Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν”
08/03/2017, 9:56 πμ

Ποίηση: “Οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

 

f21

 

 

Εντιμότερες οι λέξεις

αναδύονται από τα έγκατα του νου

εντιμότερες κι από τις τελευταίες εικόνες,

αυτές της πλατείας που γέμισε φύλλα φθινοπωρινά

και της παλιάς πόλης που μαζί περπατήσαμε,

ακόμη κι από τις αυλές που άλλαξαν

λουλούδια, χρώματα και πλακόστρωτα,

άλλα με το πέρασμα του χρόνου

και η πόρτα της εισόδου, από τότε,

παραμένει ερμητικά κλειστή

στη σιωπή ή στη λήθη, ποιος ξέρει,

ούτε το ρόπτρο δεν θέλησα να αγγίξω,

στην ίδια θέση όλα και το γιασεμί,

μια ήττα και μια ανάμνηση πια,

μόνο οι λέξεις δεν άλλαξαν

να δεις, οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν.

Τα μάτια σου,

έχουν κλέψει και το δικό μου βλέμμα

με την ίδια αίσθηση,

όταν όλα γίνονται χάρτινα

σ’  ένα  χάρτινο κόσμο

αδρανής ο φόβος στο παρόν της ωριμότητας,

στην υπέρβαση των ορίων

ανακαλύπτεις τα θαύματα της Αγάπης

με το φεγγάρι στη θάλασσα,

το δάκρυ στα βλέφαρα,

το αλάτι στα χείλη.

Τσαλακωμένα τα σεντόνια στο ημίφως

αυτά που κρύβουν

στις πτυχές τους την πραγματικότητα

με την παράφρονα μύηση στον Έρωτα,

ένα σύννεφο βροχή περιμένω

τώρα που όλα τα  σημάδια

ντύνονται φως, αναρωτιέμαι ακόμη

πόση γλύκα είχε ο Σεπτέμβρης…

όταν ραγίσω,

μπορείς να κλάψεις  κι εσύ

να αφήσεις ένα παράπονο να φτερουγίσει

να του διαλέξεις ουρανό,

ζει στην καρδιά μου η απουσία σου

κι ας νόμιζες δεν έχει σημασία,

όμως μην περιμένεις από εμένα πολλά

ναι,  φοβάμαι και την προδοσία

να δεις, οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν.

 

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Παλιοκαστρίτσα  05  του  Σεπτέμβρη 2016

 

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top