Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Ο Άνθρωπος μετά τις καταιγίδες
05/05/2020, 10:57 μμ

Ο Άνθρωπος μετά τις καταιγίδες

Γράφει η Αρσινόη Τρύφωνος // *

 

 

Πώς φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο; Γύρω μου τα πάντα κρέμονται σε μια κλωστή ετοιμόρροπη. Για πρώτη φορά δίνεται έρεισμα και πρόσφορο έδαφος στους ανθρώπους να φανερώσουν την πιο μύχια απάνθρωπη σάρκα τους. Οι τρόποι με τους οποίους επικαλύπτουν το σώμα τους για να προφυλαχθούν δεν είναι τίποτα περισσότερο από απογύμνωση εκφράσεων, που αφήνει να φανούν τα πιο ωμά συναισθήματα, συνοδευόμενα από ενστικτώδεις εκρήξεις επιβίωσης. Αυτό που με θλίψη διαπιστώναμε πριν κάποιο καιρό -εμείς που προικιστήκαμε με την ευαισθησία εκείνη του να νιώθεις το βάρος του κόσμου- έρχεται τώρα να αποκαλυφθεί στην πιο ειδεχθή και ανενδοίαστη μορφή του.

Αποκαλύπτονται ή μεταμορφώνονται άραγε οι άνθρωποι; Ντύθηκαν προφάσεις και υπαινιγμούς ή απλώς επέλεξαν την μάσκα της αποστροφής ως μόνιμο πλέον χαρακτηριστικό τους;

 

 

Γκρεμίζουμε το ήδη ετοιμόρροπο χτίσμα ανθρωπιάς που μας δόθηκε. Αγκιστρωνόμαστε από αισθητά χειροπιαστά αισθήματα και στεκόμαστε σε κουφάρια σεβασμού, τα πατάμε άγρια, μήπως στρωθούν καλύτερα και ισορροπήσουμε. Αυτό που μας χαρίστηκε, κάποτε με πολλούς λυγμούς και ιδρώτες, ως προϋπόθεση για μία ελεύθερη πιο δίκαιη ζωή, το καταχραστήκαμε σε τέτοιο απόλυτο βαθμό που δεν αφήσαμε χώρο για να στηρίξουμε τις ίδιες μας τις ιδέες. Απομυζήσαμε κάθε ίχνος δικαιώματος, για να φτάσουμε να δεσμεύσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας με τον ολοκληρωτικό εγκλεισμό της αποχαύνωσης και της υπεραπόκτησης «αγαθών» εφήμερων. Ζητήσαμε τα πάντα για να φτάσουμε να μην έχουμε τίποτα. Γέμισε ο τόπος με φωνές που ουρλιάζουν ,που διεκδικούν. Και η ηθική αξιοπρέπεια προ πολλού σβησμένη. Έρχεται τώρα ν’ αποτυπωθεί σε εκφράσεις και βερμπαλιστικές απαιτήσεις, αιτήματα δίχως σκοπό, μονάχα να αιτούνται. Φροντίσαμε να καλλιεργήσουμε μέσα μας πανικό, σπείραμε έντεχνα τον τρόμο και σε άλλους. Ή επιδοθήκαμε σε ήρεμες προοπτικές, καθησυχαστικές αποφάνσεις.

Μα πλανηθήκαμε. Δεν υπηρετήσαμε κανέναν οικειοθελή σκοπό, πάρα μονάχα το σχέδιο που ευφάνταστα πλάστηκε για εμάς. Στα μέτρα μας. Δεν ακολουθήσαμε εκουσίως κανένα καθήκον κοινωνικό, ούτε διεπράξαμε νομίμως ενέργειες ηθικές. Συμβιβαστήκαμε σε μέτρα που ράφτηκαν για εμάς, κατασκευές, προσχήματα, που διαπαντός αγνοήσαμε. Ο μόνος μας σκοπός, να ενωθεί ο άνθρωπος, να υμνηθεί ως όν τελειωμένο, αληθινό, προδόθηκε άνανδρα. Η μόνη μας έγνοια για δυναμικές εξυψώσεις πνεύματος και αλήθειες που αγγίζουν την ψυχή, καταβαραθρώθηκε άδοξα προτού ακόμη γεννηθεί. Η δικαιοσύνη που κυοφορήθηκε και ήρθε στο φως από χέρι ανθρώπινο, απόψε, στο βωμό συμφερόντων και αλλόκοτων διακανονισμών, θανατώνεται από χέρι ανθρώπου. Μα τα προσχήματα ριζώθηκαν καλά σε συνειδήσεις. Αιτίες και αφορμές ανάχθηκαν σε συμπεράσματα και οριστικές τελείες. Και η οδυνηρή μορφή μίας αξιοθρήνητης ηττημένης αντίστασης κείτεται νεκρή πριν ακόμη αναρριχηθεί στο βάθρο. Δεχθήκαμε άκριτα, παθητικά, εκείνα τα οποία με «σθένος» μας ανήγγειλαν. Σε κάθε γνωστοποίηση σκύψαμε ευλαβικά, σχεδόν ευγνωμονώντας.

Μα πόση αιδώς να χρειαστεί, πόση μετάνοια για να αντισταθμίσει τις άσκεπτες θυσίες που έγιναν στον βωμό μίας απειλής; Καταλύσαμε τα πάντα, απογυμνώσαμε την πραγματικότητα από τα στολίδια που κομψά είχαν κεντηθεί στο σώμα της. Και περηφανευθήκαμε για τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις μας, που έχουν ως στόχο της επιβολή μίας σφαλερής αλήθειας και την ισοπεδωτική μεταχείριση άνισων εκ φύσεως πραγμάτων. Οι κεντημένοι πολιτισμοί καταπλακώθηκαν, ρημάχτηκαν στο όνομα μίας επιγενόμενης ευκολίας. Οι παραδόσεις και τα έθιμα κατεδαφίστηκαν με χτυπήματα αποτελειωτικά, ανθρώπων που φώναζαν με θράσος και διαμαρτύρονταν, που αιώνες τώρα έστεκαν αυτά(τα έθιμα), όχι ως στυλοβάτες, μα εμπόδια σε διεθνοποιήσεις και εξελίξεις οικουμενικές. Όχλοι και ανθρώπινες μάζες που ήξεραν κάποτε να διαφωνούν, να ξεσηκώνονται ακαίρως, τώρα ξεχάσανε και διασκορπίστηκαν, κρύφθηκαν μήπως και φανούν. Λιποταξίες σθένους και δειλές οπισθοχωρήσεις στην θέα μίας εφήμερης υγείας, αβέβαιης εξ αρχής, να στριμώχνεται σε αδιέξοδα. Και μόνη μεταδιδόμενη ασθένεια, αυτή της χαλιναγώγησης. Η ιδέα εγκεντρίστηκε επιτυχώς.

Από αύριο, όταν όλα αυτά θα έχουν παρέλθει, θα’μαστε πιόνια εξοστρακισμένα, μπερδεμένα σε ένα μαύρο κουτί. Τα σώματα μας θα’ χουν από καιρό εξασθενίσει, καθώς κανείς δεν θα μας κινεί με μαεστρία. Εξαρτημένοι από σκακιέρες και στρατηγικά τεχνάσματα θ’ αποζητούμε συνεχώς την μεταμφιεσμένη συμφορά της καθοδήγησης, πλήρως εθισμένοι από τα σχοινιά που μας δίνουν ζωή.

Από αύριο όταν όλα αυτά θα είναι τετελεσμένα, θα διατηρήσουμε τον φόβο στα αρχεία της συνείδησης ως προληπτικό όπλο καχυποψίας για μελλοντικές συμφορές. Η επαφή θα’ χει πληγεί, η επικοινωνία θα έχει καμφθεί και αισθήματα ευγενικά θα’ χουν κατά πολύ συρρικνωθεί.

Από αύριο, θα έχουμε κυρτώσει. Θα μας τρομάζει το φως του ήλιου που τόλμησε να φανεί. Σκελετωμένοι και επιρρεπείς σε άυλους κινδύνους, θα αδυνατίζουμε. Θα αγκομαχάει ο νους, θα βαριανασαίνει η ψυχή, θα γέρνουμε χωρίς την γνώση πως απαιτείται θεραπεία. Και θα είναι αυτή η υγεία, η υγεία της εσωτερικής μα πνοής, που θα’ χει με επιτυχία ασθενήσει. Καχεκτικά πνεύματα, ετοιμοθάνατες ψυχές θα τριγυρίζουν φερόμενες από τόπο σε τόπο, από ουτοπία σε ψευδαίσθηση. Διψασμένες, βουλιαγμένες ψυχές, που δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό που θα τις σώσει. Από αύριο, καθετί το φυσικό θα έχει ταχθεί σε παροδικά υποκειμενικά στοιχεία και ο άνθρωπος θα βρει απήχημα τον άνθρωπο μονάχα.

Κάθε ελπίδα θα’ χει εξαλειφθεί, κάθε ίχνος για μονοπάτια ευτυχίας θα έχει σβηστεί ως ανυπόστατο. Μονάχα θλιμμένες χαρές, σπασμωδικές, επιτηδευμένες, στιγμιαίες χαρές που θα περνούν, θα χάνονται. Οι φιλοσοφικές ανησυχίες θα έχουν φιμωθεί, ανυψωτικές στροφές του νου και θεϊκές εξυψώσεις, μεταφυσικές ανελίξεις και τελειοποιήσεις θα μένουν σβηστές μνήμες στην φαντασία εκείνων που τολμούν.

Το αύριο αυτό υπάρχει, πλησιάζει, προετοιμάζεται. Όταν θα φτάσει, θα είναι αργά.

Στο σήμερα μονάχα επιμένουν πεισματικά, μικρές εκτοξεφταίες εκλάμψεις μίας σοφής, μετρημένης ζωής, που γεννάει τα όνειρα όσων ελπίζουν ακόμη για αλλαγές και βάφουν πορφυρό τον ορίζοντα. Όπως αρμόζει σε σκηνές αιματηρές ή σε αγώνες που αγγίζουν την νίκη.

 

 

 

* Η Αρσινόη Τρύφωνος είναι φοιτήτρια. Συχνά αναζητά τις λέξεις που θα της αποδώσουν ακριβή προσδιορισμό. Στα διαστήματα επιθυμεί να αιωρείται σε άχρονους ελιγμούς και καταπιάνεται με απογραφές ρυθμών που ενυπάρχουν σε σκέψεις, ως μια υπενθύμιση πως έστω κι άτσαλα υπάρχει.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top