✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Έλενα Ακρίτα «Τα τάπερ της Αλίκης», εκδ. Διόπτρα, σελ. 408

“Τα τάπερ της Αλίκης” είναι μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ, που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το “εξώγαμο” κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνομα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια, Μπάρμπι, επιθυμίες, ελπίδες κι όνειρα. Όταν η Αλίκη μεγαλώνει, κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν’ αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα. “Τα τάπερ της Αλίκης” είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης, των μπορντέλων της Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμκάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μια Αθήνα που δεν μένει πια εδώ.

Ζαχαρίας Στουφής «Ο τάφος του διαόλου», εκδ. ΑΩ, σελ. 80

Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνουν την τραγωδία του πολιτισμού τους.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα από ολόκληρο τον κόσμο, μόνο συμπτωματική δεν είναι.

Θεόδωρος Φέστας «Ιστορίες με φίδια», εκδ. Άγρα, σελ. 256

ΠΡΩΗΝ «ΚΑΜΑΚΙΑ» που σώζουν πρόσφυγες, κλοσάρ της δεκαετίας του ’60 που σχετίζονται με έναν ασιατικό βόα, μετεξεταστέοι του έρωτα, πτυχιούχοι δίχως μέλλον, ένας καζαντζιδικός λαχειοπώλης του ’70 και δυο μπέιμπυ μπούμερ της γενιάς του ν. 815 αμήχανοι μπροστά στα ερωτήματα του σήμερα. Μαζί με παραφυσικά φαινόμενα, μνήμες Κατοχής, μοιραίους χαρτοπαίκτες, νεαρούς λούζερ και μια ασυνήθιστη Ρωσσίδα μπάμπουσκα.
Όλα αυτά είναι οι Ιστορίες με φίδια που κάλλιστα θα μπορούσαν να λέγονται και « Ιστορίες εντελώς κανονικών ανθρώπων ».

Κώστας Κρομμύδας «Μια νύχτα ακόμη», εκδ. Διόπτρα, σελ. 336

Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου…
Υπάρχουν ορισμένα που έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μας επειδή μας πόνεσαν, επειδή μας ανάγκασαν να πληγώσουμε κι εμείς ανθρώπους που πιθανόν να αγαπούσαμε.
Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που τα διαφεντεύει ένας παράφορος έρωτας, που μας κάνουν να ξεχνάμε πώς είναι να ζούμε αλλά και να νιώθουμε τον πόνο όταν αυτός είναι χωρίς ανταπόκριση…
Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες.
Το δικό μου ξεκίνησε τη μέρα που μου ανακοίνωσαν ότι μου είχαν απομείνει μερικοί μήνες ζωής. Και ήταν το πιο όμορφο που έχω κάνει…

Χριστίνα Πουλίδου «Πέρα δώθε», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 456

Ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στα χρόνια που η Σύρος από ένας ξερότοπος 4.000 κατοίκων έγινε μέσα σε μόλις μια δεκαπενταετία ένα μεγάλο κοσμοπολίτικο και μητροπολιτικό κέντρο με 22.000 κατοίκους, 5 προξενεία, ιδιωτικά σχολεία, τράπεζες και ασφαλιστικά πρακτορεία, χάρη στην εσωτερική μετανάστευση, αλλά και στη μετανάστευση ξένων κατατρεγμένων. Η ιστορία της οικογένειας Χωρέμη ξεδιπλώνεται παράλληλα με αυτή της Σύρου: διαπνέονται από μια κοσμοπολίτικη κουλτούρα, ζουν μια ευχάριστη αστική ζωή, σπουδάζουν τα παιδιά τους στην Αγγλία, δοκιμάζονται από την επιδημία της χολέρας, εμπλέκονται στα κοινά, στιγματίζονται από μια τραγωδία και ταλαιπωρούνται από τις ενδοοικογενειακές μάχες εξουσίας που εκδηλώνονται αναπόφευκτα στις μεγάλες οικογένειες, όπου συνυπάρχουν μεγαλόθυμοι και μικρόψυχοι άνθρωποι.

 

Ξένη πεζογραφία:

Stehpen Crane «Το κόκκινο σήμα του θάρρους», εισαγωγή: Νίκος Μπακουνάκης, Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 280

Ένας άντρας κάπου κοντά του, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έριχνε ασταμάτητα με το όπλο του, σταμάτησε ξαφνικά κι άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας. Ένα παλικάρι που στο πρόσωπό του ήταν αποτυπωμένη η έκφραση του ασίγαστου θάρρους, το μεγαλείο εκείνου που δεν διστάζει να δώσει και τη ζωή του, μέσα σε μια στιγμή είχε χτυπηθεί από την αθλιότητα. Χλώμιασε σαν κάποιος που, μέσα στη νύχτα, συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ήταν αποκαλυπτικό. Πέταξε κι εκείνος το όπλο του και το ‘βαλε στα πόδια. Καμιά ντροπή στο πρόσωπό του. Έτρεχε σαν τον λαγό.”
Το διασημότερο έργο του Στίβεν Κρέιν εκδόθηκε το 1895 και χάρισε στον νεαρό συγγραφέα του διεθνή φήμη. Εκτυλίσσεται στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου και αφηγείται τη βάναυση αφύπνιση ενός νεαρού στρατιώτη των Βορείων. Ο Χένρι Φλέμινγκ ονειρευόταν πριν καταταγεί την έξαψη και τη δόξα του πολέμου, αλλά όταν βρέθηκε στο πεδίο μάχης έτρεξε για να γλιτώσει από τη φρίκη των συγκρούσεων. Ένας τυχαίος τραυματισμός θα τον εξιλεώσει για τη δειλία του στα μάτια των άλλων και θα τον οδηγήσει στο να αναμετρηθεί με τον εαυτό του.
Ένα έργο που υμνήθηκε για την ψυχολογική το διεισδυτικότητα και για τον πρωτοποριακό του ρεαλισμό στην αποτύπωση των συνθηκών μάχης, ένα αθάνατο αριστούργημα που εξακολουθεί έως σήμερα να συγκινεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ανώνυμος «Η Μεσσαλίνα της Γαλλίας», Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος, εκδ. Κίχλη, σελ. 112

Η “Μεσσαλίνα της Γαλλίας” (1790), κείμενο ανωνύμου, εντάσσεται στην ελευθεριάζουσα ερωτική λογοτεχνία που γραφόταν κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα για να σατιρίσει τον έκλυτο βίο της Αυλής και έφτασε στην κορύφωσή της πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Το κείμενο εκκινεί ως αφήγημα καταγγελίας εναντίον της Μαρίας Αντουανέττας και της συντρόφου και αντιζήλου της δούκισσας ντε Πολινιάκ και, έπειτα από δεξιοτεχνικές διολισθήσεις του συγγραφέα, καταλήγει στην υμνολογία του αχαλίνωτου πάθους. Στην πορεία της αφήγησης, κι ενώ το γαϊτανάκι των ερωτικών σχέσεων έχει ξετυλιχθεί πλήρως, οι ηρωίδες δεν απαλλάσσονται απλώς από τα ηθικά και πολιτικά εγκλήματά τους, αλλά επιπλέον μεταβάλλονται στα πιο επιθυμητά μα και απρόσιτα αντικείμενα του πόθου, πρότυπα ερωτισμού που τρέφουν τις φαντασιώσεις ανδρών και γυναικών και διαιωνίζουν το παιχνίδι του έρωτα.
Η “Μεσσαλίνα της Γαλλίας” συνδυάζει με πολύ γοητευτικό τρόπο δύο αντιφατικά συστατικά: την προκλητική, γεμάτη αισθησιασμό ερωτική περιγραφή και μία γλώσσα εκλεπτυσμένη και ρητορική, που αξιοποιεί πλήθος θεματικά και υφολογικά στοιχεία από την ιστορία της ερωτικής λογοτεχνίας.
“Η υποκρισία των ηρωίδων δεν σχετίζεται με την υποκρισία ως κοινωνική ή ηθική έννοια αλλά με την υποκρισία ως υψηλή τέχνη, την υποκριτική τέχνη του θεάτρου, προσδίδοντας στο κυνήγι της ηδονής το πρόσθετο και σαγηνευτικό στοιχείο του παιχνιδιού, της μεταμφίεσης, της εναλλαγής των ρόλων, της μετάβασης ή της διολίσθησης από προσωπείο σε προσωπείο. Η “Μεσσαλίνα της Γαλλίας” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “μυθιστόρημα των διολισθήσεων”. […] η τέχνη και η τεχνική της γραφής ταυτίζονται όσο ποτέ άλλοτε και αλλού με την τέχνη και την τεχνική της δαντέλας και του κεντήματος”.
(Ανδρέας Στάικος, από το Επίμετρο)

Fiona Davis «Ξενοδοχείο υπέροχων γυναικών», Μετάφραση: Σοφία Τάπα, εκδ. Διόπτρα, σελ. 464

Νέα Υόρκη 1950
Στον πλούσιο και λαμπερό κόσμο του ξενοδοχείου θηλέων Μπάρμπιζον, μια γενιά από φιλόδοξα μοντέλα, γραμματείς και συντάκτριες γυναικείων περιοδικών ζουν πλάι πλάι προσπαθώντας να κατακτήσουν την παραμυθένια επιτυχία. Η Ντάρμπι ΜακΛόχλιν είναι το ακριβώς αντίθετο από τις άλλες κοπέλες που μένουν στο ξενοδοχείο: αδιάφορη εμφανισιακά, συνεσταλμένη και πεπεισμένη ότι δεν ανήκει εκεί. Όταν όμως γίνεται φίλη με την Εσμέ, μια καμαριέρα του Μπάρμπιζον, γνωρίζει μια εντελώς διαφορετική, εθιστική πλευρά της Νέας Υόρκης, με ήχους τζαζ και μπιμπόπ, ηρωίνη, μα και την πιθανότητα ενός έρωτα. Μισό αιώνα αργότερα, το θρυλικό ξενοδοχείο έχει μετατραπεί σε συγκρότημα κατοικιών και τίποτα δεν θυμίζει πια τις δόξες που γνώρισε. Το μόνο που στοιχειώνει το κτίριο είναι οι φήμες για την ανάμειξη της Ντάρμπι σε μια θανατηφόρα συμπλοκή με μια καμαριέρα του ξενοδοχείου το 1952, καθώς και η μελαγχολική μουσική που ακούγεται από το διαμέρισμά της. Η γειτόνισσά της και δημοσιογράφος Ρόουζ Λούιν νιώθει μια ακατανίκητη έλξη για την ιστορία της ηλικιωμένης πλέον Ντάρμπι, η οποία αποτελεί και τον τέλειο αντιπερισπασμό από την ανύπαρκτη προσω­πική της ζωή… Αλλά όσο περισσότερο εντείνεται η ψύχωση της Ρόουζ με αυτή την ιστορία, τόσο κλονίζεται η δημοσιογραφική ηθική της και, όταν εντέλει έρθει στο φως η συγκλονιστική αλήθεια, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο και για τις δυο γυναίκες. Ένα σκοτεινό μυστικό, βαθιά θαμμένο στο φανταχτερό παρελθόν του Μπάρμπιζον, περιμένει να αποκαλυφθεί…

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Βαγγέλης Γιαννίσης «Η γυναίκα του Ίσνταλ», εκδ. Διόπτρα, σελ. 408

Νορβηγία, χειμώνας 1970.
Στο Μπέργκεν το έγκλημα είναι σχεδόν άγνωστη λέξη. Το απανθρακωμένο πτώμα μιας άγνωστης γυναίκας στην κοιλάδα του Ίσνταλ -στην Κοιλάδα του Θανάτου, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι- θα ταράξει την ήσυχη πόλη.
Ο θάνατός της αποτελεί αίνιγμα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η γυναίκα αυτοκτόνησε ή αν έπεσε θύμα δολοφονικής ενέργειας. Όσο περνούν οι μέρες, όμως, οι πιθανότητες για τη δεύτερη περίπτωση αυξάνονται. Οι αρχές βρίσκονται μπροστά σε έναν γρίφο: Η γυναίκα είχε φροντίσει να κρύψει την πραγματική της ταυτότητα πίσω από μία ντουζίνα ψεύτικα έγγραφα, μεταμφιέσεις και κωδικοποιημένα σημειώματα, ενώ από τα καψαλισμένα ρούχα που βρίσκονται γύρω της έχουν κοπεί επιμελώς οι ετικέτες. Ταυτόχρονα, η δραστηριότητα ξένων κατασκόπων στην περιοχή, αλλά και μιας ακροδεξιάς οργάνωσης, περιπλέκει ακόμα περισσότερο την έρευνα.
Ο Ρολφ Στόλεσεν, αστυνομικός του τοπικού τμήματος, με τη βοήθεια του Άνερς Φλο, ειδικού πράκτορα του Εγκληματολογικού, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι τράβηξε τη νεαρή γυναίκα στη μέση του πουθενά και τι προκάλεσε τον θάνατό της. Η προσπάθειά τους να ανακαλύψουν από τι προσπαθούσε να ξεφύγει η άγνωστη θα τους οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός καλά φυλαγμένου μυστικού, το οποίο μπορεί και να τους συντρίψει.
Βασισμένο στην πραγματική υπόθεση της γυναίκας του Ίσνταλ, η οποία παραμένει ανεξιχνίαστη εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες, πρόσφατα διασκευάστηκε σε podcast από το BBC, σε συνεργασία με το κορυφαίο νορβηγικό τηλεοπτικό κανάλι NRK TV.

Cara Hunter «Μπροστά στα μάτια τους», Μετάφραση: Νοέλα Ελιασά, εκδ. Διόπτρα, σελ. 368

Χθες το βράδυ, η οκτάχρονη Ντέιζι Μέισον εξαφανίστηκε από το καλοκαιρινό πάρτι μασκέ που οργάνωσαν οι γονείς της. Κανείς δεν είδε τίποτα στο ήσυχο προάστιο – ή τουλάχιστον έτσι λένε όλοι.
Όμως ο επιθεωρητής Άνταμ Φόλεϊ, που ανέλαβε την υπόθεση, ξέρει ότι εννιά στις δέκα φορές ο δράστης είναι κάποιος γνωστός της οικογένειας. Και η οικογένεια της Ντέιζι είναι σίγουρα παράξενη – η μητέρα της έχει εμμονή με τα προσχήματα, ενώ ο πατέρας της είναι ψυχρός και αμυντικός κατά τη διάρκεια της ανάκρισης.
Έπειτα είναι και ο μικρός αδερφός της, ο τόσο μοναχικός και αντικοινωνικός…
Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα. Όμως όλοι έχουν τη δική τους εξήγηση και, απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Ένα είναι σίγουρο: κάποιος λέει ψέματα.
Ο επιθεωρητής Φόλεϊ ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου για να βρει τα ίχνη της Ντέιζι, καθώς ο χρόνος του λιγοστεύει, μαζί και οι ελπίδες για να βρεθεί ζωντανή…
Πώς μπορεί να εξαφανιστεί ένα παιδί χωρίς κανένα απολύτως ίχνος;

Harald Gilbers «Germania – Οι τελευταίες μέρες», Μετάφραση: Βασίλης Τσαλής, σελ. 560

Το τρίτο μέρος της τριλογίας Germania με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Οπενχάιμερ.
Βερολίνο, τέλος Απριλίου 1945: Τις τελευταίες ημέρες της κατάρρευσης του Τρίτου Ράιχ ο επιθεωρητής Οπενχάιμερ και η σύζυγός του Λίζα τις περνούν σε ένα υπόγειο καταφύγιο. Ωστόσο, η Λίζα πέφτει θύμα βιασμού από έναν ρώσο στρατιώτη. Ο δράστης είναι ένας λιποτάκτης που ονομάζεται Γκριγκόριεφ. Ο Οπενχάιμερ, όταν αρχίζει να αναζητεί τα ίχνη του, έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα πλέγμα ψευδών και εξαπάτησης, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται μια βαλίτσα με άκρως επικίνδυνο περιεχόμενο. Είναι σαφές ότι ο Γκριγκόριεφ προσπαθεί να διαπραγματευτεί παράνομα υλικό σχετικό με τις έρευνες των ναζί στον τομέα της ατομικής ενέργειας. Και γι’ αυτό τον λόγο στο παιχνίδι έχουν μπει παραπάνω από μία μυστικές υπηρεσίες…
Προσωπική εκδίκηση ή συλλογικό καλό: ο επιθεωρητής Οπενχάιμερ καλείται να διαλέξει ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ GERMANIA ΜΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΝ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ
«Ένα ιστορικό αστυνομικό μυθιστόρημα εξαιρετικά τεκμηριωμένο και έξοχα γραμμένο, στο οποίο ο συγγραφέας του καταφέρνει να αποφύγει οποιοδήποτε κλισέ. Ο τρίτος τόμος με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Οπενχάιμερ ικανοποιεί απολύτως τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει τα δύο προηγούμενα βιβλία της σειράς και προσφέρει αναγνωστική απόλαυση επικών διαστάσεων». (General-Anzeiger Magdeburg)

 

Ιστορία – Αθήνα:

Νίκος Βατόπουλος «Μικροί δρόμοι της Αθήνας», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 232

«Αυτή η συλλογή κειμένων και φωτογραφιών εστιάζει στους μικρούς δρόμους της Αθήνας. Σ ε δρόμους που είτε σκοπίμως είτε τυχαία περπάτησα. Εντάσσονται σε μια ενδεικτική ανθολογία της ελάσσονος Αθήνας, εκείνης δηλαδή της πόλης που αιμοδοτεί το αθηναϊκό κέντρο αλλά και που με έναν τρόπο σχεδόν νομοτελειακό ζει και μια ζωή ξέχωρη, αυθύπαρκτη, συγκινητική στην αυτοτέλειά της.
Οι συνοικίες της Αθήνας είναι ένας απέραντος θησαυρός. Όλες οι παλιές γειτονιές της Αθήνας είναι κιβωτοί πολύτιμων ενσταλάξεων αστικού βίου, με ποιότητες συχνά υποτιμημένες και ευτελισμένες.
Το μικρό αυτό βιβλίο επιθυμεί να τιμήσει την ελάσσονα Αθήνα, με τον τρόπο όσων βίωσαν τη χάρη της αθηναϊκής συνοικίας. Τα κείμενα αυτά θέλουν να τιμήσουν την απλότητα και την εντιμότητα, τα βασικά δηλαδή υλικά με τα οποία φτιάχτηκαν οι γειτονιές της Αθήνας.» (Από τον πρόλογο του Νίκου Βατόπουλου)