Το βιβλίο κι ο συγγραφέας του: Η Τομόκο και η Μίνα ενηλικώνονται στην Ασίγια
Γράφει η Ελένη Γκίκα //
Γιόκο Ογκάουα «Η πορεία της Μίνα», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη, σελ. 368
«Τα πεφταστέρια είναι αστέρια που πεθαίνουν. Το ήξερες αυτό;» Με ρώτησε η Μίνα.
«Με άλλα λόγια, ενώ εμείς τα χαζεύουμε μαγεμένες, τα πεφταστέρια πεθαίνουν».
«Α μάλιστα… Είναι σαν τα σπίρτα που λάμπουν πολύ ζωηρά τη στιγμή ακριβώς που πάνε να σβήσουν».
Όσοι γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε την Γιόκο Ογκάουα από τον «Παράμεσο», το «Ξενοδοχείο Ίρις», το «Άρωμα πάγου» και την «Αστυνομία της μνήμης», στο καινούργιο της μυθιστόρημα «Η πορεία της Μίνα» θα συναντήσουμε μια Γιόκο Ογκάουα πολύ διαφορετική.
Ομοίως μυστικιστική βεβαίως, γοητευτική αφηγήτρια, με έμφαση σε ό,τι δεν φαίνεται και σε λεπτομέρειες που τελικά βαπτίζουν το όλο, υπογράφει μια ιστορία ενηλικίωσης αυτή τη φορά.
Στις σελίδες του, η Τομόκο, η αφηγήτρια και μια από τις δυο ηρωίδες που το 1972 έχοντας χάσει ήδη τον πατέρα της, πείθεται από την μητέρα της η οποία θέλει να μετακομίσει για ένα χρόνο στο Τόκιο για να μάθει μοδιστρική, να μείνει το ίδιο διάστηκα με την οικογένεια των θείων της στην Ασίγια, φεύγοντας για πρώτη φορά από την Οκαγιάμα.
Η Τομόκο, ως άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, θα βρεθεί σε μια μαγική έπαυλη 17 δωματίων, την είχε χτίσει ο παππούς, ιδιοκτήτης μεγάλης ποτοποιίας ο οποίος είχα φτιάξει για το χατίρι του γιου του και ολόκληρο ζωολογικό κήπο. Δυστυχώς απ’ εκείνα τα ζώα όταν θα φτάσει η Τομόκο, μόνο η Ποτσίκο, ένας ιπποπόταμος νάνος είχε διασωθεί.
Στο γοητευτικό και παράξενο αυτό σπίτι ζουν επίσης η γιαγιά Ρόζα, η κυρία Γιονέντα η μαγείρισσα, ο κύριος Κομπαγιάσι ο κηπουρός και η Μίνα, η συνομήλικη ξαδέλφη της, μια τολμηρή, ασθματική μικρούλα, που αγαπά τα βιβλία και κυκλοφορεί καβάλα στον ιπποπόταμο. Τα δύο κορίτσια θα συνδεθούν με βαθιά φιλία. Μέσα από την αγάπη της Μίνα για τη λογοτεχνία, τις ιστορίες της γιαγιάς Ρόζα για το Βερολίνο, την αδελφή της και το Ολοκαύτωμα, τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις των Ολυμπιακών αγώνων του 1972 στο Μόναχο (με την τραγική επίθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης), η Τομόκο θα ανακαλύψει τον κόσμο, τον θάνατο και τον έρωτα, ενώ θα αρχίσει συγχρόνως να αντιλαμβάνεται τα μυστικά που μπορεί να κρύβονται πίσω από την επίφαση της ευμάρειας και της οικογενειακής ευτυχίας…
Ένα μυθιστόρημα για μια μεταβατική εποχή στην ιστορία της σύγχρονης Ιαπωνίας, την μεταβατική εποχή της εφηβείας στη ζωή ενός κοριτσιού. Η πυρκαγιά, ο θάνατος της Ποτσίκο, η περίεργη διπλή ζωή του θείου, το δέσιμο των δυο κοριτσιών και ο αποχωρισμός, αποτελούν ορόσημα ζωής και για την Τομόκο και για την Μίνα. Στη ζωή και των δυο έχει ήδη εισβάλει ένας νέος κόσμος με μυστήρια και σκοτεινά σημεία αλλά ωστόσο έχει ριζώσει και μια φιλία που θα τις ενώνει για πάντα και θα τις στηρίζει και τις δυο στη ζωή:
«Όμως εγώ απαντούσα πως είχα περάσει την πρώτη λευκή νύχτα της ζωής μου. Το ότι είχα υποδεχτεί την αυγή χωρίς να κοιμηθώ καθόλου με έκανε να νιώσω πως δεν ήμουν πια παιδί».
«Έτσι κατάλαβε πως, αν κατά τύχη πεθάνει κανείς, δεν εξαφανίζεται αναγκαστικά. Τα πράγματα αυτού του κόσμου δεν εξαφανίζονταν, απλώς άλλαζαν σχήμα. Η μικρούλα κάπως αναθάρρησε. Φαντάστηκε ότι μετά τον θάνατό της θα γινόταν ένα κουφάρι εντόμου ή ένα πεφταστέρι, κι έτσι μπορούσε να κοιμάται ήσυχη. Χώθηκε καθησυχασμένη στο κρεβάτι της, κι από κάτω ήταν ένα σωρό πτώματα».
Με εξαιρετικές περιγραφές ενός μαγικού κόσμου, με τρυφερότητα, αγάπη κι ευαισθησία, με παρενθέσεις που θυμίζουν τον μυστικισμό της Ογκάουα, και τις παραμέτρους της ζωής που μόνο εκείνη και κατ’ αυτό τον τρόπο κοιτά, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πώς μπορεί να μεγαλώνει ένα παιδί στην Ιαπωνία, πώς μεταβάλλεται η ζωή του αλλά και η ζωή στην Ιαπωνία και η ίδια η Ιαπωνία, γνωρίζει ποια είναι εκείνα που άντεξαν μέσα στον χρόνο, τελικά.
Όπως ήδη έχουμε πει οι φανατικοί αναγνώστες της Υόκο Ογκάουα συνηθίζουν να χωρίζουν τη ζωή τους και τον χρόνο τους σε προ Ογκάουα και σε μετά Ογκάουα εποχή.
Μας την σύστησε ο εκδοτικός οίκος Άγρα, σε μεταφράσεις του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, από τα ιαπωνικά. Την ξανάφεραν στο προσκήνιο (εδώ που τα λέμε, δεν είχε φύγει και ποτέ, όλο και περισσότεροι περνούσαν στο μαγικό κόσμο της) οι εκδόσεις Πατάκη. Με την «Αστυνομία της μνήμης», σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου, από τα αγγλικά και με την «Πορεία της Μίνα» σε μετάφραση Άννας Παπασταύρου. Αλλά αυτό που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η συγγραφέας είναι ένα Σύμπαν τελικά.
Γιόκο Ογκάουα
Η Γιόκο Ογκάουα γεννήθηκε το 1962 στην επαρχία της Οκαγιάμα. Αποφοίτησε το 1984 από το Πανεπιστήμιο Ουασέντα του Τόκυο, όπου σπούδασε λογοτεχνία και τέχνες. Ενώ δούλευε σ’ ένα ιατρικό Πανεπιστήμιο στην Οκαγιάμα, άρχισε να γράφει νουβέλες. Το 1988 κέρδισε το βραβείο Καιϊέν για νέους συγγραφείς με τη νουβέλα της «Όταν σπάζει η πεταλούδα». Η φήμη της μεγάλωσε όταν οι επόμενες δουλειές της «Ο τέλειος θάλαμος αρρώστων», «Η πισίνα των καταδύσεων», «Το τσάι που δεν κρυώνει» και το «Ημερολόγιο εγκυμοσύνης»- ήταν υποψήφιες η μια μετά την άλλη για το βραβείο Ακουταγκάουα. Το «Ημερολόγιο εγκυμοσύνης» κέρδισε τελικά το βραβείο με το τόσο μεγάλο γόητρο, το 1991, όταν η Ογκάουα ήταν 29 ετών.
Μια από τις πρώτες επιρροές της Ογκάουα ήταν οι γονείς της, που ήταν ευσεβείς σιντοϊστές. Στο γυμνάσιο είχε αφιερωθεί στην ποίηση και σε νεαρή ακόμα ηλικία διάβασε πολλά έργα της Μιέο Κανάι και του Χαρούκι Μουρακάμι. Το ενδιαφέρον της για τον κόσμο του πνεύματος- ιδιαίτερα το σημείο συνάντησης των ζωντανών με τους νεκρούς- χρονολογείται από αυτήν την πρώτη περίοδο. Το βαθύ της ενδιαφέρον για τέτοια φανταστικά θέματα, ένας αλλόκοτος ερωτισμός και ανομολόγητα συναισθήματα βρίσκουν έκφραση στα τοπία των αφηγημάτων της.
Σήμερα η Γιόκο Οκάουα ζει με τον άντρα και την κόρη της στο Κουράσικι, μια ιστορική πόλη στην επαρχία της Οκαγιάμα.
Στις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Ο παράμεσος», «Η πισίνα των καταδύσεων/ Ο κοιτώνας/ Ημερολόγιο εγκυμοσύνης» και «Ξενοδοχείο Ίρις», «Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή». Και από τον Πατάκη «Η αστυνομία της μνήμης» και «Η πορεία της Μίνας».
Η Γιόγκο Ογκάουα ασχολείται στα βιβλία της με το Άφατο και το Άδηλο. Με το αλλόκοτο είτε αυτό βρίσκεται μέσα στους τοίχους ενός εργαστηρίου ή ενός σπιτιού (Ο Παράμεσος, Ο κοιτώνας, Ο αγαπημένος τύπος του καθηγητή) είτε βασιλεύει σε μια ολόκληρη χώρα (Η αστυνομία της μνήμης).
Με πολλά κοινά όσον αφορά το παρελθόν (στην «Αστυνομία της Μνήμης» αισθήσεις και αντικείμενα που ξεχνιούνται από τον χρόνο, στον «Παράμεσο» όσα περνούν σχεδόν στον χώρο των Ιδεών, η Ογκάουα δίνει στο Παρελθόν ένα ρόλο καθαρά πρωταγωνιστικό.
Η εξαιρετική «Πορεία της Μίνα» κάλλιστα θα μπορούσε να διαβαστεί και από εφήβους. Η φιλία σ’ αυτές τις ηλικίες είναι υλικό καθαρά δομικό. Γοητευτικό βιβλίο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: “Το είδωλο”
Γράφει ο Άγγελος Ερατεινός // * “Το είδωλο” Στο γαλάζιο κουτί από υποκάμισα “Πραξιτέλης” φυλάει χρόνια τώρα φωτογραφίες εφηβείας μαυρόασπρες Το γυμνασμένο κορμί είδωλο νάρκισσου μες στον καιρό απόμεινε Δεν θέλει αφιέρωση ο
Περισσότερα -
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών
του Μάκη Αρμένη // «Φωτογραφία, κείμενο και βιογραφικό. Την Τετάρτη ξεκινάμε…». Μια ζωή γνωριζόμαστε με την Ελένη, διευκρινίσεις εν προκειμένω απαγορεύονται. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξεκινώντας, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια…
Περισσότερα -
Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΒ΄ [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]
Πάντα νιώθω ασήμαντος μπροστά σε ανθρώπους που κατέχουν περγαμηνές, φήμη κι εξουσία, αλλά πολύ σημαντικός, όταν αφήνω τέτοιου είδους παρέες για να χαθώ σε σοκάκια, να περιπλανηθώ σε απέραντες παραλίες ή ν’ ανέβω σε ψηλά βουνά. Επιτυχία
Περισσότερα -
✔ Άρης Σφακιανάκης: «Αν ξέρω το τέλος, αποκλείεται να ξεκινήσω»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Δεν διανοούμαι να γράψω κάπου πέρα από το γραφείο μου –δεν ξέρω τι θα γινόταν σε συνθήκες Ροβινσώνα Κρούσου, αλλά φαντάζομαι ότι τότε δεν θα είχα ούτε την απαραίτητη γραφική ύλη.» Θα
Περισσότερα -
Οι αγωνίες των πρωτότοκων
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Μαρία Παπαγιάννη «Ποιος είναι ο αρχηγός;», Εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου, Πέτρος Μπουλούμπασης, Εκδ. Πατάκη, 2004, σελ. 24 Αυτές οι διασκεδαστικές εικονογραφημένες ιστορίες της σειράς Σωσίβιο των εκδόσεων Πατάκης για παιδιά α και β δημοτικού
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η Διαθήκη”
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Η Διαθήκη Όταν έφτασε από την Αμερική στο χωριό η θλιβερή, τι άλλο από θλιβερή μπορούσε να είναι, είδηση του θανάτου της θείας Ερμιόνης, της πάμπλουτης χήρας του μεγαλοεπιχειρηματία θείου
Περισσότερα -
Τα συναισθήματα των γυναικών και ο καταπιεσμένος τρόπος ζωής τους στη φεουδαρχική Κίνα
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Περλ Μπακ, «Ανατολικός και δυτικός άνεμος», Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη Η Περλ Μπακ, η συγγραφέας από τη Βιρτζίνια που έζησε μεταξύ 1892 και 1973 και τιμήθηκε το 1938 με Βραβείο
Περισσότερα
