Fractal
Home / Ποιήματα / Τρία ποιήματα
31/01/2023, 11:12 μμ

Τρία ποιήματα

Του Κώστα Φρουζάκη // *

 

 

 

 

Ο Λωτ κι ο λωτός

 

Λένε πως, αφού έζησε των πάντων την καταστροφή ο Λωτ, αφού είδε ακόμη και τη γυναίκα του να γίνεται αλάτι, πέρασε μια νύχτα μέσα σε μια σπηλιά με τις δυο του κόρες. Εκεί, λένε, αναγκάστηκε πράγματα να κάνει που δεν ήθελε. Έτσι λένε. Αυτό που κανείς δεν λέει είναι πως ο Λωτ πέρασε την υπόλοιπη ζωή του ψάχνοντας να φάει ένα λωτό. Ποτέ δεν βρήκε. Και κάποτε πέθανε.

Λίγες μέρες προτού πεθάνει όμως, τον επισκέφτηκε ένας φίλος του, ραβίνος. Δεν πρέπει να ανησυχείς, του έλεγε εκείνος, δεν πρέπει να ανησυχείς καθόλου· ο Θεός σίγουρα ξέρει και τι έκανες και πώς έγινε και το έκανες και σ’ έχει συγχωρέσει. Το ουράνιο βασίλειο είναι δικό σου, πίστεψέ με. Σε πιστεύω, του απάντησε ο Λωτ, κι είμαι σίγουρος πως ο Θεός μου ξέρει και μ’ έχει συγχωρήσει. Μα, φίλε μου, θα το καταλάβεις ίσως ακόμη και συ εν ευθέτω χρόνω, σημασία δεν έχει τόση θεϊκή η συγχώρεση, όσο ανθρώπινη η λήθη.

 

 

 

Lisboa, anno 1526 ( Ι )

 

ο Jesus Sozinho ψαράς στη Λισαβόνα το 1526

μαζεύοντας τα δίχτυα του μια νύχτα με καταιγίδα

βλαστημώντας παραδέχτηκε πως η μοίρα του

είναι γραμμένη μέσα του με κεφαλαία γράμματα

κι έφτυσε αφήνοντας μια κραυγή

να του ξεφύγει (από το βάρος άραγε;)

–ίσως να ’ναι τα ψάρια η μοίρα μου και τα λέπια

που κολλάνε στα γένια μου σαν τα καθαρίζω

μα είμαι νομίζω σίγουρος πως η ζωή μου

κύλησε στην αρμύρα της σκέψης κι η ψυχή μου αναδείχτηκε

πιο γενναία απ’ ό,τι πίστευα και στ’ όνειρό μου

μια βραδιά είδα ένα άδειο δίχτυ

ίσως να ’ναι αυτή η μοίρα μου ίσως και να μην είναι

μα γνωρίζω να χωρίζω των ψαριών τα είδη

και να χαράζω το νεκρό τους σώμα για να τα ψήσω

στη φωτιά μόλις πεινάσω

τίποτε άλλο δεν γνωρίζω μόνο αυτό

και είμαι μόνος τώρα που θα ήθελα τον Θεό στο πλάι μου

κι είμαι τόσο ανυπόμονος που ξέρω πως θα είμαι μόνος

και την άλλη φορά που τα δίχτυα μου θα ρίξω στο πέλαγος

κι έκλαψε πικρά στη σκέψη αυτή

 

 

 

 

τη θηλιά σου

 

κερί που σβήνεται η ζήση φθίνει

λάμψη που χάνεται τα μάγια λύνει

κι ώς το ξημέρωμα βαθύ σκοτάδι

ίδιο απαράλλαχτο το φως του Άδη

 

κι ώς το ξημέρωμα βαθύ σκοτάδι

ω αδυσώπητη μοίρα του νόστου

κανείς δεν έλεγε τίποτε ώσπου

η θλίψη βάρυνε πάλι το βράδυ

 

ω αδυσώπητη μοίρα του νόστου

ω της νεότητας άσβεστο άχθος

πίκρια στην άβυσσο κι άλογο πάθος

μόνο μου μ’ άφησες στη γη του αγνώστου

 

η θλίψη βάρυνε πάλι το βράδυ

αστέρια πέφτανε στην αγκαλιά σου

πονούσε σώψυχα τόσο τ’ αγκάθι

και συ δοκίμαζες λες τη θηλιά σου

 

 

 

* Ο Κώστας Φρουζάκης εργάζεται ως καθηγητής σε σχολείο. Είναι διδάκτορας του Α.Π.Θ. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε φιλολογικά περιοδικά, έχει επιμεληθεί φιλολογικά εκδόσεις ποιητών, ενώ η τελευταία του ποιητική συλλογή “η πικρή γεωγραφία του ζεσούς σοζίνιο” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άνω Τελεία» (2022)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top