Fractal

Για να γίνει, επιτέλους, επιθυμητός! (ερωτεύσιμος έως θανάτου)

Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή //

 

Πατρίκ Ζίσκιντ «Το άρωμα», Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, εκδόσεις Ψυχογιός

 

Ένα τρομακτικό παραμύθι; Ένα ερωτικό θρίλερ; Ένα ακόμα ποίημα των καταραμένων ποιητών; Δεν μπορεί κανείς να απαντήσει με ευκολία, καθώς διαβάζει το, παγκοσμίως γνωστό, μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Πατρίκ Ζίσκιντ «Το Άρωμα». Το βιβλίο αυτό υπήρξε και το μοναδικό που έγραψε ο συγγραφέας αυτός και μάλιστα σε νεαρή ηλικία Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα του Ζίσκιντ, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς, ενώ συνάμα έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Ψυχρά. Μεθοδικά κι απεγνωσμένα. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ναι, επιθυμεί και αυτός να αγαπηθεί. Να ξεχάσει το γεγονός ότι γεννήθηκε στα σκουπίδια, ορφανός σα σκουπίδι κι αυτός. Ενώ εργάζεται δίπλα στον ηλικιωμένο αρωματοποιό, ψάχνει, αιχμαλωτίζει οσμές από όπου μπορεί, φτάνει ακόμα να δολοφονεί εν ψυχρώ. Ναι, η φύση του αφαίρεσε την αίσθηση της όσφρησης, ούτε αυτός, το σώμα του εκπέμπουν κανενός είδους οσμή. Στη γέννησή του τρόμαξε τη γυναίκα που τον γέννησε, μ’ αυτήν την έλλειψη οσμής. Το ίδιοι τρομάζουν και όσες κοπέλες πλησιάζει ως άνδρας πια Το μαρτύριο της μη κατάκτησης, της μη αγάπης μιας ανέραστης ζωής και σώματος, του σώματος του, τον οδηγούν να φτιάξει ένα άρωμα από όλες τις μυρωδιές τις οποίες μάζεψε στη μνήμη του όλα τα παιδικά, εφηβικά, νεανικά του χρόνια, με καρτερικότητα απωθημένων ενός πολύ πληγωμένου παιδιού ή στερημένου / διαταραγμένου ενήλικα. Ώσπου φτάνει η στιγμή. Η πολυπόθητη εκείνη στιγμή, όπου, φορώντας μερικές σταγόνες του δικού του αρώματος, καταφέρνει να ελκύει όσους τον πλησιάζουν. Κανείς πια δεν του αντιστέκεται και γίνεται αντικείμενο πόθου από όλους. Γυναίκες και άνδρες, από κάθε κοινωνική τάξη του Παρισιού του 16ου αιώνα. Κι εδώ μέσα του έρχεται η μεγάλη στιγμή: Το βράδυ, την τελευταία νύχτα της ζωής του, λούζεται όλο το μπουκάλι του αρώματος του. Στην ολονύχτια σύναξη πλήθους, που μαζεύει γύρω του σε κεντρική πλατεία και στο κέντρο Γαλλίας, Ευρώπης του Διαφωτισμού, στήνεται μια νύχτα οργίων, βιβλικού χαρακτήρα και δέους Ο Ζαν Μπατίστ δίνεται στα πλήθη για να λατρευτεί, να κατακρεουργηθεί. Ναι, μαγεμένα τα πλήθη και με χαμένη την προσωρινή μνήμη, σχεδόν σε ύπνωση, τρώνε και το τελευταίο κόκαλο, σάρκα από το σώμα του. Μόνο ο ίδιος νιώθει, ζει, αισθάνεται τούτο τον εφιάλτη / παράδεισο του. Είναι πλέον ερωτεύσιμος! Ένας ημίθεος, πιθανόν και θεός, κρασί και άρτος έρωτα -έστω με τίμημα τον κανιβαλισμό του Τον θάνατο του. Το επόμενο πρωί, κανείς δεν θυμάται τον Ζαν Μπατίστ, ούτε το τί συνέβη κι όλοι επιστρέφουν στην καθημερινή ζωή τους, πιστεύοντας πως έγινε σεισμός την προηγούμενη νύχτα. Μόνο ο ίδιος έζησε, αισθάνθηκε Πέθανε γενόμενος το επίκεντρο, το να τον θέλουν και να είναι από όλους επιθυμητός Αυτός, που δεν αγαπήθηκε ούτε από τη μάνα του, σκοτώνοντας άλλους και εαυτόν.

 

Πατρίκ Ζίσκιντ

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top