«Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Αμφι-Θέατρο
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //
Ξεκινάω αυτό το σημείωμα με δύο λόγια σχετικά με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, μία από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας μας. Το θέατρο αυτό για 36 συναπτά έτη (ιδρύθηκε το 1975 ) ήταν συνεχώς παρόν με πολύ προσεγμένες και ποιοτικές παραστάσεις ώσπου έπαψε να λειτουργεί το 2011. Το 2020 είναι επετειακό έτος για το «Αμφι-Θέατρο», αφού συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυσή του.
Όταν αρθρογραφούσα στον Θεατρολόγο, το έντυπο του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (ΠΕΣΥΘ), είχα συνομιλήσει με την Κατερίνα Ευαγγελάτου σχετικά με τον παράστασή της «Ερωτευμένη νεκρή» (στο τεύχος Αρ.58 υπάρχει η συνέντευξη/Ιούλιος 2007). Το 2010 η μίνι αυτή συνέντευξη αναδημοσιεύθηκε στο Varelaki .https://varelaki.blogspot.com/2010/01/blog-post_07.html
Πρόσφατα παρακολούθησα τον Άμλετ της (εμβληματικό έργο του Σαίξπηρ με άπειρες σύγχρονες προεκτάσεις) στο ιστορικό «Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου» (τον οποίο είχα μάλιστα την τύχη να έχω δάσκαλο στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών Αθήνας) και μου άφησε την ίδια εκείνη ισχυρή αίσθηση που μου είχε αφήσει τόσα χρόνια πριν και η «Ερωτευμένη νεκρή». Μια σκηνοθέτης που με τις συγκροτημένες και εμπνευσμένες δουλειές της έχει πια εδραιωθεί στον χώρο έχοντας αποκτήσει και το κοινό της. Το «Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου» ξανανοίγει εκτάκτως, μετά από 8 χρόνια ακούσιας σιωπής) υπενθυμίζοντας μας τη σπουδαία διαδρομή του. Είναι συγκινητικό το άνοιγμα της παράστασης της Ευαγγελάτου και εξηγούμαι.
Σε video wall παρακολουθούμε σκηνές από τη σκηνοθεσία του Άμλετ από τον πατέρα της, με πρωταγωνιστή τότε τον Γιάννη Φέρτη (΄91). Αναδρομή στο παρελθόν, και σύνδεση της μνήμης με το παρόν. Συγκίνηση με αυτή την αναφορά. Υπενθύμιση πως τα πράγματα, όταν τα αγαπάς, δεν τελειώνουν ποτέ. Ο μοναδικός Γιάννης Φέρτης στο ρόλο του Φαντάσματος, κυριαρχεί με το βλέμμα και το ηχόχρωμα της εκφραστικής φωνής του. Υποβλητικός, απόμακρος και άκρως λειτουργικός μας συνεπαίρνει.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος γίνεται ο Άμλετ, με την εμπειρία του ως ηθοποιός μας μεταφέρει τον παράξενο και αλλόκοτο ψυχισμό του. Η μεταμόρφωσή του μας μαγεύει στ’ αλήθεια, αναδεικνύοντας και βαθύτερες πτυχές του δύσκολου αυτού ρόλου, τον οποίο φαίνεται πως έχει μελετήσει σε βάθος. Ώριμος στην υποκριτική του τέχνη, σοβαρός, ουσιαστικός μας κερδίζει σε όλα.
Την Άννα Μάσχα παρακολουθούσα από πολύ παλιά, από το Αμόρε ακόμα. Ταλαντούχα ηθοποιός, στέκεται επάξια Γερτρούδη στο πλευρό του Άμλετ, «δένουν» άριστα μεταξύ τους και βγάζουν σε πέρας όλες τις απαιτητικές σκηνές.
Ο Νίκος Ψαράς, σταθερός, χωρίς υπερβολές, ακριβής, ορθώνει έναν Κλαύδιο αληθινό ωστόσο, που συνάδει με τη σκηνοθετική αντίληψη της Ευαγγελάτου.
Όσο για την Οφηλία… ωραία δοσμένη και μέσα στο πετσί του ρόλου.
Εκείνο που απόλαυσα περισσότερο στον σωστό υποκριτικά Πολώνιο είναι πως συμβάλλει και αυτός στην ανάδειξη του κωμικού στοιχείου μέσα στο έργο. Γιατί υπάρχει κωμικό στοιχείο. Όμως πολλές φορές η σκηνοθεσία δεν το αναδεικνύει. Ευτυχώς εδώ δεν χάνεται λόγω της σωστής δραματουργικής ανάγνωσης και της σκηνικής πραγμάτωσης της Ευαγγελάτου. Εύστοχοι και οι Mιχαλακίδης στον Οράτιο του, ο Γιώργος Ζυγούρης στον Λαέρτη του, ο Γιάννης Κότσιφας σε όλα. Οι Κλέαρχος Παπαγεωργίου στο ρόλο του Ρόζενκραντζ και ο Βασίλης Μπούτσικος σε αυτόν του Γκίλντενστερν είναι ταιριαστοί, αστείοι, δίνουν την ανοίκεια νότα στην παράσταση.
Το πιο σημαντικό (και πράγμα δυσεύρετο σε παραστάσεις) είναι ότι όλα συνομιλούν, όλα είναι αρμονικά σαν ενιαία αίσθηση, είναι απολύτως συμβατά ώστε να εξυπηρετήσουν το όραμα της Κατερίνας Ευαγγελάτου: η απόδοση των ρόλων, τα όμορφα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, η εντυπωσιακή κίνηση της Πατρίσια Απέργη, η ωραία και αισθαντική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, οι φωτισμοί του Σίμου Σαρκετζή που έχει κάνει και τα βίντεo.
Δεν μας λείπει καθόλου η παράλληλη ιστορία και η απουσία του Φόρτενμπρας αν και κινεί νήματα μέσα στο έργο. Παρόλα αυτά το σύνολο είναι σφιχτοδεμένο… δεν νιώθεις κάποιο χάσμα.
Πρόκειται για ένα δύσκολο έργο, με έντονες ψυχολογικές προεκτάσεις, ένα έργο -μυστήριο μέσα από το οποίο ο Σαίξπηρ στοχάζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η ιστορία του Δανού πρίγκιπα Άμλετ είναι αρκετά παλιά και προέρχεται από τον Μεσαιωνικό μύθο του Άμλετ που καταγράφεται στο έργο «Gesta Danoroum» του Σάξονα του Γραμματικού γύρω στα 1200.
Αλληλλοσκοτωμοί βασιλιάδων, επίδειξη δύναμης, σχέδια για νέους πολέμους, ανίερες δολοφονίες, σφετερισμοί εξουσίας, έρωτες, πάθη, φαντάσματα που ζητούν απεγνωσμένα εκδίκηση, δηλητηριασμένα ξίφη. Θύτες και θύματα σε αλλόκοτη συνύπαρξη και προσέγγιση. Διλήμματα in progress. Παραφορά και πάθος, όπως σε όλα τα έργα του Σαίξπηρ, είτε έχουν καλό είτε κακό τέλος.
Είναι μια παράσταση τολμηρή που συνομιλεί με το χθες, αλλά και καθρεφτίζει το αύριο. Μια παράσταση που αναδεικνύει την σαιξπηρική ωμότητα και τρυφερότητα, αλλά και την αλήθεια των χαρακτήρων και ενορχηστρώνει με πάθος ηθοποιούς, ήχους, ατάκες, μύθους, μνήμες και αισθήσεις.
Κλείνοντας παραθέτω ένα απόσπασμα από το κείμενο της Κατερίνας Ευαγγελάτου που συναντάμε στο πολύ ιδιαίτερο πρόγραμμα που συνοδεύει την παράσταση. Κάπως έτσι λοιπόν άρχισαν όλα: «Το 1991 ήμουν παιδί ακόμα, όμως η πρώτη μου επαφή με τον Άμλετ στην παράσταση του Αμφι-Θεάτρου με σημάδεψε ανεξίτηλα. Η γοητεία που άσκησε επάνω μου η ατμόσφαιρα του ανεβάσματος σε συνδυασμό με τα νοήματα του έργου, με έκαναν όχι μόνο να επιστρέψω στο θέατρο για να ξαναζήσω την εμπειρία της συγκεκριμένης παράστασης πολλές φορές, αλλά και να ξεκινήσω μια διαρκή μελέτη/ανάγνωση του έργου, η οποία διατρέχει τον βίο μου.»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
-
Θεατρικός Μονόλογος «Φρέγια»
30/04/2024, 8:10 μμ -
-
✩ «1984» του George Orwell από την ομάδα «Ars Moriendi» στο θέατρο «ΑΝΕΤΟΝ»
23/04/2024, 8:29 μμ -
✩ Τζεφ Μπάρον: “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη στο Ράδιο Σίτυ
23/04/2024, 8:29 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✩ Τα noir του Καλοκαιριού
Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα // Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι τα νουάρ εξελίσσονται σε υψηλή λογοτεχνία. Άλαν Πόε, Πατρίτσια Χάισμιθ, Άγκαθα Κρίστι, Ζορζ Σιμενόν, το εξαιρετικό παρελθόν τους: πολιτική, ιστορία, κοινωνιολογία αλλά και μεγάλη δόση ψυχολογίας το σταθερό υπόβαθρο.
Περισσότερα -
Ξεχρεώνοντας μάταιες ενοχές
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Οι ξεριζωμένοι» του W.G.Sebald, Μετάφρ: Γιάννης Καλιφατίδης, εκδ. «Άγρα» «Άουστερλιτς» του W.G.Sebald, Μετάφρ: Ιωάννα Μειτάνη, εκδ. «Άγρα» , σελ 305 «Υπάρχουν νέφη αδιαπέραστα από το μάτι», ούτε λόγος. «Κι αυτό που
Περισσότερα -
Μια ποίηση που δεν παραιτείται, ανοίγει νέους δρόμους, κραυγάζει ανεκπλήρωτα αισθήματα, κραδαίνει μα δεν μοιρολογεί απώλειες
Γράφει η Αγγελική Αποστολοπούλου // Αναστασία Γκίτση: «ό,τι ΛύΠει ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓείΤΑΙ – τοπιο_ραφίες», εκδ. Σαιξπηρικόν «Ό,τι λύπει…» άνευ τόνου αλλά με αιτία συναρμολογείται ή αποσυρράπτεται σε τόνους ποιητικούς. Όταν γνώρισα την ποιήτρια Αναστασία Γκίτση δεν είχα
Περισσότερα -
Η Διδώ Σωτηρίου της Λένας Διβάνη
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Λένα Διβάνη, «Ονειρεύτηκα τη Διδώ», εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2021. Η γνωστή πρώην καθηγήτρια στη Νομική Σχολή Αθηνών και συγγραφέας Λένα Διβάνη με τα βιβλία της Τα ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της
Περισσότερα -
Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας;
Του Νίκου Τσούλια // Εν αρχή ην η εργασία. Η εργασία δημιούργησε εν πολλοίς μέσα από πολύχρονες εξελικτικές διαδικασίες τον κοινωνικό άνθρωπο. Η εργασία καθίσταται το κύριο πεδίο μέσα από το οποίο ο μακρινός πρόγονός μας μετασχημάτιζε στοιχεία
Περισσότερα -
Αδέσποτες παρουσίες
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Χριστίνα Φούσκα: «Αδέσποτοι δρόμοι», μικρές ιστορίες, ΑΩ εκδόσεις Ξαφνικά με πιάνει μια απεριόριστη συμπόνια για τους ανθρώπους και ξεχνώ εντελώς πόσο μπάσταρδοι μπορούν να γίνουν. Δεν ξέρω ποιος διάβολος με κατατρέχει κι εκεί
Περισσότερα -
«Δύο πανάρχαια ταξίδια στο Αιγαίο» από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Το Αθέατο Μουσείο είναι η επιτυχημένη δράση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που προβάλλει επιλεγμένες αρχαιότητες από τον κόσμο των αποθηκών. Μετά από 19 θαυμάσια σύνολα αντικειμένων που παρουσιάστηκαν έως τώρα, το Αθέατο Μουσείο υποδέχεται «δύο πανάρχαια ταξίδια
Περισσότερα
