευε, με έκανε να ονειρεύομαι. Πίστευα πως αν σταματήσω να φαντάζομαι, θα βυθιζόμουν σε τέλμα, δε θα ήμουν δημιουργική. Έτσι τα παραμύθια με απογείωναν και το ταξίδι μου συνεχιζόταν όσο κι
Περισσότερα -
Διήγημα: «Ο άντρας με το ρεπούμπλικο»
Γράφει η Διώνη Ιωάννου // * Το διάβασμα με έχει απορροφήσει. Έχω βυθιστεί στις σελίδες του βιβλίου, ώσπου άξαφνα νιώθω να μπερδεύονται οι φράσεις του κειμένου με τα λόγια κάποιων μακρινών αφηγήσεων από τα εφηβικά μου χρόνια:
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: “Αέρας”
Της Τζένης Μανάκη // Βγήκε από το αυτοκίνητο έβγαλε τα παπούτσια της και κατευθύνθηκε στην ακρογιαλιά. Περπατούσε για ώρα πάνω στην απόληξη των αφρισμένων κυμάτων. Το αλμυρό νερό έγλειφε τα άκρα των ποδιών της. Οι χτύποι της
Περισσότερα -
Ποίηση fractal: “Περιδίνηση”
Της Γεωργίας Βραχνή // * Θαμπές μορφές κυκλώνουν τα μάτια του. Κάθε μέρα και ένας θάνατος- Η απουσία του εαυτού. Κάθε μέρα και μια γέννηση- Η παρουσία ενός άγνωστου. Ξεθωριασμένες κηλίδες μνήμης στον καμβά της ύπαρξής του.
Περισσότερα -
Η ιερότητα του διαβάσματος
Του Νίκου Τσούλια // Το διάβασμα είναι τέχνη (έχει τους νοητικούς και φαντασιακούς αυτοσχεδιασμούς και τις στοχαστικές πινελιές του κάθε αναζητητή / αναγνώστη) και επιστήμη (έχει συγκροτημένη μεθοδολογία και διαρκή έρευνα). Είναι πάθος και λατρεία. Δεν είναι μια
Περισσότερα -
Διήγημα: «Φως»
της Γιώτας Δ. Τσιλίκη // * Έκλεισε τα μάτια του σφιχτά, πολύ σφιχτά, τόσο σφιχτά που τον πόνεσαν. Το φως ήταν έντονο, γαλαζωπό και σκληρό συνάμα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να τα ανοίξει λίγο – λίγο ή μεμιάς φοβούμενος
Περισσότερα
