Fractal
Home / Διηγήματα / Επιστολικό Διήγημα: «Αθάνατε Αγαπημένε»
07/11/2023, 8:19 μμ

Επιστολικό Διήγημα: «Αθάνατε Αγαπημένε»

Της Άννας Εμμανουήλ //

 

 

 

 

Αθάνατε Αγαπημένε

 

Ποιος είσαι εσύ; Εσύ που στάθηκες με δυο φλόγες στα χέρια σου, μπροστά μου, και με τα μάτια σου με έκανες φωτιά; Σαν δυο πυρωμένες καρδιές θαρρώ που τρυπούν την σάρκα μου. Ποιος είσαι; Που ήσουν; Και τάραξες της καρδιάς μου την λαχτάρα; Στου κορμιού μου την κλίνη λιώνεις αγάλι αγάλι την ψυχή μου. Το ξέρεις. Η ψυχή μου πλημμυρεί από Σένα. Τα θεία τραγούδια σου, ύμνοι ηδονής και οδύνης, γίνονται προσευχή που σαλεύει στους υμένες μου τις νύχτες, όταν μου καρπίζεις βαθιά μέσα μου, την αγνότητα και τον ακόρεστο πόθο. Ρέει το αίμα μου, σαν χυμός ολόδροσος στο σώμα μου. Θα σε ποτίζω κάθε φορά, με τα μάγια μου, να σβήνουμε γλυκά για πάντα, σαν το ηλιοβασίλεμα στην κάμαρη μας. Αλήθεια Ποιος είσαι; Με αυτή την άγρια επιθυμία να γυρεύεις την θωπεία μου, που ποτέ σου, πιο αλαβάστρινη δεν θα έβρεις. Φωτιά της φωτιάς μου. Ποιητικό φιλί μου, στόμα που στάζεις φλόγα να γευτείς. Ποιος είσαι; Που ήσουν; Με το άρωμα μου, να σε μεθώ στα αέναα πέλαγα που φτιάξαμε; Να σου χύνω, εγώ η Ιέρεια κρίνων, την μυρωδιά μου σαν βέβηλη λευκότητα; Να χαθείς για με παντοτινά, θλιβερέ Έρωτα μου, με της ψυχής τα φτερά σου, να σμίξεις μαζί μου, στον νωπό ουρανό. Έλα. Που είσαι; Ο κόσμος είμαι εγώ πια. Μέσα από τα ολόμαυρα, ηδονικά και χυτά μαλλιά μου, θέλω να πλέξεις με περήφανα χέρια σου, τα άστρα που μάζεψες την νύχτα εκείνη. Να πλέξεις τα χάδια σου γύρω από τον λαιμό μου, με ψιθύρους ολοπόρφυρους. Να με λυγίσεις κάτω στο χώμα, να μου δοθείς με το στοιχειό της ηδονής σου, τόσο κοντά που οι ανάσες θα γίνουνε ένα. Κι εγώ μετά να ανορθώσω, από πάνω σου, να θερίσω τα ρόδα σου, ω Πανωραίε Κισσέ μου. Που είσαι, μοναδικέ κι αξέχαστε Ποιητή της Ποίησης μου; Τίποτα δε συγκρίνεται με τα χέρια σου. Τίποτα με το χρυσοπράσινο των ματιών σου. Το σώμα μου γεμίζει με εσένα μέρες. Είσαι ο καθρέπτης της νύχτας. Η βιολετί λάμψη του φωτός. Η υγρασία της γης. Η φωλιά από τις μασχάλες σου είναι το καταφύγιό μου. Τα δάχτυλά μου αγγίζουν το αίμα σου. Όλη μου η χαρά βρίσκεται στο να νιώθω τη ζωή να αναβλύζει από εσένα και να γεμίζει όλα τα μονοπάτια των νεύρων μου που σου ανήκουν. Πως με γητεύεις έτσι, και μέσα μου βαθιά σπαράζω; Κατάρα μου, κι παναρμόνια αγάπη της αγάπης μου. Με δηλητηριάζεις με ίμερο και στάζεις απόκρυφα από τα βουβά σου μάτια, κι από την άσαρκο θέση των χειλιών σου, και εναγκαλιζόμαστε απάνω στα σεντόνια της άφεσης, με κάποιο μυστήριο, με κάποια γυμνότητα αναπάντεχη. Ποιος είσαι; Που ήσουν; Και ανατριχιάζεις τις λαγόνες, μονάχα με το άγγιγμα σου. Γίνομαι ακόλαστη Άνοιξη για σένα, κι ο χρόνος κυλά ανάμεσα μας, και γίνεται άσβεστο αυτό το συναίσθημα. Ποιος είσαι; Που ήσουν και φώτισες την καταπακτή μου; Έγινες φως στο φως μου. Αγάπη… Πάντα δικός μου, θα είσαι. Πάντα δική σου. Η Γαλάζια σου. Πιο κι από τον ουρανό. Σε περιβάλλω. Για πάντα. Πάντα εμείς…

Η Τελευταία Σονάτα του Σεληνόφωτος

 

 

 

 

 

*Η Άννα Εμμανουήλ είναι φοιτήτρια και σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον στον κλάδο της αποτελεί η ενασχόληση με την τέχνη και η προσβασιμότητα αυτής σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία όρασης. Ιδιαίτερο πρότζεκτ αποτέλεσε η μετατροπή του πίνακα της Γκουέρνικα σε απτική μορφή για άτομα με ΑΟ. Αγαπημένα της καθημερινά ενδιαφέροντα αποτελούν η συγγραφή ποίησης, διηγημάτων αλλά και έργων τέχνης σε αφαιρετική μορφή. Άλλα συγγραφικά έργα που έχουν δημοσιευτεί στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη σε μορφή e-book είναι τα έργα: «Ποιώ», «Ταρώ του Έρωτος» (ποιητικές συλλογές), «Έρωτας μετά Θάνατον», «160 μ.Χ.». ( https://www.ebooks4greeks.gr/ – https://www.openbook.gr/ )

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top