Fractal
Home / Ποιήματα / Το λουλούδι της ερήμου ( Ένα παραμύθι σαν ποίημα )
02/02/2021, 10:40 μμ

Το λουλούδι της ερήμου ( Ένα παραμύθι σαν ποίημα )

Γράφει ο  Άγγελος Τζιβελέκης // *

 

 

 

 

 

 

Το λουλούδι της ερήμου

( Ένα παραμύθι σαν ποίημα )

 

Μια φορά κι ένα καιρό, στην άκρη ενός μυαλού

στα σύνορα των αισθήσεων και της λογικής

στην μακρινή ανατολή των επιθυμιών

καλά φυλαγμένο, στο κέντρο μιας ερήμου

υπήρχε ένα όμορφο αισθαντικό λουλούδι

με 47 πύρινα πέταλα, ιδιοκτησία τ’ ανέμου.

Μια όαση ικανή να αιχμαλωτίσει αγγέλους θηρία

ένα ξεγέλασμα αισθήσεων εκκωφαντικό,

ένας αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας.

Όσο πλησίαζες χανόταν, γινόταν αύριο

κάθε που ο χρόνος έσερνε τη φθορά

πάνω στους αμμόλοφος, άγνωστο πως

το λουλούδι της ερήμου γινόταν ευωδία.

Λένε πως πρώτα έπαιρνε το χρώμα της άμμου

ο μίσχος του γέμιζε φόβο και έρωτα.

Ένα φόβο ακαθόριστο για τις στάχτες

τ’ απομεινάρια πυρπολημένων αναστολών.

Το λίπασμα που καίει τα σωθικά και τα γιατρεύει.

Πριν γίνει άρωμα παρέμενε ασάλευτο

με τα μάτια κλειστά, τελειοποιούσε επιθυμίες

συγκέντρωνε υπολείμματα λαγνείας

λικνίζονταν αυτάρεσκα χορεύοντας

στη σκοτεινή πλευρά των αισθήσεων

έως την κορυφογραμμή των αμμόλοφων.

Με τούτα τα τεχνάσματα θαμπώθηκε κι χρόνος

και δέχτηκε να κάνουν συμφωνία οριστική.

Να ‘ρχεται στα μέρη του μονάχα μια φορά

να χαράζει κανάλια, να σμιλεύει το κορμί

να ρέει ο έρωτας.

Εκείνο να μιλά για τα όνειρα, τα τόσο παράξενα,

που ζούσε τα βράδια με τη λαχτάρα

να τρέξει μακριά πίσω από τους αμμόλοφους

να περισυλλέξει τ΄ αστέρια που έπεφταν.

 

 

Πέρασαν από τότε χρόνια και χρόνια

και το λουλούδι έστεκε εκεί αδιαμαρτύρητα

υποταγμένο στην ευτυχία του, υπνωτισμένο

με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους.

άτω από μια γυμνή πυρακτωμένη σελήνη

στην κορυφογραμμή των χαμένων προσδοκιών

εκεί όπου τ’ αστέρια ναυαγούν σε αγκαλιές.

Εκεί όπου στο πέρασμα ενός επαίτη μνήμες ερπετά

αλυχτούν σε άδεια κρανία.

Στο άκουσμα τους το λουλούδι σαστίζει

προσπαθεί να δραπετεύσει, να γίνει άρωμα.

Παίρνει το χρώμα της άμμου, μα γίνεται έρωτας

ο μίσχος του πλημυρίζει φόβο και ερώτα.

Θα πίστευε κανείς πως είναι επαίτης-αποστάτης,

καταδικασμένος να σέρνει το άστρο της αυγής.

Ή μήπως ήταν κάποιος περιφερόμενος συλλέκτης

χαμένων ερώτων, ένας καταραμένος ποιητής

μ ένα κομμάτι παραδείσου καρφωμένο στην πλάτη.

Ο παράξενος ταξιδευτής πλησιάζοντας

γονάτισε μπρος στο λουλούδι, το αγκάλιασε

με την φλεγόμενη ανάσα του, διεγείροντας επιθυμίες.

Έλα ψιθύρισε, έλα να ριχτούμε σε μια πύρινη σφαίρα

να σου χαρίσω ανάσες να μου χαρίσεις ζωή.

Έλα, δε θα υπάρχω για πάντα, ίσως σα θύμηση

να υπάρχω, οσμή μιας γεύσης άγνωστης.

Μικρογραφία μιας ψευδαίσθησης που χάθηκε

σαν ο φόβος για τις στάχτες, μονάχα να υπάρχω.

Το λουλούδι αναγνωρίζει αμέσως τον ταξιδευτή

ήταν αυτός ο εμπρηστής του παραδείσου

που τώρα κρύβεται από αστέρι σε αστέρι,

ταξιδεύοντας στης φαντασίας τις χαλασμένες ράγες.

 

Το λουλούδι της ερήμου δε σάλεψε, δείλιασε.

Τώρα πλάι του ξεθωριασμένα απομεινάρια σιωπής

κομμάτια ευτυχίας σε προχωρημένη αποσύνθεση.

Αν ήταν κάποιο όνειρο δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το λουλούδι το έκανε πάντως πένθιμο τραγούδι

και με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους

το τραγουδούσε τα βράδια, κάτω από μια ολόγυμνη

πυρακτωμένη σελήνη, υποταγμένο στην ευτυχία του.

 

 

 

******

 

 

 

 

 

 

* Ο Άγγελος Τζεβελέκης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Προγραμματισμό Η/Υ αλλά σύντομα τον κέρδισε η φωτογραφία και ειδικότερα το φωτορεπορτάζ όπου και ασχολήθηκε επαγγελματικά. Του αρέσει να κινείται και να φωτογραφίζει στο αστικό περιβάλλον της πόλης βρισκόμενος σε συνεχή αναζήτηση της δικής του προσωπικής ματιά. Εκτός της αγάπης του για τη φωτογραφία υπάρχει κι αυτή της ποιητής παράθεσης σκέψεων. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστότοπους.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top