Fractal
Home / ΘΕΑΤΡΟ / Ο πρίγκιπας Παπαμιχαήλ
29/04/2020, 12:45 πμ

Ο πρίγκιπας Παπαμιχαήλ

Γράφει η Ιφιγένεια Θεοδώρου // *

 

 

Με αφορμή τις υπέροχες παραστάσεις από το παρελθόν που παρακολουθούμε αυτές της μέρες του αυτοπεριορισμού

ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ του Ευριπίδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Αρχαίο θέατρο της Θάσου το καλοκαίρι του 1965

 

Νομίζω ότι ήταν Αύγουστος του ‘65. Δεν ζει πια η μητέρα μου για να το βεβαιώσει.

Καλοκαίρι στην Θάσο, από το καράβι μας άδειαζαν σε βάρκες, με αυτές φτάναμε στην ακτή. Είχαμε νοικιάσει ένα σπιτάκι στην άκρη του Λιμένα, έπαιζα το πρωί στον χωματόδρομο, το μεσημέρι άφηνα στη θάλασσα την σκόνη που είχα σηκώσει από το σοκάκι, στο γυρισμό η μάνα μου με έπλενε με το λάστιχο στην αυλή. Θαύμαζα στο κρύσταλλο μιας ξύλινης ντουλάπας το μαύρισμά μου και το σημάδι από το μαγιό, κόντευα τα δέκα. Δεν θυμάμαι άλλη διασκέδαση εκτός από το μπάνιο, ένα το μεσημέρι κι ένα αργά το απόγευμα. Ε! και το παγωτό μετά το βραδινό φαγητό. Γι’ αυτό κι αντήχησε χαρμόσυνα το νέο ότι την επομένη θα βλέπαμε στο θέατρο τον Παπαμιχαήλ, ολοζώντανο , αλλά όχι σε θέατρο όπως εκείνο της «Θυμέλης» ή της ΧΑΝΘ. «Θα υποδύεται έναν πρίγκιπα» εξήγησε ο πατέρας μου. Αυτό μου έφτανε.

Είχα δει τον Παπαμιχαήλ να υποδύεται τον καθηγητή, τον ψαρά και τον γιατρό στην θερινή ταράτσα του ΟΡΦΕΑ, φωτογραφίες του στα εξώφυλλα του Ρομάντζο και στις σελίδες του ΕΜΠΡΟΣ, μόνος ή με την Αλίκη. Σαν πρίγκιπα όμως, ποτέ. Με ορμήνεψαν ότι θα έπρεπε να μείνω ήσυχη και αμίλητη σε όλη την παράσταση, αλλιώς τα ανήσυχα παιδιά τα έβγαζαν από το θέατρο.

Πρέπει να περπατήσαμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε πάνω στο ύψωμα ,στο δρόμο ο μπαμπάς μου διηγήθηκε μέσες-άκρες την ιστορία του όμορφου πριγκιπόπουλου, «Θα παντρευτεί στο τέλος την βασίλισσα ;» ρώτησα . «Δεν έχουν όλες οι ιστορίες χαρούμενο τέλος…» είχε απαντήσει η μαμά μου, κι είχε δίκιο γιατί όταν φτάσαμε επιτέλους στο θέατρο ο φύλακας απαγόρεψε την είσοδο στον μπαμπά γιατί κρατούσε στην αγκαλιά του τον δίχρονο αδελφό μου. Τι απογοήτευση! Όμως ποιος μπαμπάς θα άφηνε την πριγκιπέσσα του χωρίς πρίγκιπα εκείνο το βράδυ; Θυμάμαι την αγωνία μου… Η μαμά με πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε μόνες μέχρι το τέλος του κοίλου, εκεί που τα μάρμαρα έφταναν στο πευκοδάσος κι ακουμπούσαν στην συρμάτινη περίφραξη. « Πού είναι ο μπαμπάς ;» ρωτούσα αναζητώντας τον στις γεμάτες κερκίδες.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει , στο βάθος ο Λιμένας λαμπύριζε με τα πρώτα του φώτα .Τα μάρμαρα ήταν χλιαρά από τον μεσημεριανό ήλιο. Σαν από μηχανής Θεός ο πατέρας μου εμφανίστηκε μέσα από τα πεύκα με το μωρό στην αγκαλιά, έδωσε πάνω από τα σύρματα της περίφραξης τον μικρό στην μητέρα μου κι ύστερα, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση βρέθηκε μαζί μας. «Δεν θα ακούω τίποτα από δω πάνω…» παραπονέθηκα ζηλεύοντας τους άλλους που είχαν πάρει θέση κοντά στην ημικυκλική ορχήστρα. «Θα ακούς καλύτερα απ’ όλους!» μου απάντησε η μαμά μου και είχε πάλι δίκιο.

Από εκεί ψηλά αντίκρισα τον πρίγκιπα Παπαμιχαήλ. Είχε γυμνούς μαυρισμένους μηρούς, φορούσε κοντό χιτώνα με φαρδιά μεταλλική ζώνη και χλαμύδα ριγμένη στους ώμους.

Πραγματικός πρίγκιπας! Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ήταν η φωνή του. Έφτανε μέχρι την κορυφή του κοίλου δυνατή κι ολοκάθαρη, όχι δεν είχε σχέση αυτή η φωνή με τον καθηγητή της Μαυροβασίλη ούτε με τον νησιώτη ψαρά της Μανταλένας. Ο αρχαίος πρίγκιπας είχε δική του φωνή που έβγαινε από το στήθος του, με την ζωντάνια και το σφρίγος της έσπερνε συγκίνηση τριγύρω. Όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους… Δεν καταλάβαινα πολλά από την υπόθεση, τα πάθη των μεγάλων δεν έφταναν στην καρδιά μιας δεκάχρονης, όμως οι γυναίκες του χορού με συνεπήραν, το τραγούδι τους με μάγεψε

«Έρωτα χρυσαφένιε που μαγεύεις και αποτρελαίνεις τα πάντα, τα αγρίμια του βουνού και τα ζωντανά της θάλασσας.» Μέχρι και τον αδελφό μου που καθόταν ήσυχος στην αγκαλιά της μητέρας μου…. Στο τέλος η θεά Άρτεμις έδωσε λύση στα βάσανα των ανθρώπων μένοντας ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Μαγεμένη χειροκροτούσα δυνατά με τους άλλους γύρω μου, ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε μια μυσταγωγία, τότε δεν είχα ιδέα πόσα βαριά ονόματα είχαν συμβάλει σ’ αυτή την παράσταση, όπως ο Καραντινός, ο Βάρναλης, ο Εγγονόπουλος και η Τσάτσου. Ούτε αναγνώρισα την Διαμαντίδου ως τροφό και την Παίζη σαν βασίλισσα Φαίδρα.

 

 

 

Θυμάμαι, τελείωνα το λύκειο και στο μάθημα των αρχαίων, η καθηγήτρια μιλώντας για την Αντιγόνη και την αρχαία τραγωδία αναφέρθηκε σε παραστάσεις που σημάδεψαν το θέατρο, όπως οι Ορνιθες του Κουν και ο Ιππόλυτος του Καραντινού. «Τον Παπαμιχαήλ τον κατέστρεψε ο γάμος…» είπε και προκάλεσε θυμηδίες και γέλια των κοριτσιών. Μετά από τόσα χρόνια εκείνη η καθαρή φωνή του πρίγκιπα ξαναήρθε στο μυαλό μου, ήμουν η μόνη που δεν γέλασε με το σχόλιο της καθηγήτριας και κατάλαβε απόλυτα την σημασία των λόγων της.

 

==================

 

 

 

*Ιφιγένεια Θεοδώρου, Απρίλιος 2020 – Συγγραφέας

  • «Χρυσός, Λιβάνι και Σμύρνη» 1997 Ικαρος
  • «Η γεύση της ερήμου», 2012 Πατάκης
  • «Μελέκ θα πει άγγελος», 2017 Πατάκης
  • «Γλώσσα από μάρμαρο», 2018 Διάπλαση

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top