Τέσσερα ποιήματα από τη συλλογή “Νοσταλγία”
Της Ζαμπίας Δρακάκη //
Αναπόληση
Ξεχασμένο σκαρί
γδαρμένης σάρκας,
κύμβαλο παλαιών κυμάτων
αφημένο
στην άκρη τελευταίου καρνάγιου ,
αναπολώ
ταξίδια περασμένα,
λιμάνια πρωτάγναντα,
σφιχταγκαλιασμένες επιστροφές.
Τι κι αν τις νύχτες
κύμα παρηγορητικό
προσκυνά τη μοναξιά μου..
Το χαμηλωμένο βλέμμα μου
δεν αντικρίζει πιά
των αστεριών τη λάμψη .
Μόνο ο ψίθυρος του φεγγαριού
θυμίζει ανομολόγητα μυστικά!
Μα στα όνειρα μου
δραπέτης γίνομαι
φορώντας της σκουριάς
το τελευταίο ένδυμα .
Σταγόνα
Με απορημένες σκέψεις ,
χωρίς απαντήσεις ,
με σώμα ξεχασμένο
στων αγγιγμάτων
το σκίρτημα ,
κολυμπώ
στα άγρια νερά
της αγωνίας
αναζητώντας
του φόβου τα λιμέρια
να κρυφτώ ,
ντυμένη παραίτηση χρόνων .
Σκοτεινός ο ορίζοντας !
Τερμάτισαν οι αντοχές
θρυμματισμένες .
Σε ποιάς ελπίδας βλέμμα
θα συναντήσω το φως
που θα απλώσει
τη χαρά της ανάγκης μου;
Μιά σταγόνα ευτυχίας
θα έφτανε
για να ηρεμήσει
ένα πέλαγος απόγνωσης .
Λίβας
Κοιμήθηκαν οι πόθοι
στου χρόνου
το ατελεύτητο σεντόνι
ωσάν αθέριστα στάχυα
στο λίβα
ποθητού καλοκαιριού .
Νοσταλγία
Θα σε συναντώ
εκεί που σκούριασε ο χρόνος
τα σίδερα .
Εκεί που αποκαλύφθηκαν
τα παλιά χρώματα
στους φθαρμένους τοίχους .
Στα παλιά μωσαικά
που πατώ
με τις ψηφίδες να λείπουν .
Ίχνη άλλων καιρών
στη φθορά παραδομένα
στην αντίθετη φορά του κύκλου
γυρνούν .
Χωρίς αιχμές πια οι μνήμες
παραδομένες
στο μετάξι της νοσταλγίας ,
μα με τις χαρακιές της πίκρας
στα χείλη
για ότι έμεινε απραγματοποίητο .
Εκεί σε βρίσκω !
Ντυμένο τη νιότη
τη χαρά της ζωής να κρατάς.
Θα σε φωνάζω
” αγάπη μου πρώτη ”
και εσύ θα απαντάς
πως μ ‘ αγαπάς !