Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Τελικά, ο καθένας μας έχει το χώρο του στον ουρανό, μα και στην καρδιά των άλλων»
22/09/2021, 12:04 πμ

«Τελικά, ο καθένας μας έχει το χώρο του στον ουρανό, μα και στην καρδιά των άλλων»

Γράφει η Νένα Κοκκινάκη //

 

Πάμελα Λύτρα: “Η Σελήνη που της έκλεβαν τη λάμψη”, Εκδόσεις Υδροπλάνο, Εικονογράφηση: Νικολέττα Φιλιππίδη

 

Μέσα στην πλούσια ελληνική βιβλιοπαραγωγή για παιδιά ξεχωρίζει το βιβλίο της Πάμελα Λύτρα με τίτλο Η Σελήνη που της έκλεβαν τη λάμψη, το πρώτο της συγγραφέως. Κι αυτό για τον τρόπο της αφήγησης, τις λεπτές γεμάτες οξυδέρκεια παρατηρήσεις, τη συνεχή γειτνίαση με τον κόσμο του φανταστικού και μάλιστα ενός φανταστικού κόσμου που όλα του τα στοιχεία είναι φυσικά και ιχνογραφημένα με μεγάλη ακρίβεια.

Στο ξεκίνημα του παραμυθιού ο απόηχος μιας παιδικής φωνής μας μεταφέρει ψηλά στον ουρανό, όπου ζούσε «το φεγγαράκι που το έλεγαν Σελήνη. Άλλοτε ολοστρόγγυλη και άλλοτε μισή, σαν μια τεράστια φέτα από πεπόνι «κατέβαινε στη γη τα πρωινά, αλλά οι άνθρωποι την έβλεπαν μόνο τη νύχτα». Κι ήταν αυτό ένα παιχνίδι ευχάριστο για τη Σελήνη καθώς ο μαγικός μανδύας που φορούσε συνέχεια (μόνο τη νύχτα τον αποχωριζόταν) την έκανε αόρατη και μπορούσε να τρυπώνει όπου ήθελε χωρίς κανείς να την παρατηρεί. Την ενοχλούσε που οι φίλοι της, τα παιδιά, δεν την έβλεπαν τη νύχτα κοιμισμένα καθώς ήταν στα κρεβάτια τους. Όσο για τους μεγάλους, αυτοί της έδιναν σημασία μόνο όταν ήταν σε πανσέληνο και γινόταν ολοστρόγγυλη. Είχε λοιπόν πολλούς λόγους να λυπάται η Σελήνη και ζήλευε τον Ήλιο που έλαμπε όλη μέρα και τ’ αστέρια που λαμπύριζαν τα βράδια ανενόχλητα. Εκείνη δεν είχε φίλους, αυτό την πείραζε πιο πολύ. Με τον καιρό άρχισε να χάνει τη λάμψη της μέχρι τότε που ένα καλοκαιρινό απόγευμα έτυχε να συναντήσει τον ίδιο τον ήλιο! Ήταν λίγο πριν το σούρουπο, όταν ήλιος και σελήνη συνυπάρχουν στον ουρανό μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος της δίνει τη θέση του. Ο Ήλιος παρατήρησε πόσο θαμπή και χλωμή ήταν η μικρή Σελήνη και θέλησε να μάθει το γιατί είχε χάσει τη λάμψη της. Εκείνη δεν δίστασε καθόλου να του εκφράσει τα παράπονά της. Λογικό δεν ήταν να τα βάζει μ’ αυτούς που της έκλεβαν τη λάμψη, τον Ήλιο και τ’ αστέρια, με αποτέλεσμα η ίδια να περνά απαρατήρητη;

Ο Ήλιος παραξενεύτηκε με την απάντησή της και ξύνοντας το κεφάλι του με μιαν ηλιαχτίδα, της εξήγησε ότι αυτός γεννήθηκε για να δίνει απλόχερα το φως του σε ολόκληρο τον κόσμο. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και στη Σελήνη, όμως εκείνη σκεφτόταν συνεχώς πως κανείς δεν έμενε ξύπνιος για το δικό της φως. Δεν άργησε ο Ήλιος να καταλάβει ότι το πρόβλημά της ήταν ένα: η μοναξιά. Αποφάσισε λοιπόν να γίνει ο καλός της φίλος και μάλιστα της ομολόγησε ότι «υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που φωτίζονται από το φως του αλλά δεν νιώθουν τη ζεστασιά της καρδιάς του».

 

Πάμελα Λύτρα

 

Από κείνη τη στιγμή μια νέα φιλία γεννήθηκε κι ο Ήλιος «άνοιξε τις μεγάλες καυτές του αχτίδες και λίγο πριν δύσει πήρε μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά το φεγγαράκι. Η σελήνη ξαφνιάστηκε, αλλά ζεσταμένη τώρα από την αγάπη του Ήλιου ξαναβρήκε τη χαμένη της λάμψη. Η ευτυχία ξαναμπήκε στην καρδιά της και άφησε τη σκέψη της να ακουστεί δυνατά: «Τελικά, ο καθένας μας έχει το χώρο του στον ουρανό, μα και στην καρδιά των άλλων».

Έτσι ξεκίνησε η μεγάλη αυτή φιλία που συνεχίζει να υπάρχει μέσα στα χρόνια. Οι δυο φίλοι ανυπομονούν να συναντηθούν κάθε απόγευμα και δέχτηκαν με ξεχωριστή χαρά το δώρο που τους επεφύλασσε το σύμπαν και οι άνθρωποι το ξέρουν σαν έκλειψη, «ένα φαινόμενο, ώστε ο Ήλιος και η Σελήνη να έχουν περισσότερο χρόνο μαζί και να δίνουν λάμψη ο ένας στον άλλο».

Η ανάγνωση του παραμυθιού οδηγεί τον αναγνώστη στη σκέψη ότι η φύση ξέρει να γίνεται παιδιάστικη για ένα παιδί, θεϊκή ίσως για τους θεούς και χαρούμενη για τους ανθρώπους που ελπίζουν.-

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top