Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / ✩ Α.Κ.Α. (Also Known As) τού Ντάνιελ Μέγιερ στο Δώμα τού Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Μαριτίνας Πάσσαρη με ερμηνευτή τον Μιχάλη Πανάδη.
02/04/2024, 9:08 μμ

✩ Α.Κ.Α. (Also Known As) τού Ντάνιελ Μέγιερ στο Δώμα τού Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Μαριτίνας Πάσσαρη με ερμηνευτή τον Μιχάλη Πανάδη.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

 

 

Οι μονολογικές αφηγήσεις λειτουργούν κοινωφελώς (με την γενικότερη έννοια τού Ανωτέρου Καλού όλων) αφού βοηθούν τον θεατή να εξασκηθεί στην απαραίτητη ενσυναίσθηση, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η συνεργατική συνδημιουργικότητα, ικανή κι αναγκαία συνθήκη προκειμένου να διέλθουμε διεξοδικά από τις Συμπληγάδες τού εικοστού πρώτου αιώνα.

 

 

Πληθαίνουν σήμερα, στη μετά covid εποχή, κι αμέσως μετά από την οικονομική Κρίση (που επεσήμανε για ακόμα μια φορά την ευρύτερη υπολανθάνουσα ή κραυγαλέα πολιτισμική Κρίση) οι λιτές παραγωγές με δραματικούς μονολόγους που ενίοτε έχουν και ποιητικές προεκτάσεις.

Το θέμα δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά και κοινωνιολογικό. Το μεγαλοποιημένο ΆΤΟΜΟ τού Διαφωτισμού μεταπίπτει σε μια μετά-ανθρώπινη κατάσταση λόγω τής τεχνολογικής επιτάχυνσης, ζει περισσότερο στο τώρα και βιάζεται να εξομολογηθεί τα πάθη του επιστρέφοντας ουσιαστικά στην κοινωνία τα προβλήματα που του προκάλεσε η ασφυκτική συμβίωση στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η συνεκδοχική προσέγγιση των ατομικών ιστοριών δεν έχει μόνον προφανές ψυχαναλυτικό (κι αυτοψυχαναλυτικό) περιεχόμενο, αφού ο Freud υποκατέστησε τις προγενέστερες θρησκείες με την πρακτική του, αλλά παραπέμπει στα μεσαιωνικά εξομολογητάρια τής καθολικής εκκλησίας.

Εάν ξεπεράσουμε λοιπόν την καταιγίδα των παραλλήλων μονολόγων και δούμε από κοντά, με συμπάθεια, ασκούμενοι στην υπομονή, στην υπομονή και στην ενσυναίσθηση τις εγωκεντρικές θεωρήσεις ατομικών σωματιδίων στο μικροσκόπιο της θεατρολογικής επιστήμης, θα συνθέσουμε (μετά από κάποιο ικανό στατιστικό δείγμα) μία τοιχογραφία τής εποχής μας, υπέρ-ατομική, μακροσκοπική.

Αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο δεδομένης τής μειωμένης άμεσης διάδρασης με το συνήθως σιωπηλό (ή ευγενικά εκφραζόμενο) κοινό, αφού απολαμβάνει ο πομπός είναι είδος “Instant Karma” εκ μέρους τού δέκτη του. Εάν συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα αυτής της λειτουργίας που έχει και έναν χαρακτήρα μεταφυσικό και έναν χαρακτήρα «θρησκευτικό» (υπερβάσεως των «εγώ» χάριν τού «εμείς»), τότε θα απολαύσουμε πλατύτερα το αισθητικό φαινόμενο τής σκηνικής πράξης. Ακόμα κι εάν δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη ιστορία, αγγίζει παρά ταύτα κοινωνικά ανακλαστικά ενεργοποιώντας την αυτοσυνείδηση και διδάσκοντάς μας τεχνικές επιβίωσης μέσα από την αφηγούμενη διαμεσολαβημένη ιστορία.

Το θέατρο ήταν και είναι πάντα σχολείο, δραματοθεραπεία, ομαδική ψυχοθεραπεία. Η επιτυχία των «ανώνυμων αλκοολικών» έγκειται στην εμπιστευτικότητα τής όποιας αφήγησης, στη συναινετικότητα, στην αλληλεγγύη, στον σεβασμό τού πλησίον που ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ να πυροδοτήσει κύματα αγάπης τού ατόμου από και προς τον εαυτό του.

Η αυτοεκτίμηση, ο αυτοσεβασμός, η συμπάθεια για το άτομό μας οξύνεται όταν οι άλλοι ανέχονται τις όποιες παραβατικές εκτροπές μας κι επιχειρούν να απαλύνουν τις συνεπαγόμενες ενοχές μας δια της επιγνώσεως ότι «δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό» (όπως είπε ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ στο νεκροκρέβατό του).

Κάθε τι που ζούμε έχει συμβεί (με κάποιες ελάχιστες παραλλαγές) σε τουλάχιστον άλλο ένα άτομο (από καταβολής κόσμου). Κι όπως «δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη» έτσι δεν υπάρχει και πρωτοτυπία στη ζωή τού κάθε ενός / κάθε μίας εξ ημών (και υμών).

Ένα απειροελάχιστο ποσοστό τού γήινου πληθυσμού μία φορά στον αιώνα υπερβαίνει τον εαυτό του, επεκτείνει τις δυνατότητές του, αξιοποιεί τα ταλέντα του, επινοεί μία άλλη ύπαρξη που δεν ήταν αναμενόμενη κι απαιτεί τεράστια επένδυση ενέργειας προκειμένου να υλοποιηθεί, να πραγματοποιηθεί στο Υλικό Πεδίο.

«Κατά βάθος είμαι όλοι ζητήματα Φωτός» (σε χαμηλές συχνότητες).

Στη συγκεκριμένη παράσταση θίγονται ζητήματα ρατσισμού, ξενοφοβίας, εφηβικής παραβατικότητας, πολιτικής ορθότητας, ακόμα και νομικά ζητήματα που αγγίζουν θεσμούς που πρέπει επειγόντως να ελαστικοποιηθούν προκειμένου να αντέξουν τις ανεμικές και τις θύελλες τού τρέχοντος αιώνα.

Η παραδοχή τού Άλλου σημαίνει παραδοχή τής ιδιαιτερότητας του εαυτού μας, που όσο ΔΕΝ την συνειδητοποιούμε τόσο καθίσταται κοινωνικό πρόβλημα δι’ εαυτόν τε αλλήλους.

Τα υιοθετημένα παιδιά από άλλες ηπείρους, κρίνονται συχνά από τους στενόμυαλους στις χώρες υποδοχής ως μιάσματα, ως αποδιοπομπαίοι φαρμακοί, ως συνήθεις ύποπτοι για όλα τα στραβά και τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας. Όσο κι αν είναι υποστηρικτική η ανάδοχη οικογένεια ή το άμεσο περιβάλλον κάποια στιγμή ΕΝΙΟΤΕ προσκρούουν στον κοινωνικό καθρέφτη που τους υπενθυμίζει την ύπαρξη ορίων και όρων συμβίωσης που δεν έχουν προλάβει ακόμη να ενστερνιστούν.

Συμπαθητική η ερμηνεία, επινοητική η σκηνοθεσία, δραματικοί οι φωτισμοί, λειτουργικότατη η μουσική σε αυτή την παράσταση στο φιλόξενο δώμα τού πολυσύχναστου ΘΕΑΤΡΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, που επεκτείνει τις παραγωγές του και σε άλλες ευπρόσιτες σκηνές (όπως είδα στην γιγαντοαφίσα τού προγράμματος έξω).

Καλή εμπειρία. Ο ρυθμός έδωσε μακριά κάθε υπόνοια πλήξης κι η εμφιλοχωρούσα θλίψη εκδιώχτηκε από τα σοφά υπολογισμένα κωμικά στοιχεία που έδωσαν στο όλον θέαμα μία αίσθηση ασφαλούς παρατηρήσεως των σύγχρονων εφήβων στην Ευρώπη κυρίως αλλά και αλλού.

Δείτε το. Το συστήνω ανεπιφυλάκτως.

 

 

 

info: https://nkt.gr/plays/aka-also-known-as/

 

 

Α.Κ.Α. (Also Known As), Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δώμα

Κείμενο: Ντάνιελ Μέγιερ

Σκηνοθεσία: Μαριτίνα Πάσσαρη

Κάρλος, με λένε Κάρλος. Είμαι 15 χρόνων, ή 16… Πάω στο σχολείο, βαριέμαι· συναντάω τους φίλους μου στο πάρκο· χορεύω χιπ χοπ… Μια μέρα γνωρίζω την Κλάουντια και… μαγεία.

 

Ο Κάρλος είναι ένας υιοθετημένος γιος αγνώστου προέλευσης, που δεν είχε ποτέ πρόβλημα με το ποιος είναι, που η ζωή του ήταν γεμάτη μουσική και φίλους και παιχνίδι. Έως ότου γνωρίζει στο διαδίκτυο και ερωτεύεται την Κλαούντια. Κι έτσι έρχεται η στιγμή κατά την οποία λόγω συνθηκών ανεξάρτητων από τη θέλησή του, τρίζουν τα θεμέλια και οι ρίζες του, η ταυτότητά του. Γιατί ο Κάρλος είναι υιοθετημένος και η ματιά των άλλων τον κάνει να ξανασκεφτεί ποια είναι η “αληθινή” του ταυτότητα: μπορεί να μην είναι καθόλου αυτός που έχει αποφασίσει ο ίδιος να είναι. Ο Κάρλος προσγειώνεται απότομα στην κόλαση του κοινωνικού ρατσισμού.

 

Όμως το Α.Κ.Α. δεν είναι μόνο ένα έργο για τη γενιά του WhatsApp και του χιπ χοπ. Πίσω από τη σύγχρονη γλώσσα του, μια θεματική που θυμίζει «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» εξελίσσεται σε ένα μοντέρνο, κοινωνικό και υπαρξιακό δράμα. Ο Daniel J. Meyer πρωτοεμφανίστηκε στην ισπανική σκηνή το 2018 με το Α.Κ.Α. (Also Known As), τον εκρηκτικό αυτόν μονόλογο του έφηβου Κάρλος, που ψάχνει τον εαυτό του. Το έργο και η παράσταση κατέκτησαν την ισπανική σκηνή κερδίζοντας πλήθος βραβεία, μεταξύ άλλων του καλύτερου έργου, καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, καλύτερου ηθοποιού κ.α. (Βραβεία Θεάτρου της Βαρκελώνης, Βραβεία κοινού, Βραβεία Max, Βραβείο κοινού MIT RIBADAVIA και Βραβείο κοινού Teatre del Mar, Μαγιόρκα).

 

Το Α.Κ.Α. (Also Know As) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Μιλώντας για το έργο, η σκηνοθέτης Μαριτίνα Πάσσαρη λέει: «Εκτός από τη θεματική, αυτό που με κέρδισε στο κείμενο είναι η μορφή του. Δεν πρόκειται για μια απλή αφήγηση αλλά για ένα παζλ στιγμών ζωής. Απαιτεί από τον ηθοποιό εγρήγορση και συγκέντρωση και από τον σκηνοθέτη μουσικότητα και φαντασία. Είναι μία μεγάλη πρόκληση». Τον νεαρό Κάρλος ερμηνεύει ο Μιχάλης Πανάδης.

 

 

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

  • Από: 12 Φεβ, 2024 – 8 Απρ, 2024
  • Δευτέρες – 21:15
  • Τρίτες – 21:15

 

Τιμές εισιτηρίων:

  1. Κανονικό από 16,00 € – Γενική είσοδος
  2. Μειωμένο από 14,00 € – Φοιτητές, άνεργοι, άνω των 65 ετών, ΑμεΑ
  3. Διάρκεια: 75′

 

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

  • Κείμενο – Ντάνιελ Μέγιερ
  • Σκηνοθεσία – Μαριτίνα Πάσσαρη
  • Μετάφραση -Μαρία Χατζηεμμανουήλ
  • Σκηνογράφος- Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
  • Σχεδιασμός Φωτισμών- Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
  • Ενδυματολόγος- Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
  • Κίνηση – Αλίκη Καζούρη
  • Μουσική – Στάθης Ιωάννου
  • Φωτογραφίες-Πάτροκλος Σκαφίδας
  • Ερμηνεία-Μιχάλης Πανάδης
  • Μακιγιάζ-Κατερίνα Μιχαλούτσου
  • Επιμέλεια κομμώσεων/περούκες-Κατερίνα Μιχαλούτσου.

 

 

 

*Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός  https://konstantinosbouras.gr

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top