Fractal

Η Γη είναι …ζωντανός οργανισμός

Του Νίκου Τσούλια //

 

 

 

“Η Γη είναι …ζωντανός οργανισμός. Ναι, μην απορείτε. Μπορεί να μην αναπαράγεται, αλλά έχει μεγάλη κινητικότητα, τέτοια πλούσια δράση, με συνεχείς μετασχηματισμούς και εξελίξεις ανατρεπτικές – άλλοτε δημιουργικές και άλλοτε καταστροφικές. Αλλά τι λέω; Καταστροφή και δημιουργία είναι δύο παράλληλες και αχώριστες λειτουργίες της φύσης και της Γης”.

 

Κοιταχτήκαμε όλοι και όλες και περιμέναμε τη συνέχεια, πριν ανταλλάξουμε και κάποιες κουβέντες εκτός από τις ειρωνικές και συνωμοτικές ματιές μας. Μάθημα Σεισμολογίας, δεκαετία του 1970, αίθουσα στον 5ο ή στον 6ο όροφο στο κτήριο της Γραμματείας της Φυσικομαθηματικής Σχολής, Ιπποκράτους 33.

Ο καθηγητής Δρακόπουλος συνέχισε. “Η Γη είναι ανήσυχη – όχι τόσο πολύ όπως οι άλλοι περί τον ήλιο σύντροφοί της, αλλά αυτή η προσλαμβάνουσα με τις αισθήσεις μας ηρεμία της είναι τόσο φαινομενική, τόσο έξω από την πραγματικότητα. Και δεν είναι μόνο οι φοβερές ταχύτητες με τις οποίες κινείται στο διάστημα αλλά το εσωτερικό της είναι …καζάνι που βράζει”.

Πράγματι, πολλά δεν είναι όπως φαίνονται στο γαλάζιο πλανήτη μας. Αυτά που εμείς θεωρούμε ως οριακές και πολύ καταστροφικές καταστάσεις (σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστείων κλπ), είναι απόρροια των συνεχών κινήσεων στο φλοιό και στο εσωτερικό της Γης. Αν μπορούσαμε να δούμε την σχετική αναλογία του στερεού Φλοιού (επί του οποίου συμβαίνουν όλα τα θαυμαστά της φύσης και του πολιτισμού) και των αντίστοιχων τμημάτων του πλανήτη μας, του Μανδύα και του Πυρήνα, ότι ο φλοιός είναι τόσο παχύς αναλογικά όσο η φλούδα ενός μήλου, σε σχέση με το υπόλοιπο της Γης, θα είμαστε συνέχεια με τη σκέψη και το φόβο ότι κάτω από τα πόδια μας είναι η …κόλαση.

Κι όμως, χωρίς αυτή την “κόλαση” δεν θα υπήρχαμε εμείς, δεν θα είχε γεννηθεί καν η ζωή, δεν θα υπήρχε όλος αυτός ο εξαίσιος κόσμος της φύσης – ο χαμένος που γέννησε τον σημερινό ούτε και ο σημερινός. Αν δεν υπήρχε ο διάπυρος πυρήνας με τις μεγάλες ποσότητες σιδήρου, δεν θα είχε σχηματισθεί γεωμαγνητικό πεδίο και οι κοσμικές ακτινοβολίες θα έκαναν κόσκινο κάθε απόπειρα δημιουργίας έμβιων οργανισμών. Αν δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν οι μετακινήσεις των τεκτονικών πλακών του φλοιού πάνω στον ρευστό μανδύα, δεν θα είχαμε σεισμούς, ηφαίστεια, θερμοπηγές.

 

 

Αλλά η ζωή αναδύθηκε εδώ χάρη σε αυτά τα φαινόμενα με τη δημιουργία των πρώτων μακρομορίων, που είχαν τη δυνατότητα αυτοαναπαραγωγής (RNA αρχικά και DNA στη συνέχεια) και δημιουργίας εσωτερικών χώρων με δομές πρωτεϊνών και λιπιδίων. Εδώ γεννήθηκε η πρώτη φάση (η βιοχημική) της βιολογικής και της πολιτισμικής στη συνέχεια εξέλιξης. Βέβαια υπάρχει και η θεωρία ότι η ζωή με τη μορφή τέτοιων μακρομορίων μπορεί να ήλθε με μετεωρίτες στη Γη, αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά πράγματα.

Μα και η ζωντάνια της ατμόσφαιρας της Γης είναι αυτή που θρέφει τη ζωή. Οι μετακινήσεις των αέριων μαζών μαζί με την περιστροφή του πλανήτη μας, η μικρή γωνία που σχηματίζει ο νοητός άξονας περιστροφής της σε σχέση με την κάθετο στο επίπεδο της τροχιάς της και η συνακόλουθη δημιουργία των εποχών σε συνεχή εναλλαγή, το μεταβαλλόμενο με γεωλογικούς ρυθμούς κλίμα (πλην του σημερινού σκηνικού, της απότομης ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής), οι προκαλούμενες διαφορές θερμοκρασίας και τα παράγωγα φαινόμενα των ανέμων, των βροχών, των χιονοπτώσεων, των κύκλων του νερού, του διοξειδίου του άνθρακα κλπ κλπ συνθέτουν ένα θαυμαστό παιχνίδι δράσεων του πλανήτη μας.

Και έτσι συνεχίζουμε εμείς το ταξίδι μας στον χρόνο και λογαριάζουμε να αποικίσουμε κάποια στιγμή στο διάστημα. Ξέρουμε ότι αυτό θα συμβεί. Ξέρουμε όμως και κάτι άλλο. Τόσο φιλόξενη γωνιά στο ηλιακό μας σύστημα δεν υπάρχει πουθενά… Και όσοι κάποτε εγκαταλείψουν τη Γη θα τη νοσταλγούν, θα είναι η Ιθάκη του μέλλοντος του ανθρώπου των αυριανών, μακρινών εποχών…

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top