✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Σοφία Γκλιάτη – Χασιώτη «1941-1944. Πολεμώντας στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Πόρτο Ράφτη – Αλεξάνδρεια “Σύρματα” – Πειραιάς», εκδ. ΑΩ 2022, σελ. 96

Ο Γιώργος Χασιώτης, Αρβανίτης από το Μαρκόπουλο Μεσογείων, ήταν φαντάρος στην Αλβανία. Με την κατάρρευση του μετώπου το 1941, μην αντέχοντας την Κατοχή, διέφυγε –διακινδυνεύοντας εκτέλεση– με καΐκι από το Πόρτο Ράφτη προς την ουδέτερη Τουρκία. Μετά από πολλές περιπέτειες, κατατάχτηκε ναύτης πυροβολητής στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, με ναύσταθμο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, παίρνοντας μέρος σε πολλές (αερο)ναυμαχίες. Στο λεγόμενο «Κίνημα της Μέσης Ανατολής» πιάστηκε αιχμάλωτος, φυλακίστηκε, θεωρήθηκε «παρασυρθείς», ανένηψε και ξανανέβηκε στο καράβι του. Με την Απελευθέρωση γύρισε στο χωριό, την αγαπημένη και τους γονείς του, όχι όμως και στον αδερφό του, που τον είχαν εκτελέσει οι Ιταλοί ως όμηρο. Αυτή εδώ είναι η ιστορία του, μεταπλασμένη λογοτεχνικά από την κόρη του Σοφία Γκλιάτη-Χασιώτη και εμπλουτισμένη με κατάλληλο φωτογραφικό υλικό.

 

Ξένη πεζογραφία:

Χαρούκι Μουρακάμι «Το κουρδιστό πουλί», Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 832

Τελικά, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να καταλάβει απόλυτα κάποιον άλλο;
Μπορεί να επενδύουμε άπειρο χρόνο και ενέργεια στην επίμονη προσπάθεια να μάθουμε ένα άλλο πρόσωπο, αλλά στο τέλος πόσο μπορούμε να πλησιάσουμε την ουσία αυτού του προσώπου; Πείθουμε τον εαυτό μας ότι γνωρίζουμε καλά αυτό το άλλο άτομο, αλλά μαθαίνουμε ποτέ στ’ αλήθεια κάτι σημαντικό για οποιονδήποτε;
Ο τριαντάχρονος Τόρου Οκάντα χάνει τη δουλειά του, τη γάτα του και λίγο αργότερα τη γυναίκα του και αποδύεται στην αναζήτησή τους. Η ήρεμη ρουτίνα της ζωής του ανατρέπεται και ξεκινά μια παράξενη διαδρομή στην οποία τον καθοδηγούν (αν και ασαφώς) διάφοροι χαρακτήρες που ο καθένας τους έχει να του αφηγηθεί και από μια ιστορία.
Αστυνομικό μυστήριο, το χρονικό ενός γάμου υπό διάλυση, μια ανασκαφή θαμμένων μυστικών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: το αριστουργηματικό αυτό μυθιστόρημα είναι όλα αυτά μαζί, αλλά κυρίως μια απόδειξη της ακατάτακτης συγγραφικής ευφυΐας του Μουρακάμι.

Lionel Duroy «Ευγενία», Μετάφραση: Εύα Γεωργουσοπούλου, εκδ. Πόλις, σελ. 528

Ρουμανία, δεκαετία του 1930. Βρισκόμαστε στο Ιάσιο, μια πόλη πλούσια και κοσμοπολίτικη, πραγματική πολιτιστική πρωτεύουσα της χώρας. Στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου προσκαλείται για να δώσει διάλεξη ο Ρουμανοεβραίος συγγραφέας Μιχαήλ Σεμπαστιάν. Όταν δέχεται βίαιη επίθεση από φασίστες και αντισημίτες φοιτητές, μόνο μια νεαρή γυναίκα, η Ευγενία, παίρνει το μέρος του. Λαμπρή φοιτήτρια, γοητεύεται από τον μελαγχολικό και ευαίσθητο συγγραφέα, εγκαθίσταται στο Βουκουρέστι και, ως δημοσιογράφος πια, γίνεται μάρτυρας του αντισημιτικού κύματος που σαρώνει τη χώρα, με πρωτοστάτες και ορισμένους διανοούμενους όπως ο Εμίλ Σιοράν ή ο Μίρτσεα Ελιάντε. Η Ευγενία επιστρέφει στο Ιάσιο προσπαθώντας να πείσει τους συμπολίτες της και τις Αρχές για την απειλή που καραδοκεί, αλλά οι προσπάθειές της αποδεικνύονται μάταιες. Όλη η ρουμανική κοινωνία φαίνεται να έχει υποκύψει σε αυτή την ηθική γάγγραινα, ακόμα και η ίδια της η οικογένεια.
Πώς να αντισταθείς, να αγωνιστείς, να φωνάξεις, όταν οι πάντες έχουν παραδοθεί σαν υπνωτισμένοι στη σαγήνη της βαρβαρότητας; Με φόντο την άνοδο του ευρωπαϊκού φασισμού, αυτό το συναρπαστικό μυθιστόρημα φωτίζει ένα σχετικά άγνωστο επεισόδιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το εφιαλτικό πογκρόμ του Ιασίου το 1941, αξιοποιώντας τις καταγραφές του ημερολογίου του ίδιου του Μιχαήλ Σεμπαστιάν, αλλά και τα ρεπορτάζ του Κούρτσιο Μαλαπάρτε, που εμφανίζεται -και αυτός- κυνικός και αντιφατικός.
Σκιαγραφώντας το πορτρέτο μιας ελεύθερης γυναίκας που προσπαθεί να κατανοήσει τις αιτίες του απόλυτου κακού, ο συγγραφέας προσπαθεί επίσης να μας προειδοποιήσει για τον κίνδυνο επιστροφής των πιο σκοτεινών στιγμών της Ιστορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ρόμπερτ Μενάσσε «Η πρωτεύουσα», Μετάφραση: Θόδωρος Παρασκευόπουλος, εκδ. Πατάκη, σελ. 496

Στους δρόμους γύρω από την πλατεία Αγίας Αικατερίνης στις Βρυξέλλες ένα γουρούνι τρέχει σαν τρελό σπέρνοντας τον πανικό.
Οι ήρωες του μυθιστορήματος δεν πιστεύουν στα μάτια τους· το ζώο εξαφανίζεται απ’ το οπτικό τους πεδίο τόσο ξαφνικά όσο εμφανίζεται και τα σενάρια για την προέλευσή του δίνουν και παίρνουν.
Το κυκλοφοριακό χάος που προκαλεί ο τετράποδος φυγάς αντικατοπτρίζει το πανδαιμόνιο που κυριαρχεί στο εσωτερικό των δαιδαλωδών μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σ’ αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ, συναντάμε τη φιλόδοξη Φένια Ξενοπούλου, πρώην ανώτερη υπάλληλο στην Επιτροπή Εμπορίου, η οποία μετατίθεται, κόντρα στις επιδιώξεις της, στη Γενική Διεύθυνση Πολιτισμού. Αναζητώντας τρόπο διαφυγής από τον “άχρηστο” τομέα του πολιτισμού, η Φένια αποφασίζει, παρά τις έντονες αντιδράσεις, να προωθήσει την παράτολμη ιδέα του βοηθού της Μάρτιν Ζούσμαν: ν’ ανακηρυχθεί επισήμως το Άουσβιτς ως η “γενέτειρα” της Ένωσης στο πλαίσιο των εορτασμών του πεντηκοστού της ιωβηλαίου και να συγκεντρωθούν εκεί οι εναπομείναντες επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Στο μεταξύ, ο αστυνόμος Α’ Εμίλ Μπρυνφό προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι της “υπόθεσης Άτλας”, μιας δολοφονίας που έλαβε χώρα την ώρα που το γουρούνι έκανε την εμφάνισή του και την οποία συγκαλύπτουν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα.
Με καυστικό τόνο, ο Μενάσσε συνθέτει μια πολυπρόσωπη, σκοτεινή σάτιρα της γκροτέσκας γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, συνδέοντας ευρηματικά τις αγωνίες της καθημερινής ζωής με την παρατεταμένη κρίση ταυτότητας της ευρωπαϊκής ηπείρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Ένα βαθύτατα ανθρώπινο μυθιστόρημα, με τη σοφία και το βάρος του χρόνου που συσσωρεύεται. Ο Μενάσσε δε γράφει για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, αλλά για το πώς πραγματικά είναι, κι αυτό στις μέρες μας είναι σπάνιο”. (New York Times)
“Ο Μενάσσε ανήκει στο σπάνιο είδος των διανοουμένων που πιστεύουν ακόμη στην ουτοπία της “ευρωπαϊκής κοινοπολιτείας”, που έχει αφομοιώσει τα μαθήματα της ιστορίας και του εθνικισμού”. (Le Monde)
“Το μεγάλο μυθιστόρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. (La Repubblica)

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Ξενοφών Κοντιάδης «Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο», εκδ. Τόπος. Σελ. 288

“Ένα πολιτικό νουάρ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει την πιο ευρηματική λογοτεχνική φαντασία”
Ο έρωτας και ο θάνατος συναντώνται με τις πολιτικές ίντριγκες τη ζοφερή εποχή της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Γύρω από την πραγματική ιστορία της υπόθεσης Μπελογιάννη διασταυρώνονται με μυθιστορηματικό τρόπο οι ζωές προσώπων που η μοίρα τούς έφερε στη σκιά του “ανθρώπου με το γαρίφαλο”.
Η σχέση του Νίκου Μπελογιάννη με τη σύντροφό του Έλλη Ιωαννίδου, το τίμημα που πλήρωσαν ο αστός διανοούμενος Δημήτρης Μπάτσης και η νεόνυμφη γυναίκα του, οι τραγικές ιστορίες του Ηλία Αργυριάδη και του Νίκου Καλούμενου που εκτελέστηκαν μαζί με τον Μπελογιάννη, ο μυστηριώδης θάνατος του δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, οι πλεκτάνες των ξένων υπηρεσιών και του παρακράτους, οι στημένες δίκες, οι εσωτερικές συγκρούσεις της Αριστεράς και τα τραγικά διλήμματα εκείνων που είχαν την τρέλα να ονειρευτούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιάννης Ξανθόπουλος «Το τελευταίο κορίτσι», εκδ. Τόπος, σελ. 248

Φθινόπωρο του 1986. Ο Διονύσης Έξαρχος υπηρετεί στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής, έχοντας μόλις προαχθεί σε υπαστυνόμο Α. Βρίσκεται σε δεκαήμερη άδεια και αναχωρεί για τη νότια Πελοπόννησο, σκοπεύοντας να απολαύσει τις παραλίες της με την εντούρο μηχανή του. Φτάνοντας στο χωριό Συράγγελο της Μάνης, γνωρίζει τυχαία έναν χωρικό, τον Αργύρη, τη γυναίκα του και τη μοναχοκόρη τους Σοφία.
Το Συράγγελο, μια ανδροκρατούμενη μικρή κοινωνία, βρίσκεται σε πλήρη μαρασμό μετά το νέο κύμα αστυφιλίας. Όταν ανακαλύπτουν το πτώμα του Αργύρη σε έναν ελαιώνα, όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε. Ο Διονύσης, όμως, υποψιάζεται ότι τον δολοφόνησαν και ζητά από την υπηρεσία του να αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης.
Παράλληλα θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την κόρη του θύματος, που ζει εσώκλειστη και απομονωμένη.
Σύντομα ακόμα δύο πρόσωπα-κλειδιά θα δολοφονηθούν και το μυστήριο θα εμπλέξει και τη Σοφία, εγκλωβίζοντας αναπόφευκτα τον Διονύση στο ηθικό δίλημμα της κάλυψης ή μη ενός πιθανού ενόχου.
Το τελευταίο κορίτσι είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εμπνέεται από την προσπάθεια μιας νεαρής κοπέλας να απαγκιστρωθεί από την ασφυκτική κοινότητα όπου ζει. Ταυτόχρονα, ανατέμνει τον κοινωνικό χάρτη της επαρχιακής Ελλάδας στη δεκαετία του ’80 και ανασύρει τις βαθύτερες αιτίες που σταδιακά τα επόμενα χρόνια υπέσκαψαν και μόλυναν το υπέδαφος μιας, ηθικά κυρίως, καταχρεωμένης χώρας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ιστορία- Πολιτική:

Oded Galor «Το ταξίδι της ανθρωπότητας», Μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 416

Ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο για την ανθρώπινη πρόοδο που ξαφνιάζει με την αισιοδοξία του. Η επιτομή του έργου ζωής ενός κορυφαίου διανοητή, μια καινοτόμος προσέγγιση της δύναμης της πολυπολιτισμικότητας, αλλά και της δυνατότητάς μας να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή.
Ποια είναι τα κλειδιά για την ανθρώπινη πρόοδο;
Γιατί οι συνθήκες διαβίωσης διαφέρουν τόσο πολύ στα διάφορα σημεία του πλανήτη;
Πώς μπορούν όλοι οι άνθρωποι να επιβιώσουν και να ευημερήσουν;
Στο ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ο Oded Galor μάς προσφέρει μια αποκαλυπτική εξήγηση των λόγων για τους οποίους ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που κατάφερε να ξεφύγει από τον αγώνα για επιβίωση, απολαμβάνοντας ασύλληπτο έως πρόσφατα πλούτο και μακροζωία. Αποκαλύπτει επίσης γιατί αυτή η διαδικασία ήταν τόσο άνιση σε διάφορα σημεία του πλανήτη, με αποτέλεσμα την ύπαρξη μεγάλων διαφορών μεταξύ των χωρών. Μας δείχνει επίσης γιατί οι προσπάθειές μας για τη συνολική βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης έχουν αποτύχει και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να επιτύχουν.

 

Τέχνη:

Γιώργος Λεωτσάκος «Ισοβίτης στο ελληνικό κάτεργο», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 976

Σκόπιμα δεν δημοσιοποιώ απείκασμα άτομου 86 ετών, που στιγμή δεν σκέφτηκε να πιστέψει σε τέτοια μακροημέρευση (σήμερα ανεπιθύμητη και μόνον από… «υποκείμενα νοσήματα»). Ούτε και συνέταξα επιστημονική εργογραφία. Στα Αρχεία της Ακαδημίας Αθηνών υπάρχει πολυσέλιδο λεπτομερέστατο βιογραφικό μου (Δεκέμβριος 2015). Το κατέθεσα όταν αναγνωρίσθηκε ουσιαστικά όλο το όποιο έργο μου για την Έντεχνη Ελληνική Μουσική με την απονομή (23 Δεκ. 2015) του αφιερωμένου σ’ εκείνην «Μοτσενίγειου Βραβείου».
Όνειρο ζωής μου η μουσική, χτυπήθηκε από γονείς που μου έδειξαν ενωρίτατα ότι κατά βάθος δεν υπήρξα γι’ αυτούς παρά προϊόν μάλλον… ανεπιτυχούς συνουσίας – τέλη Δεκεμβρίου του 1934.
Το πώς και γιατί, τελικά ακολούθησε η ζωή μου μονοπάτια αγριότατα θα διαβάσετε στο ανά χείρας, του οποίου κατ’ εξοχήν ιδιαιτερότητα, που, απ’ όσο θυμούμαι, δεν συνάντησα ποτέ σε όσες αυτοβιογραφίες ή απομνημονεύματα διάβασα, είναι το πώς η κακοτυχία και η επαγγελματική μου διαδρομή (ποτέ σταδιοδρομία) αλληλοσφυρηλατήθηκαν τόσο τέλεια ώστε να προκύψει ό,τι προέκυψε: εγώ. Και, θυμίζοντας τον William Blake, σούρθηκα στον «επικίνδυνο κόσμο», πες σφάγιο, ψυχικό και σωματικό, αλλά με τη μουσική και τη λαχτάρα φυγής αιμάσσουσες και αείζωες μέσα μου. Όμως, όλως συμπτωματικά, όσα με πλήγωσαν καθ’ οδόν δεν αφορούσαν μόνον εμένα αλλά και, κυρίως, τα κρανία όσων Ελλήνων εμπεριέχουν ακόμη φαιάν ουσία. Έτσι, γι’ αυτούς, αλλά και ελπίζοντας να ξαλαφρώσω την ψυχή μου, καθηλώθηκα το 2010, μπροστά στον υπολογιστή μου επί 8 χρόνια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ψυχολογία:

Αλεξάνδρα Α. Καππάτου «Οι γονείς χωρίζουν – Πώς να μην πάρετε διαζύγιο από τα παιδιά σας», εκδ. Μίνωας, σελ. 334

Ο χωρισμός ενός ζευγαριού δεν αφήνει κανέναν αλώβητο ούτε γίνεται εύκολα αποδεκτός, ακόμα και αν είναι πραγματικά μονόδρομος. Τα περισσότερα ζευγάρια διακατέχονται από αγωνία και θλίψη γι’ αυτό που συμβαίνει στη ζωή τους, καθώς το διαζύγιο είναι ένα γεγονός που δημιουργεί νέα δεδομένα σε βάθος χρόνου και η επίδρασή του στη διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας δεν είναι πρόσκαιρη.
Δεκάδες ερωτήματα βασανίζουν τους γονείς:
– Πώς να ανακοινώσω το διαζύγιο στο παιδί μου;
– Πώς θα αντιδράσει το παιδί;
– Πώς θα απαλύνω τα τραύματά του;
– Πώς θα επικοινωνούμε εμείς οι γονείς μετά τον χωρισμό;
– Πώς επιλύονται οι διαφωνίες στα ζητήματα ανατροφής;
– Πώς να αποφύγουμε τις διαφωνίες;
– Είναι η συνεπιμέλεια θετική για τα παιδιά;
Μια νέα αναθεωρημένη έκδοση υπό το πρίσμα της ψήφισης και της εφαρμογής του νέου νόμου σχετικά με τη συνεπιμέλεια των παιδιών, αλλά και υπό το φως των πιο πρόσφατων ερευνών και εξελίξεων στην επιστήμη της Ψυχολογίας σχετικά με τις συνέπειες ενός χωρισμού σε μικρούς και μεγάλους, από την έγκριτη ψυχολόγο – παιδοψυχολόγο Αλεξάνδρα Α. Καππάτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Βιβλίο για παιδιά:

Μάρω Θεοδωράκη «Μουσούδα, σ’ αγαπώ!», Εικονογράφηση: Νίκη Λεωνίδου, εκδ. Μίνωας, σελ. 28

Μπορεί στ’ αλήθεια ένα κυριακάτικο απόγευμα να αλλάξει τη ζωή ενός κουταβιού αλλά και ενός μικρού παιδιού; Μπορεί ένα σκυλάκι να γίνει σημαντικό μέλος μέσα σε μια οικογένεια;
Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα χάδι είναι αρκετά για να δείξει ο τετράποδος Μουσούδας την αγάπη του. Με την επιμονή και την αφοσίωση του μικρού Νίκου, το σκυλάκι ξεκινάει τη νέα του ζωή, διδάσκοντας σε όλους να αγαπούν την ευθύνη και να μη διστάζουν να μοιράζονται.
Η φροντίδα και η υπευθυνότητα χρωματίζονται μέσα σε αυτή την τρυφερή ιστορία, θυμίζοντάς μας πως η ζωοφιλία προάγει τον σεβασμό στη ζωή! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ποίηση:

Συλλογικό έργο: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ηρώ Νικοπούλου, Λιάνα Σακελλίου, Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου «4χ4 Ποιήσεις», Επιμέλεια: Αντώνης Δ. Σκιαθάς, εκδ. ΑΩ, 2022, σελ. 136

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

Χειρ εν καρπώ

Μόνο μία αναπαράσταση
σε παλιά αγγεία.
Χειρ εν καρπώ.
Πώς δηλαδή με άδραξες ψηλά.
Πώς μετεωρίστηκα.
Πώς δεν με απόθεσες στην άμαξα.
Μία φορά μόνο στο πίσω κάθισμα ενός Honda.
Δεν με χάιδεψες μετά.
Διαστρεβλωμένη τελετουργία.
Κανένα τηλεφώνημα.

Ποιος πενθεί τώρα χωρίς όρια Ηλέκτρα;

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δύσκολα

Αυτές οι λέξεις φτάνουν
ίσα να βγει
η δύσπνοια της νύχτας
μόνο για να κυλήσει
πάνω μου η άμμος
των ψιθύρων
δίχως σημάδια
Κάνω πως δεν ακούω
λόγια πουλιά χτυπημένα
κατάστηθα
γι’ αυτό δεν θα πω
ακόμα δυνατά
της ανάσας τον στίχο
Μόνο θα χαράζω επίμονα
σε χοντρά λεξικά σβησμένα
τα δύσκολα ονόματα του κόσμου
απ’ όταν αγαπήθηκε

ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΕΛΛΙΟΥ

Ρομαντικό

Λέει φυσάει,
τα τζάμια ραγίζουν,
η βυσσινιά γίνεται torso
στο τζάμι της Κάθριν.
Λέω απόλυτο φως
στο αμφιθέατρο
τα κορίτσια στα χρόνια της Κάθριν
ανησυχούν.
Λέει οι βάλτοι τα σπρώχνουν στον Χήθκλιφ.
Λέω αιθέριο πλήγμα
αυτό που έρχεται με το πηχτό μελάνι
και παχνίζει.

ΔΗΜΗΤΡΑ X . ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

« Δ »

Το ποτήρι ξεχειλίζει ροδόνερο
Από το απόσταγμα νυχτερινού εφιάλτη.
Όπως το δέλτα στη λέξη « Διάπλους»
Ενώνει τις απέναντι στεριές.
Ένα ξημέρωμα μπορεί να υγραίνεται
Από τέτοια ευώδη ιάματα
Προτού αρχίσουν και αυτά να καθιζάνουν
Σε στεγνό φάρυγγα που πάλι διψά.
Διψούν μαζί του κάποια τμήματα σάρκας,
Αν κι όχι όλα, στα χέρια που τρέμοντας
Υψώνουν τη χειρονομία «αντίο»
Μέχρι την πρώτη βιαστική αντηλιά.
Η κατάποση ευκολύνεται τότε
Από το πέρασμα τυφλού χελιδονιού Φρτττ! Φρττ!
Με το ψαλίδι της ουράς του
Φέρνει το φως του το χαμένο στο μέτωπο.
Τόσο σκιερό που ανακουφίζει στ’ αλήθεια,
Ένα επίθεμα δροσερό προσδοκίας:
Μπορεί κάποιος να πετά από ένστικτο
Όταν η όραση παραιτείται από το φόβο
Μήπως ο αιθέρας, το απέραντο διάστημα,
Κλειστεί σ’ ένα ποτήρι με διάλυμα.
Εκεί τα πέταλα του τριαντάφυλλου

Μαραίνονται σε χαμηλό βρασμό.

Γεώργιος Σκούρτης «Είναι προς θάνατον»,  εκδ. ΑΩ, 2022, σελ. 40

Σ Κ Ι Ε Σ Τ Η Σ Α Θ Η Ν Α Σ

Οι σκέψεις σου, τα όνειρα, ο ήχος μιας σειρήνας
Είν’ όλα αυτά που κρύφτηκαν στη λόχμη της Αθήνας
Κι αφήνονται τα θέλω σου σα στέγες ρημαγμένες
Πάνω σε μέρες που ’ρχονται και φεύγουν τρομαγμένες.
Σε πότισε το βλέμμα τους συνήθειες της πιάτσας
Στεγνώνεις με τα ρούχα σου στο σύρμα της ταράτσας
Και η στιγμή που πέρασε και πηρέ τ άγγιγμά του
Κυλάει μες στις φλέβες σου μια νύχτα του Σαββάτου.
Σ’ ένα κουτάλι γέμισες με σκόνη τις αγάπες
Και απ’ τη φλόγα έλιωσες γεμάτη οφθαλμαπάτες
Και το κορίτσι που ’φυγε να εύρει τη χαρά του
Κυλάει μες στις φλέβες σου τη νύχτα του Σαββάτου.