Fractal

Δύο ποιήματα

Της Μαρίας Σταυρίδου //

 

 

 

 

ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

Μάθαμε να κατηγορούμε τα παιδιά

Φωνάζουμε οργισμένοι

πως δε μας αρέσουν τα βιαστικά φιλιά,

τα πρόστυχα αγκαλιάσματα στη γωνιά,

τ΄άνοστα αστεία στη γιαγιά.

Μάθαμε να κρίνουμε τη νέα γενιά

ως σωστοί φύλακες των ηθών,

των παράνομων παιχνιδιών,

δίνουμε παράδειγμα σωστό,

κλέβουμε μόνον αδελφό.

Θυμώνουμε και απαιτούμε άχρηστα χαρτιά

που δηλώνουν πως πετύχαμε ως ‘μαμά’

κι η γονική επιμέλεια μοιρασμένη …κάθε δεύτερη βραδιά.

Απαξιώνουμε τη χαρά

χαρίζουμε ψεύτικα όνειρα στα μωρά,

επιλέγουμε επικίνδυνα δώρα γι΄αγκαλιά,

ξεπουλάμε την κάθε γενιά …όλο και πιο φθηνά.

Μάθαμε να κατηγορούμε τα παιδιά

σκοτώνουμε την αθωότητα

κι κάνουμε πλειστηριασμό,

για τον πιο πετυχημένο φόνο …στο σχολειό.

Λόγιοι και φιλόσοφοι κριτές

ντυθήκαμε με τη φήμη του χθες,

ράψαμε της Ευρώπης το φουρό,

κάψαμε την Ιστορία που τόσο αγαπώ.

Αποτυχημένοι κήρυκες της ηθικής

Εμείς …γονείς …

Οι πιο αποτυχημένοι στυλοβάτες της ζωής

κι το διάταγμα σταθερό

‘Μάθετε να κατηγορείτε τα παιδιά’

 

 

 

 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ

 

Κρυμμένοι μέσα στις σελίδες

από ένα παλιό φθαρμένο ‘Σ΄αγαπώ’

που έγινε βιβλίο μυστικό.

Τίτλος συνηθισμένος …βαρετός

Χάρτινοι ήρωες …ένα σωρό

Δακρυσμένα μάτια

πνιγμένα ‘Σε περιμένω στο γιαλό’

σκοτεινιασμένοι πόθοι

και ένας σελιδοδείκτης

που κρύφτηκε ντροπιασμένος στο κομό.

Τρύπωσα και εγώ

να βρω τον ήρωα,

που φίλησα ένα δειλινό.

Χόρεψα με Δράκους

Κυνήγησα με Χάρους

Φίλησα και έναν πληγωμένο νάνο

που απόμεινε μονάχος στο μαγικό χωριό.

Δεν έμαθα το μυστικό

Δεν ανακάλυψα τον πρίγκηπα

ούτε το αθάνατο νερό.

Κουράστηκα …

Πέταξα τα στολίδια από τα μαλλιά

Έσκισα τα ρούχα τα μεταξωτά

Κούρνιασα σε μια γωνιά

και ζήτησα άλλο παραμύθι από τη γιαγιά.

‘Μια φορά και έναν καιρό

η ζωή θα σου φέρει έναν Δαίμονα σκληρό,

θα σου φέρει και ένα παλικάρι,

που θα φορά μαχαίρι και σταυρό.

Πέτα το μαχαίρι …φίλα το σταυρό

σώσε το παλικάρι …ζήσε το Σ΄αγαπώ’

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top