Fractal
Home / RE-FRACTAL / Η αποκλειστική ιδιοκτησία του δικαίου
09/09/2015, 9:43 πμ

Η αποκλειστική ιδιοκτησία του δικαίου

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη //

 

Πηγή: avgi.gr

 

arist

 

Η νέα Αριστερά κτίζεται ανάμεσα σε δυο μορφές ακινησίας. Τον θρήνο και τη αναχώρηση. Η λεγόμενη «πραγματιστική στροφή» σε ένα σοβαρό βαθμό είναι μεταμφιεσμένες και συμπυκνωμένες και οι δύο αυτές καθηλώσεις. Η πραγματιστική στροφή (ειδικά από ορισμένους που πλειοδοτούν ,προσχωρώντας στην πολιτική ευκολία) οργανώνει τη δική της ιδιαίτερη μορφή ακινησίας. Η κατάτμηση της νέας πραγματικότητας σε ηθικά τιμάρια (ο καλός, ο προδότης κ.λπ.) αλλά και ο τρόπος που εγγράφεται κανείς στο εσωτερικό της είναι κι αυτό μορφή ακινησίας. Η πιθανή έκλειψη της κριτικής, του μόνου δηλαδή στοιχείου που μπορεί να διασώσει τη μεγάλη πολιτική παρτίδα σκακιού που εκτυλίσσεται στον τόπο μας, επίσης είναι μορφή ακινησίας, η σκληρότερη και πιο συντριπτική για τον αριστερό στοχασμό. Παραλλαγές σε μια λίμνη.

Όμως η ζωή δεν σχετίζεται με τον κοπετό ή την επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων. Λειτουργεί εκβιαστικά, ορμητικά και αδάκρυτα. Η κυρία π.χ. ήταν ένας χείμαρρος παραπόνων. «Τον ένα σκουπιδοτενεκέ δεν τον αδειάζουν ποτέ, το νερό έχει χαμηλή πίεση γιατί ποτίζουν, τι θα γίνει με τους πρόσφυγες, γιατί ο Τσίπρας υπέγραψε, γιατί το ΦΠΑ στα νησιά (σ.σ.: δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα), η κόρη μου πηγαινοέρχεται στα σχολεία της γειτονικής πόλης, δεν μπορείς να κάνεις κάτι;». Αδιαβάθμητη διαμαρτυρία που περιλαμβάνει υπαρκτά, δυνάμει, παλαιά, νέα, προβλήματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης περιφέρειας, πολιτικής, όλα μιξαρισμένα και υψηλά.

Ο αριστερός με στοιχειώδη αυτοσυντήρηση τι κάνει; Ανάμεσα στη ορμή της πραγματικότητας και τον θρηνητικό ή αναχωρητικό πραγματισμό (γιατί περί αυτού πρόκειται και κάπως έτσι αντιδρά ο μαλθακός αριστερός μας), διαμορφώνεται μια βιαστική και φευγαλέα μορφή συμμόρφωσης. Απ’ την απόλυτη απείθεια, στην ορμητική συμμόρφωση. Πάλι δηλαδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ως αριστεροί, δεν δίνουμε χρόνο και ενέργεια στο καθήκον. Να ισορροπήσουμε λογικά, με επιχειρήματα και πράξη, στην νέα οδύνη. Να πράξουμε και να επινοήσουμε εργαλεία διοίκησης και πολιτικής επεξεργασίας και να προσπαθήσουμε την εκλογίκευση της νέας οικονομικής συνθήκης. Να πετύχουμε ακριβώς, τα αυτονόητα.

Δύσκολα πράγματα για ανθρώπους που μεγάλωσαν με ισχυρά, υψηλόφωνα και καθαρά θεωρητικά σχήματα. Σχήματα που έμοιαζαν ερμηνείες του παραδοσιακού ή μετανεωτερικού καπιταλισμού αλλά πάταγαν στην κυλιόμενη σφαίρα της ονείρωξης, της διασκευής και της αφαίρεσης. Τι κάνουμε λοιπόν; Ποια στάση είναι η ενδεδειγμένη; Πώς μιλάς στον κακόπιστο ή τον πολιτικό πλησίον σου; Κυρίως πώς εννοείς ή εννοείσαι μέσα στη νέα πολιτική πραγματικότητα; Η κρίση θέτει τα ερωτήματα που ήταν εκτός πρωτοκόλλου. Σχεδόν κανένας μέχρι σήμερα δεν προχωρούσε στο ερώτημα με το οποίο αναδιέτασσε το αξιακό του σύστημα αλλά και τις αξιωματικές του. Π.χ. πώς είναι δυνατόν η πραγματικότητα να είναι τόσο ποταπή; Τι ανακατωμένος χρόνος είναι αυτός που μεταχειριζόμαστε;

Οι ιδιοκτήτες της κοινωνικής ευαισθησίας, οι αποκλειστικοί κάτοχοι του δικαίου, οι νομείς όλης της δυστυχίας, μπορεί να μην απαντούν στα προβλήματα της κυρίας του προηγούμενου παραδείγματος, αλλά μπορούν να χτίσουν πάνω στο αδιαβάθμητο δίκιο της, όλες τις ηθικές και τις πολιτικές σημασίες. Το απλουστευτικό όμως του διαβήματός τους (των ιδιοκτητών, λέω) και η τραχύτητα με την οποία κουνούν το δίκαιο δάκτυλο της συνηγορίας δεν απαλλάσσουν κανέναν από την επιτακτική ανάγκη να κτίσει το δίκαιο των λύσεων και των προτεραιοτήτων.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top