Αφήγημα: “Η τρελή Πηνελόπη”
Του Χρήστου Κεραμίδη // *
Την ίδια πάντα ώρα, και λίγο πριν σκοτεινιάσει, περνούσε απ’ τη γειτονιά μας η γυναίκα αυτή που μόνο τρόμο προκαλούσε.
Ήταν η ώρα που τα κιρκινέζια γύρναγαν στις φωλιές τους, φτιαγμένες μέσα στις παλιές, ετοιμόρροπες κεραμοσκεπές και οι νοικοκυραίοι… κουρασμένοι, έφευγαν σιγά σιγά από τα συνοικιακά ταβερνεία.
Εκείνη, σκελετωμένη, γυρτή, τυλιγμένη με κουρέλια, και μ’ ένα μόνιμο μαύρο μαντήλι στο κεφάλι, βημάτιζε με αστάθεια στα πέτρινα καλντερίμια.
Οι γύροι που έκανε στις γειτονιές της παλιάς πόλης δεν ήταν τυχαίες. Κάποιοι καλόψυχοι γείτονες, συνήθως πρόσφυγες, κρεμούσαν καλάθια με τρόφιμα έξω από τις αυλές τους, την ώρα που περνούσε. Τα έπαιρνε και τα τύλιγε φοβισμένη μέσα σε μια πετσέτα που την κρατούσε σφιχτά στη μασχάλη, κι απομακρυνόταν βιαστικά χωρίς να κοιτάζει πίσω.
Καμιά πρόνοια δεν υπήρχε γι’ αυτήν. Κανένα επίσημο ενδιαφέρον. Μόνο οι φιλότιμοι και φιλόξενοι γείτονες!
Έμενε σ’ ένα ακατοίκητο υπόγειο χωρίς νερό και φως— σωστό ερείπιο.
Ακόμα θυμάμαι πόσο φοβόμουνα, όταν την έβλεπα να περνά. Εκείνο το παγερό και φονικό της βλέμμα!
Ένας εφιάλτης στα τρυφερά και ανυποψίαστα παιδικά μου χρόνια.
Κι όμως, αργότερα, όταν μεγάλωσα, κατάλαβα πόσο σκληρή υπήρξε γι αυτήν η ζωή! Πόσο άτυχη ήταν στον άδικο αυτό κόσμο.
Με το που πέρναγε, έπεφτε το σύνθημα και φώναζαν όλοι μαζί: «Τρελή Πηνελόπη»!
Εκείνη, γύρναγε πίσω να δει ποιος φώναξε, κι έσκυβε παίρνοντας μεγάλες πέτρες από κάτω για να τις πετάξει καταπάνω τους, βγάζοντας δαιμονικές, ακατανόητες κραυγές, και βρίζοντας στην τούρκικη γλώσσα.
Επειδή από μικρός, ποτέ μου δε λειτουργούσα σαν ομάδα, έμενα έξω από το ανίερο αυτό παιχνίδι, και ορμούσα πάνω τους για να τους σταματήσω. Εξάλλου η μητέρα μου, με ενημέρωσε γι αυτή την άμοιρη γυναίκα και μ’ έκανε να τη συμπονέσω.
Ήταν, λέγανε, από αρχοντική οικογένεια μικρασιατών της Καππαδοκίας. Η οικογένεια της, είχε ξεκληριστεί, και ήταν η μόνη που διέφυγε στα χρόνια του ξεριζωμού. Λέγανε ακόμα, πως μιλούσε την λόγια, τουρκική γλώσσα, κοσμημένη με λέξεις πολλές από την περσική. Η δυσκολία να επιβιώνει και η απέραντη μοναξιά, τη σημάδεψαν με της παράνοιας το τελευταίο κτύπημα.
Όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσω την τραγική φιγούρα της δυστυχισμένης αυτής γυναίκας.
Της τρελής Πηνελόπης!
* Ο Χρήστος Κεραμίδης γεννήθηκε στην Καβάλα από γονείς πρόσφυγες του Πόντου. Τελείωσε την Αριστοτέλειο Σχολή Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης (Μικρό Πολυτεχνείο). Ποιήματά του είχαν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά και έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές: Τους «Ταξιδευτές» (1995), το «Στα πέλαγα του ονείρου» (1996), τους «Δρόμους της βροχής» (1998), την «Τελευταία υπόσχεση» (2001) και «Ο Αύγουστος που περιμένω» (2016) . Οι δύο τελευταίες του ποιητικές συλλογές έχουν εκδοθεί στον Στοχαστή. Είναι παντρεμένος, έχω δύο παιδιά και ζει στην Καβάλα.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
“O επόμενος ποιητής”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
Γράφει ο Κώστας Θ. Ριζάκης // O επόμενος ποιητής του Δημήτρη Γ. Στεφανάκι τα τούβλα διαμπερή ως γνωστόν αφού δη κι έφευγες προσθέτων στην οικοδομή εδωδά έ- να μαυράδι τού κενού παντάφωτην εστία φθίνω τής απουσίας
Περισσότερα -
«Η αγάπη και η δύναμη της ενότητας μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο»
Γράφει η Χρύσα Νικολάκη // * Βαγγέλης Γονιδάκης «Η Καρακατσού και οι Δράκοι», εικονογράφηση: Λία Φωτιάδου, εκδ. Πατάκη Εδώ, στο παραμύθι μας «Η Καρακατσού και οι Δράκοι» του Βαγγέλη Γονιδάκη, σε εικονογράφηση της Λίας Φωτιάδου από τις
Περισσότερα -
Υπαρξιακοί προβληματισμοί, ερωτικές σχέσεις, οικογενειακές υποθέσεις και μια κοινωνία σε αναβρασμό – σε ένα μόλις εικοσιτετράωρο
Γράφει η Χρυσάνθη Ιακώβου // «Εκεί που ζούμε» του Χρίστου Κυθρεώτη, Εκδόσεις Πατάκη, 2019 Ο Αντώνης Σπετσιώτης είναι ένας δικηγόρος γύρω στα 35 που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, αλλά σκοπεύει στο προσεχές μέλλον να φύγει μόνιμα στο
Περισσότερα -
✔️ Αργυρώ Μαντόγλου: «Ταυτίστηκα με τον νεαρό Κοραή, τον συμπάθησα, τον πόνεσα και ένιωσα τον πόθο του για μια ζωή ελεύθερη»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Δεν θα μπορούσα να γράψω για τον Κοραή, παραβλέποντας τη γλώσσα του, το στοίχημα ήταν να εντάξω τη γλώσσα του στη γλώσσα μας» «Ήθελα και ελπίζω να κατάφερα να δώσω μιαν άλλη
Περισσότερα -
Ο συγγραφέας που έζησε στο χείλος του γκρεμού
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Πρόζα» του Τόμας Μπέρνχαρντ, Εκδ. Κριτική, σελ. 128 Για τον Χένρι Μίλερ ήταν μια «ρόδινη σταύρωση». Για τον Τσαρλς Μπουκόφσκι μια σειρά ανθρώπινων εκθεμάτων «στο μουσείο του τρόμου». Για τον Λουί Φερντινάντ Σελίν
Περισσότερα -
10 Iανουαρίου – Γκαμπριέλα Μιστράλ
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Με το ψευδώνυμο Γκαμπριέλα Μιστράλ, έφυγε σαν σήμερα το 1957. Χιλιανή ποιήτρια, υπήρξε εκπαιδευτικός, διπλωμάτης και φεμινίστρια. Ήταν η πρώτη λογοτέχνης της Λατινικής Αμερικής που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1945. Το 1951 τιμήθηκε με
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ρεβεγιόν για έναν…”
Γράφει ο Γιάννης Πανούσης // Ρεβεγιόν για έναν… Γύρισα σπίτι αργά Λείπαν οι γονείς μου Φαίνεται ότι τα ψώνια στα γορτινά μαγαζιά τους καθυστέρησαν Δεν πειράζει,είπα Έχουμε ώρα μέχρι τα μεσάνυχτα Θα τους περιμένω Άναψα τα φώτα
Περισσότερα
