Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Δύο αντιπολεμικά διηγήματα του Stefano Benni
28/02/2023, 10:59 μμ

Δύο αντιπολεμικά διηγήματα του Stefano Benni

Aπόδοση στα ελληνικά: Τέλης Πολυχρονιάδης //

 

 

 

 

Μικρό ηθικό αφήγημα

 

Είχα μπει στο γνωστό μπαρ για ένα καφεδάκι. Η τηλεόραση μετέδιδε ωμές εικόνες μιας σφαγής σε μακρινή χώρα. Ξεσκισμένα σώματα, σωροί από πτώματα, ρημαγμένα σπίτια και, πάνω απ’ όλα, μια συνεχής εναλλαγή εκρήξεων, βόμβες που έσκαγαν, ριπές από σφαίρες που κάλυπταν ακόμα και τη φωνή του σχολιαστή.

Μέσα σ’ αυτό το πολεμικό πανδαιμόνιο, το αυτί μου έπιασε έναν σπαρακτικό στεναγμό, ένα λυπητερό κλαψούρισμα. Ένας άντρας στεκόταν μπροστά στην τηλεόραση δαγκώνοντας ένα μαντίλι μούσκεμα στα δάκρυα. Οβίδες, έλεγε με σπασμένη φωνή, πύραυλοι εδάφους – αέρος, πάνω από δέκα χιλιάδες νάρκες στο τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Του έριξα ένα βλέμμα απόλυτης αλληλεγγύης. Στην οθόνη εμφανίστηκαν τεράστιες πυρκαγιές, παιδάκια με εγκαύματα, μια ολόκληρη πόλη που καιγόταν.

-Τόνοι από χημικά όπλα, φώναξε ο άντρας, τόνοι από οβίδες και μια βροχή από βλήματα όλμων, διακόσια το λεπτό, καταλαβαίνετε τι σημαίνει;

Βέβαια, είπα εγώ, πραγματική κόλαση. Η τηλεόραση κροτάλιζε. Ο ουρανός της μακρινής πόλης ήταν φωτισμένος από τροχιοδεικτικά βλήματα και ιπτάμενες βόμβες, από έναν ιστό πληγμάτων, ένα πυροτεχνικό θέαμα θανάτου.

Ο άντρας σωριάστηκε κλαίγοντας. Πήγα να τον βοηθήσω με ένα κονιάκ.

-Κουράγιο, κουράγιο, του είπα, η ευαισθησία σας σάς τιμά.

-Τρεις χιλιάδες οβίδες το λεπτό, καταλαβαίνετε; μου είπε σφίγγοντας μου σπασμωδικά το χέρι. Κι εγώ τι μπορώ να κάνω;

-Είναι να ανατριχιάζει κανείς. Ανήκετε σε κάποια ανθρωπιστική οργάνωση;

-Αστειεύεστε; Εγώ είμαι έμπορος όπλων, Κι εκεί κάτω, εκεί κάτω, είπε δείχνοντας την οθόνη με μια γκριμάτσα οδύνης, εκείνα τα όπλα δεν τα πούλησα εγώ!

Και σωριάστηκε πάλι κλαίγοντας

 

(Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Alla riscossa» της εφημερίδας Il Manifesto, 26.5.1994)

 

 

 

 

Ο έμπορος

 

Ο αξιότιμος κύριος Boutbout, ο μεγαλύτερος έμπορος όπλων στον κόσμο μπήκε στο γραφείο του, στον τριακοσιοστό όροφο του ουρανοξύστη Iwa στην Κουάλα

Λουμπούρ. Άνοιξε το μεγάλο παράθυρο και είδε μόνο σύννεφα και μακριά του έναν αυτοκινητόδρομο.

Ανασκουμπώθηκε, άναψε ένα πούρο, πήρε τα διάφορα χαπάκια του και παρατήρησε πάνω στο γραφείο την

 

Ετήσια Αναφορά επί του Επιχειρηματικού Ισολογισμού της IWA, International Weapon Association

 

Άνοιξε το έγγραφο, διάβασε δυο σελίδες και στραβοκατάπιε το νερό, το τελευταίο χαπάκι και ένα κομμάτι πούρο.

Πάτησε μανιασμένα το ντικταφόν για να καλέσει τον υπεύθυνο διαχείρισης και προσωπικό του γραμματέα κύριο Μπονκουόρε.

Εκείνος μπήκε. Φορούσε γυαλιά και έδειχνε χλωμός: φαινόταν να φοβάται πολύ το αφεντικό του. Έτρεμαν τα πόδια του και βιάστηκε να καθίσει.

– Κύριε Μπονκουόρε, είπε το αφεντικό ξεφυσώντας του τον καπνό στα μούτρα, δεν ξέρω πως έγινε, αλλά στην φετινή αναφορά υπάρχει ένα κολοσσιαίο, γελοίο λάθος. Ποιος την έφτιαξε;

– Χμμ… μουρμούρισε ο υπεύθυνος ,την συμπλήρωσα εγώ όπως κάνω εδώ και τριάντα χρόνια. Εννοείται, αφού συγκέντρωσα τα στοιχεία από όλα τα υποκαταστήματα.

– Και πως έγινε αυτό το λάθος;

– Δεν καταλαβαίνω… είπε ο Μπονκουόρε με φωνή τρεμάμενη, δεν υπάρχει κανένα λάθος.

Ο Αξιότιμος σηκώθηκε όρθιος, κοπάνησε οργισμένος την αναφορά πάνω στο γραφείο και τον κατακεραύνωσε.

– Κανένα λάθος μου λέτε; Κύριε Μπονκουόρε, εδώ και είκοσι χρόνια η βιομηχανία μας έχει έσοδα που κυμαίνονται μεταξύ των έξι και των εννιά δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και τώρα… διαβάζω εδώ… το τελικό ποσό του ισολογισμού: μείον διακόσια δολάρια!

– Ακριβώς έτσι, είπε ο διαχειριστής

– Αν πρόκειται για κάποιο αστείο, δεν μου αρέσει καθόλου! Το αφεντικό τον σημάδεψε με το πούρο του σαν να ‘ταν η κάννη ενός όπλου.

– Δεν είναι αστείο…

-Μα ποιον πάτε να κοροϊδέψετε; Μήπως τα όπλα μας δεν έχουν πια πέραση; δεν πρόκειται για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας;

– Όχι, όχι, είπε ο κύριος Καλόκαρδος καθαρίζοντας τα γυαλιά του με αμηχανία, είναι τέλεια.

– Τότε; Οι πελάτες μας έχουν κάποιο παράπονο;

– Σε καμία περίπτωση

– Είχαμε τίποτε εξοφλήσεις, χρέη, λογαριασμούς σε εκκρεμότητα; Ελέγχουμε ή δεν ελέγχουμε τις μισές τράπεζες στον κόσμο; Έχουμε ή δεν έχουμε το μονοπώλιο του κλάδου;

– Έτσι είναι ακριβώς

– Ε τότε γαμώτο μου, μού εξηγείτε γιατί από τα 7 δις δολαρίων την περσινή χρονιά πέσαμε σε αυτό το «μείον διακόσια δολάρια»;

– Αφεντικό, διαβάζετε εφημερίδες; ρώτησε ο διαχειριστής με μια σταλιά φωνούλα.

– Όχι είπε ο Boutbout, αυτά είναι ένα σωρό ειρηνιστικές μαλακίες. Είναι γεμάτες αντιπολεμική ρητορική, ηλίθιες κατηγορίες κατά του πολέμου και υποκριτικές φωτογραφίες με βομβαρδισμούς και σφαγές. Εγώ είμαι πωλητής, δεν με ενδιαφέρει η κοινή γνώμη, με ενδιαφέρει η άποψη των στρατιωτικών, των τρομοκρατών, των πολυεθνικών του εγκλήματος.

– Αυτό ακριβώς, είπε ο κύριος Καλόκαρδος. Φέτος, όπως και στα προηγούμενα χρόνια έγιναν πολλοί, πάρα πολλοί πόλεμοι, μερικοί ασυνήθιστα αιματηροί και με μεγάλες απώλειες ζωής…

– Και λοιπόν; Δεν είναι όλα αυτά προς όφελός μας;

– Όχι πια: οι πελάτες μας έπαψαν να αγοράζουν τα όπλα μας.

Το αφεντικό πρόσεξε την έκφραση απογοήτευσης του Μπονκουόρε και κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά.

-Εμείς πάντως δεν έχουμε ανταγωνιστές, είπε σβήνοντας το πούρο με μανία… τι στο διάολο συνέβη;

– Λοιπόν , κοιτάξτε κύριε Μπούτμπουτ, ένα πράγμα δεν είχαμε προβλέψει… μας τέλειωσαν τα εφόδια

– Εξηγείστε μου καλύτερα…

– Στα προηγούμενα χρόνια οι πελάτες μας καθάρισαν, χάρις στα προϊόντα μας, πεντέμισυ δισεκατομμύρια ανθρώπους. Αν προσθέσουμε μετά και την φυσιολογική θνησιμότητα, κάποιες επιδημίες στους προσφυγικούς καταυλισμούς, αυτοκτονίες βετεράνων και λίγους μαχαιρωμένους στα στάδια… εν κατακλείδι

– Εν κατακλείδι;

– Οι πελάτες μας δεν αγοράζουν πια όπλα, γιατί δεν μπορούν πια να γίνουν πόλεμοι μικροί ή μεγάλοι

– Η αγορά παρουσιάζει πτώση;

– Πέρα από πτώση θα ‘λεγα ότι εξαφανίζεται… αναστέναξε ο Μπονκουόρε. Ο πληθυσμός της γης έχει μειωθεί σήμερα σε 612 άτομα, εκ των οποίων οι μισοί εργάζονται στην επιχείρησή μας.

– Θέλατε να πείτε πως… μείναμε χωρίς πρώτη ύλη; είπε ο Μπάουτμπαουτ.

– Αλλοίμονο ναι, είπε αναστενάζοντας ο Μπουονκουόρε, μας τέλειωσαν οι άνθρωποι.

 

 

 

Από τη συλλογή διηγημάτων του Stefano Benni, Cari mostri (αξιαγάπητα τέρατα)

Stefano Benni, Cari mostri, Edizioni Feltrinelli , collana I Narratori, Milano 2015

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top