Διήγημα: “Οι κότες τα… κακάρωσαν”
Της Αγγελικής Γεωργίου Κατζιλιέρη // *
Οι κότες τα… κακάρωσαν
Ήταν απίστευτη η σχέση που είχε η κυρά Μαριώ, η γιαγιά μου με τα ζώα της… Τόσο με το σκύλο της τον Παύλο, όσο και με τις κότες της είχε μεγάλο δέσιμο… Ήταν οι συντροφιά της, η παρέα της… Τους μιλούσε κανονικά και τα μάλωνε κιόλας, ειδικά τον Παύλο… Της τον είχε φέρει ο θείος μου και γιος της και ποτέ δεν χώνεψε ότι τον έλεγαν Πάολο… Εκείνη τον φώναζε Παύλο….
Μεγάλη πάλι ήταν η ανησυχία της όταν πάθαιναν κάτι τα “ζωντανά της”, όπως τα έλεγε χαρακτηριστικά… Και τότε έκανε πάλι τα.. δικά της τα χουνέρια φυσικά…
Τον καημένο τον Παύλο, όταν τον έβλεπε “κάπως”, τον πότιζε χαμομήλι, σαν να ήταν άνθρωπος… Του έδινε και καμιά ασπιρίνη (!), άμα είχε μεγάλη ανησυχία…
Εκείνες όμως που “έπαθαν” από τα χέρια της και το Ιδιόρρυθμο μυαλό της ήταν οι κότες της… Κάποια εποχή δεν έκαναν αυγά και ήταν καχεκτικές καιό… Κάποιες μάλιστα είχαν ψοφήσει για ανεξήγητο λόγο…
“Τι έπαθαν οι ξεπουντουλωμένες”, αναρωτήθηκε δυνατά η Μαριώ, όταν μια μέρα βρήκε και άλλη ψόφια…
“Αυτές θα τα κακαρώσουν όλες σε λίγο”
Έβαλε λοιπόν μπροστά το μεγαλοφυές σχέδιο της… Πήρε μια λεκάνη. Έβαλε μέσα πίτουρο και έριξε ένα από κάθε φάρμακο που έπαιρνε….
“Τι διάολο, σκέφτηκε, αφού βοηθάνε εμένα, θα κάνουν καλά και τις κότες μου”
Και έπαιρνε η καημένη ουκ ολίγα φάρμακα… Για την καρδιά, για την πίεση, για την μνήμη, για το στομάχι, για, για….. Μια σακούλα φάρμακα τη γέμιζε ο γιατρός… Ένεκα του γηραιού της ηλικίας της φυσικά, παρόλο που εκείνη έλεγε ότι ήταν μια χαρά…
Ετοίμασε λοιπόν το θαυματουργό χυλό και το έβαλε στην ταϊστρα… Οι κότες, ανυποψίαστες το έφαγαν, όπως περίμενε άλλωστε…. Και το κακό έγινε…
Την επόμενη μέρα, πάει να ανοίξει το κοτέτσι, και τι να δει… Όλες οι κότες ανάσκελα…. σαν ζαλισμένες, σαν ναρκωμένες….
Ανάστα Κύριε, έκανε το χωριό από τις φωνές της η Μαριώ…
“Βοήθεια, χωριανοί, οι κότες μου, οι κοτούλες μου, όλες θα ψοφήσουν…. Τι με βρήκε, την έρημη,, να χάσω τις κοτούλες μου… ”
“Μη μπήκε, κουνάβι, θεία Μαριώ, τη ρώτησε η γειτόνισσα;”
“Μη μπήκε αλεπού;”
Από τα πολλά η Μαριώ το ξεφούρνισε στους μαζεμένους γείτονες…
“Ήταν άρρωστες και δεν έκαναν αυγά και τους έριξα φάρμακα από τα δικά μου, εκείνα που μου έδωκε ο γιατρός… Αφού κάνουν καλό σε μένα, τις κότες δεν θα τις βοηθήσουν;”
Οι κότες μετά από λίγες μέρες κάποιες συνήλθαν και κάποιες αποδήμησαν από το μάταιο τούτο κόσμο!
Ακόμα γελάνε στο χωριό, όταν διηγούνται και αυτό το χουνέρι της γιαγιάς μου, της Μαριώς…
*Η Αγγελική Γεωργίου Κατζιλιέρη είναι φιλόλογος. Ζει και εργάζεται σε Λύκειο στο Π. Φάληρο. Τελείωσε το τμήμα Αρχαιολογίας και ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικης Σχολής στην Αθήνα. Είναι μητέρα δυο παιδιών. Αγαπά την τέχνη και ιδιαίτερα την ζωγραφική, το θέατρο και τη λογοτεχνία. Ζωγραφίζει και γράφει από πάντα.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Ψάχνοντας ένα αστέρι που χάθηκε”
Του Χρήστου Δημούλα // * Μονάχος τώρα πιά, πήρα την απόφαση και ξαναβρίσκομαι εδώ, στο μέρος απ’ όπου λάτρευες να μετράς τ’ αστέρια, αφού εσύ έφυγες μακριά, με πικρία που δεν πρόλαβες να ζήσεις- άλλο αν
Περισσότερα -
Για τον Κώστα Τσόκλη
Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // * “Και τον θεό που το νου μου ορίζει θα τον τιμήσω ασκώντας την τέχνη μου” Πίνδαρος Τρίτος Πυθιόνικος [1] Εποχή κορωναϊού : μια εποχή όπου τα πάντα
Περισσότερα -
Το γέλιο απελευθερώνει απ’ το φόβο
Της Μαρίας Βρέντζου // * «Το όνομα του ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο, Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη, Εκδόσεις Ψυχογιός, 2011, 710 σελ. Πολλά έχουν γραφτεί για τη σχέση του συγγραφέα με τους λογοτεχνικούς ήρωες που κατασκευάζει. Στον πρόλογο του μυθιστορήματος «Το όνομα
Περισσότερα -
Η αγωνία της φθοράς στην ποίηση του Νίκου Μυλόπουλου
Γράφει η Λίλια Τσούβα // Νίκος Μυλόπουλος «Ερασιτέχνης σχοινοβάτης», εκδ. Κοράλλι 2021 Ο Νίκος Μυλόπουλος στην ποιητική του συλλογή Ερασιτέχνης σχοινοβάτης (Κοράλλι 2021) διαλέγεται με καθολικούς και διανθρώπινους προβληματισμούς. Οι συνθέσεις διακρίνονται για τον εξομολογητικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα,
Περισσότερα -
Ποίημα: “Xρόνος ατελής”
Της Μαρίας Βίτσα – Σουλιώτη // * ΧΡΟΝΟΣ ΑΤΕΛΗΣ Όταν το βλέμμα πολιορκεί την ύπαρξη όταν η ανάσα τη φωνή παγιδεύει όταν η αφή μαγνητίζει τα κύτταρα τότε τα όνειρα κρατιούνται χέρι χέρι τότε
Περισσότερα -
Ακούς πτώμα; Λουζιτάνια το έλεγαν
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Λουζιτάνια ροκ» του Γιώργου- Ίκαρου Μπαμπασάκη, Εκδ. «Γαβριηλίδης», σελ.128 Ακούς πτώμα; Άκου πτώμα να μαθαίνεις: μπορεί και να είχε δίκιο εκείνος ο ωραίος και μοιραίος, ο Νίκος Νικολαΐδης, που η μόνη αντίνομη πράξη
Περισσότερα -
Αναζητώντας συλλαβές Φωτός
Γράφει ο Πάνος Νιαβής // * Ελένη Στασινού «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά», εκδ. Γκοβόστη Οι εστίες μας για αιώνες στη διάβα της ανθρώπινης ιστορίας ήταν και παραμένουν η σταθερή αναφορά των ανθρώπων.
Περισσότερα
