Fractal

Μικρό πεζό: “Ζήτημα ύψους”

Της Γιώτας Αναγνώστου //

 

 

 

Διάβαζα το βιβλίο «Ο έρωτας στα χρόνια της μοναξιάς» του Μαξ Γκαλλό. Συνόδευα την ανάγνωση μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που με ζέσταινε γλυκά. Την απόλαυση διέκοψε το χτύπημα στην πόρτα. Άνοιξα.

Ένας τύπος, αυστηρά υπηρεσιακός, μπήκε με φόρα στον χώρο μου.

«Καλησπέρα σας, είμαι από το Υπουργείο Μοναξιάς. Ετοιμαστείτε, παρακαλώ», είπε και κοίταξε το ρολόι του. Κίνηση που υπογράμμιζε εμφατικά πως έπρεπε να κάνω γρήγορα.

Δεν καταλάβαινα τίποτα. Τον κοιτούσα αποσβολωμένη. Εκείνος έριξε μια ματιά όλο καχυποψία στο βιβλίο μου, ενώ εγώ φορούσα το παλτό μου κι αναρωτιόμουν αν θα είχε κάποιο νόημα να προσπαθήσω να του εξηγήσω τη διαφορά της μοναξιάς με τη μοναχικότητα.

«Ακολουθήστε με, παρακαλώ», είπε την ώρα που κούμπωνα το παλτό μου.

Μπήκαμε σ’ ένα διπλό λεωφορείο, από εκείνα τα διώροφα. Κάθισα στην τελευταία ελεύθερη θέση. Κανείς δεν μιλούσε. Μας πήγαν σ’ έναν χώρο μεγάλο. Γήπεδο μπάσκετ. Εκκωφαντική μουσική. Φανταχτερά φώτα. Ποτά.

«Κάθε βράδυ θα συγκεντρωνόμαστε εδώ» ακούστηκε από τα μεγάφωνα μια αυστηρή, υπηρεσιακή φωνή, «μέχρι να θεραπευτεί κι ο τελευταίος».

Το κτήριο ήταν ισόγειο κι απ’ το παράθυρο να σάλταρα δεν θα πάθαινα τίποτα.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top