✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Κώστια Κοντολέων «Η Ίμα στη Ville d’ Avray», εκδ. Στιγμός, σελ. 80

Κυκλοφορώντας άλλοτε σε περιοχές του «τότε», σπανιότερα σε ατραπούς του «μετά» κι επιστρέφοντας κάποια στιγμή στην επικράτεια του «τώρα», συναντιέμαι με παίχτες ασύμμετρων παιχνιδιών, συμμετέχω σε δείπνα όπου θα κλείσουν ανοιχτοί λογαριασμοί του παρελθόντος, περιπλανιέμαι στα άγρια μονοπάτια της ζούγκλας του Μεξικού, μετέρχομαι μετακομίσεις, παρασύρομαι από την Ίμα τη γλυκόλαλη Περουβιανή, εγκαθίσταμαι για σύντομα χρονικά διαστήματα στις αυλές της ανέχειας, ανακαλώ τον έρωτα σε ανεμοδείχτη εκκλησιάς μικρής πολιτείας, ενώνω τη δική μου φωνή με εκείνες των δικών μου τεθνεώτων, παρακολουθώ την ιδιότυπη πασαρέλα πήλινων -τάχα μου!- σωμάτων, σκιάζομαι από δήθεν αθώες φωτογραφίες, υποκύπτω στη γοητεία της καθυστερημένης εκδίκησης… Τελικά, πρέπει κάποιος να μιλήσει και για τον θείο Σάκη… Εγώ! – αποφασίζω. Μα ποιος θα τολμήσει -ίσως;- να με ακούσει;
Η νέα συλλογή διηγημάτων της Κώστιας Κοντολέων χρησιμοποιεί μια ιδιότυπη γραφή προκειμένου να επιχειρήσει, άλλοτε υπαινικτικά κι άλλοτε με τρόπο φωτογραφικό, μια διείσδυση στις διαπροσωπικές σχέσεις, στα τραύματα του παρελθόντος, σε ό,τι μπορεί να σηματοδοτεί μια καθημερινή εικόνα, αλλά και στην ανίχνευση της δυναμικής που διαθέτουν οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Επιλογές θεμάτων που ξαφνιάζουν, καθώς υποκύπτουν σε μια απρόοπτη ανάγνωσή τους και που τελικά επιβεβαιώνουν πως η άξια διαχρονικότητα είναι αυτή που μπορεί και επιβιώνει με τη μοναδικότητά της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αντωνία Κώστα- Φώτη «Σαρ Πούχι», εκδ. Ναυτίλος, σελ. 128

Ένα σώμα γοητευτικών κειμένων που διαπερνά με ευαισθησία, ομορφιά, ακρίβεια και έμπνευση όλα τα κοινωνικά ζητήματα, είτε με σύγχρονες περιγραφές είτε με αναφορές σε μύθους και περιβάλλοντα αλλοτινών εποχών. Ολοκληρωμένα αποσπάσματα ενός μεστού λόγου που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση για τον έρωτα και τον θάνατο, τον ρατσισμό και την υποκρισία, το όμορφο και το φθαρτό, καθώς οι διάφοροι μικροί και μικρές ηρωίδες του κειμένου παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη προσομοιάζοντας στον θίασο των παλιάτσων του Σαρ Πούχι, του αντικαταστάτη βασιλιά…
“Το μόνο που ξέρω είναι πως σ’ αγάπησα επώδυνα, χωρίς να περιμένω τίποτα, κι όταν όλα τελείωσαν το μόνο που απέμεινε ήταν αυτός ο διαρκής θάνατος. Πώς να στο περιγράψω; Ας πούμε πως ήσουν μια ξένη γη, ένας πλανήτης που κάποτε προσγειώθηκα. Εντάξει; Ήσουν ένας πλανήτης. Εγώ ήμουν ένας φοβισμένος κοσμοναύτης, δειλός, πρώτη φορά έξω στο διάστημα. Πρώτη φορά ταξίδευα στ’ αστέρια. Αλλά μέρα με τη μέρα άρχισα να εξερευνώ. Κι έτσι κατάφερα να μάθω τόσο καλά τα εδάφη και τους ουρανούς σου και τα μικρά αστέρια πάνω από τα σύννεφα σου. Έμαθα για τις βροχερές σου μέρες αλλά και τις ηλιόλουστές σου. Έμαθα πως να προστατεύω τον εαυτό μου από τις ξαφνικές σου καταιγίδες και προσπαθούσα να προστατεύω κι εσένα, ή τέλος πάντως τα κομμάτια σου εκείνα που μπορούσα να προστατεύσω με το πρωτόγονο παράπηγμά μου, τις λιγοστές μου φλόγες και μερικά αρχαία εργαλεία. Έφτασα σε ένα στάδιο όπου ένιωσα ασφαλής. Ξάπλωνα στη γη σου σαν να ήμουν κομμάτι σου και εσύ κομμάτι μου. Μα ίσως η αρχή της οικειότητας είναι κατά κάποιον τρόπο ένα τέλος”.
[Από το διήγημα Εξομολογήσεις ενός Ιδεοψυχαναγκαστικού]

 

Ξένη πεζογραφία:

Donna Tartt «Ο μικρός φίλος», Μετάφραση: Μιχάλης Δελέγκος, εκδ. Διόπτρα, σελ. 928

Από τη βραβευμένη με Πούλιτζερ συγγραφέα της “Καρδερίνας” έρχεται ένα απόλυτα καθηλωτικό μυθιστόρημα για την παιδική ηλικία, την αθωότητα και το κακό.
Στην πόλη Αλεξάνδρεια της Πολιτείας του Μισισίπι, ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας, ένα μικρό αγόρι, ο Ρόμπιν Κλιβ Ντιφρέσν, βρέθηκε απαγχονισμένο σε ένα δέντρο στην αυλή του σπιτιού του. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η δολοφονία του Ρόμπιν παραμένει ανεξιχνίαστη και η οικογένειά του εξακολουθεί να ζει χαμένη στην οδύνη. Έτσι, η αδελφή του Ρόμπιν, η Χάριετ -ιδιαίτερα ευφυής, απόλυτα αποφασισμένη και επηρεασμένη σε υπερβολικό βαθμό από τη μυθοπλασία του Κίπλινγκ και του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον-, ξεκινά να ανακαλύψει τον δολοφόνο.
Έχοντας τη βοήθεια μόνο του Χίλι, του αγαπημένου της φίλου, περνά τα αυστηρά όρια που περιχαρακώνουν τις φυλές και τις κάστες της πόλης της και βυθίζεται στην ιστορία των απωλειών της οικογένειάς της.
Γεμάτος με ανατροπές και “έναν σφύζοντα και παθιασμένο ανθρωπισμό αντάξιο του Ντίκενς” (The New York Times Book Review), ο Μικρός φίλος είναι έργο αστείρευτης σαγήνης από μια συγγραφέα με καταπληκτικό ταλέντο. (Από τον εκδότη)
“Η Χάριετ [είναι] ένας από τους πιο συναρπαστικούς και ολοκληρωμένους χαρακτήρες που θα συναντήσει κανείς σε ένα βιβλίο… Όσο για τη γραφή της Ταρτ: υπέροχη, ρέουσα, κινηματογραφική”. (The Times – Λονδίνου)
“Ο “Μικρός φίλος”, κάποιες στιγμές χιουμοριστικός, κάποιες άλλες σπαρακτικός, σε ξαφνιάζει, και κυρίως όταν σε κάνει να ανατριχιάζεις από τρόμο”. (USA Today)
“Ο Μικρός φίλος είναι δεδομένο ότι θα ξεχωρίσει και θα καταστεί κλασικό έργο της λογοτεχνίας… Σε κρατάει σαν παραμύθι, αλλά αρνείται να σου δώσει την παρήγορη διαβεβαίωση ότι όλα αυτά είναι απλώς μυθοπλασία”. (The New York Times Book Review)

Yukio Mishima «Εξομολογήσεις μιας μάσκας», Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Άγρα, σελ. 250

Στην Ιαπωνία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και στα μετέπειτα χρόνια, εν μέσω πρωτοφανών καταστροφών, ο Κοτσάν έρχεται αντιμέτωπος με τις ορμές του. Στην ασφάλεια του υπνοδωματίου του, ο πόθος ξυπνά μέσα του καθώς ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός βιβλίου τέχνης. Η ομορφιά του γυμνού σώματος του αγίου Σεβαστιανού, όπως είναι δεμένο και δαγκωμένο από τα βέλη, τον κυριεύει. Στο δρόμο τον ελκύουν ναύτες και μικροκακοποιοί, στο σχολείο ένας συμμαθητής του με αυτοπεποίθηση και γοητεία που τον αιχμαλωτίζουν. Πώς να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια συντηρητική κοινωνία; Από την παιδική του ηλικία ως την ενηλικίωση, αυτός ο νεαρός αστός θα κατασκευάσει μια κοινωνική μάσκα που θα τη φοράει καθημερινά για τα μάτια του κόσμου. Προσπαθεί με κάθε κόστος να συμμορφωθεί σε αυτό που θεωρείται νόρμα της επιθυμίας. Αλλά η κοροϊδία της ετεροφυλοφιλίας δεν θα τον ξεγελάει για πάντα, και για να μην προδίδει πλέον το εσώτερο είναι του θα πρέπει να βρει τη δύναμη να κοιτάξει κατάματα την έλξη που τον τρώει και να μάθει, επιτέλους, να ζει αρμονικά με τον εαυτό του.
Αληθινό ακατέργαστο διαμάντι, το πρώτο, αυτοβιογραφικό, μυθιστόρημα του Μισίμα σηματοδοτεί τη γέννηση ενός μεγάλου συγγραφέα. Με ύφος φλογερό και με ειλικρίνεια μεγαλειώδη, αυτό το βασανισμένο αφήγημα θέτει ερωτήματα για την καταπίεση του πόθου, τον ίλιγγο της εφηβείας, την προσκόλληση στο θάνατο, για το τί είναι κανονικό και τί ανήθικο. (Από την έκδοση)
“Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας είναι στο ίδιο μήκος με τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ ότι “ο άνθρωπος είναι ελάχιστα ο εαυτός του όταν μιλάει για το δικό του πρόσωπο, δώσ’ του όμως μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια”. (Περιοδικό WIRED)
“Ποτέ μια “εξομολόγηση” δεν έχει υπάρξει περισσότερο απαλλαγμένη από αυτοοίκτο και συναισθηματική αυταρέσκεια.” (SUNDAY TIMES)
“Ίσως να μην έχει υπάρξει συγγραφέας πιο αυτοβιογραφικός από τον Γιούκιο Μισίμα. Μοιάζει στον Σελίν και τον Ζενέ, συγγραφείς που δεν ήταν πολιτικοί αλλά που επεξεργάζονταν με τη γραφή τους την κρίση τού να είσαι ζωντανός, την κρίση της ίδιας της εμπειρίας. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο είναι υπερβατικό το μυθιστόρημα του Μισίμα – προχωράει πέρα από τον ορατό κόσμο σε έναν κόσμο όπου το να ζεις έχει νόημα.” (PHILIP GLASS)
“Διαβάζουμε με έκπληξη και θαυμασμό την παραμικρή λεπτομέρεια – τέτοια είναι η δύναμη της γραφής του. Λυπάμαι μόνο που δεν τον γνώρισα από κοντά, γιατί διάφοροι φίλοι τον βρήκαν καλή παρέα, καλή συντροφιά στο ποτό και εξαιρετικό να πηγαίνεις μαζί για κρούζινγκ.” (GORE VIDAL

Etel Adnan «ΤΖΕΝΙΝ», Μετάφραση από τα γαλλικά: Σπύρος Γιανναράς, σχέδια: Rachid Koraichi, εκδ. Άγρα, σελ. 32

ΤΖΕΝΙΝ. Μικρή πόλη στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, εμβληματική της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Πεδίο μάχης ήδη από το 1948 στη Νάκμπα (στα αραβικά, καταστροφή), τη βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις εστίες τους και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Ιδιαίτερα γνωστή από τη μάχη της Τζενίν το 2002, μετά την αποτυχία των συμφωνιών του Όσλο, στη διάρκεια της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα (στα αραβικά, εξέγερση), μια άνιση αλλά ηρωική σύγκρουση, που ο ιστορικός ηγέτης της Φατάχ και της παλαιστινιακής επανάστασης Γιασέρ Αραφάτ ονόμασε “νέα μάχη του Στάλινγκραντ”. Τιμώντας τη μάχη του 2002, υψώθηκε στην Τζενίν παλαιστινιακό μνημείο των νεκρών μαχητών.
Διαχρονικά, κέντρο αντίστασης κατά της ισραηλινής κατοχής και του καθεστώτος απαρτχάιντ, ιδιαίτερα από μια πολυπληθή νέα γενιά, χωρίς μέλλον και χωρίς εμπιστοσύνη σε καμιά παραδοσιακή παλαιστινιακή ηγεσία, ισλαμική ή λαϊκή, η Τζενίν γνώρισε, πάλι το καλοκαίρι του 2023, μαζική εισβολή του ισραηλινού στρατού.
Μετά την επίθεση της Χαμάς στο Νότιο Ισραήλ, στις 7 Οκτωβρίου 2023, και το ξέσπασμα του νέου πολέμου και τους τρομερούς βομβαρδισμούς της Γάζας, οι επιθέσεις του ισραηλινού στρατού και των ένοπλων ακροδεξιών εποίκων επεκτάθηκαν και στη Δυτική Όχθη και στην Τζενίν, όπου και κατέστρεψαν το μνημείο της μάχης του 2002.
Η Ετέλ Αντνάν έγραψε το συγκλονιστικό ποίημα σε πεζό μετά τη μάχη της Τζενίν το 2002. (Από την έκδοση)

Ελίφ Σαφάκ «Το νησί των χαμένων δέντρων», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 440

Δύο έφηβοι, ένας Ελληνοκύπριος και μια Τουρκοκύπρια, συναντιούνται σε μια ταβέρνα, στο νησί που και οι δυο αποκαλούν πατρίδα τους. Στην ταβέρνα, κρυμμένη πίσω από πλεξούδες σκόρδα και αρμαθιές καυτερές πιπεριές, κάτω από το αγιόκλημα που σκαρφαλώνει στους τοίχους της, μεγαλώνει ο απαγορευμένος έρωτας του Κώστα και της Ντέφνε. Μια συκιά περνάει θαρρετά μέσα από μια τρύπα στην οροφή κι αυτό το δέντρο γίνεται μάρτυρας των κρυφών, ευτυχισμένων συναντήσεών τους και κάποια στιγμή του σιωπηρού, λαθραίου φευγιού τους. Το δέντρο είναι εκεί όταν ξεσπάει ο όλεθρος, όταν η πρωτεύουσα γίνεται στάχτη και ερείπια, ακόμα κι όταν οι έφηβοι εξαφανίζονται. Δεκαετίες αργότερα, ο Κώστας επιστρέφει. Έχει γίνει βοτανολόγος και ψάχνει να βρει ντόπιες ποικιλίες, στην πραγματικότητα όμως αναζητά τη χαμένη του αγάπη.
Χρόνια μετά, μια συκιά, μια Ficus carica, μεγαλώνει στον πίσω κήπο ενός σπιτιού στο Λονδίνο, όπου ζει η Άντα Καζαντζάκη. Το δέντρο είναι ο μόνος της σύνδεσμος με ένα νησί που δεν έχει επισκεφτεί ποτέ – ο μόνος της σύνδεσμος με τη βασανισμένη ιστορία της οικογένειάς της και την περίπλοκη ταυτότητα της ίδιας, ενώ προσπαθεί να εξιχνιάσει μυστικά χρόνων, με την ελπίδα να βρει τη θέση της στον κόσμο.
Μια συγκινητική, υπέροχα γραμμένη και τρυφερά δομημένη ιστορία που μιλάει για την αγάπη, τον χωρισμό, την υπέρβαση, συνδυάζοντας Ιστορία και οικολογική συνείδηση: ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ είναι το καλύτερο μέχρι σήμερα βιβλίο της Σαφάκ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

“Μαγικό”. (ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΟΪΝΤ)

“Αναγνωστική απόλαυση”. (ΣΙΡΙ ΧΟΥΣΤΒΕΝΤ)

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Georges Simenon «Αναμνήσεις του Μαιγκρέ», Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Άγρα, σελ. 208

«ΣΙΜΕΝΟΝ: Διηγηθείτε οποιαδήποτε ιστορία σε κάποιον. Αν δεν την αλλάξετε κάπως, θα τη βρει απίστευτη, πλαστή. Τροποποιήστε τη και θα δείξει πιο αληθοφανής κι από τη φύση της.
ΜΑΙΓΚΡΕ: Τα τελευταία λόγια τα είπε δυνατά, με έμφαση, σαν να επρόκειτο για κάποια συνταρακτική ανακάλυψη.
-Πιο αληθινή κι απ’ τη φύση της, όλα εδώ εναπόκεινται. Ε λοιπόν, εγώ σας έκανα πιο αληθινό κι απ’ τη φύση σας.
Έμεινα άφωνος. Προς στιγμήν, ο κακόμοιρος επιθεωρητής που ήμουν, ο επιθεωρητής ο «λιγότερο αληθινός από τη φύση του», δεν βρήκε τίποτα να απαντήσει.
Κι εκείνος, με μια πληθώρα κινήσεις και ελαφριά βελγική προφορά, μου αποδείκνυε ότι οι έρευνές μου, έτσι όπως τις είχε αποδώσει, ήταν πιο αποδεκτές -μήπως είπε πιο ακριβείς;- από αυτές που είχα ζήσει.
ΜΑΙΓΚΡΕ: Όλα αυτά δεν του τα είπα εκείνο το πρωί. Ντροπαλά, αρκέστηκα να ψελλίσω κοιτάζοντας αλλού: -Ήταν επίσης αναγκαίο να με απλουστεύσετε;»
Στο ιδιότυπο αυτό βιβλίο του Σιμενόν, ο ήρωάς του επιθεωρητής Ζυλ Μαιγκρέ μπαίνει σε διάλογο με τον συγγραφέα του, και πολλές φορές του κάνει αυστηρότατη κριτική για το πώς τον παρουσιάζει. Ο ήρωας των μυθιστορημάτων κατακρίνει τον συγγραφέα του! Παράλληλα περιγράφει επεισόδια της ζωής του ως επιθεωρητή, που πολύ συχνά είναι λιγότερο θεαματική και πιο κοινότοπη απ’ όσο την παρουσιάζει ο συγγραφέας του.
Ο Σιμενόν βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και ταυτόχρονα ξεκλειδώνει τα μυστικά της συγγραφικής του τέχνης, παίζοντας με τον διάσημο ήρωά του. Έχουμε εδώ ένα βιβλίο για τη γραφή και τη διαφοροποίηση τέχνης και πραγματικότητας: ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας μιλάει για τον εαυτό του σαν να ήταν αληθινός, ενώ ο πραγματικός συγγραφέας γίνεται χαρακτήρας μυθοπλασίας.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Alex Michaelides «Το μένος», Μετάφραση: Κλαίρη Παπαμιχαήλ, εκδ. Διόπτρα, σελ. 360

Το όνομά μου είναι Έλιοτ Τσέις και θα σας πω μια ιστορία που δεν μοιάζει με καμία άλλη.
Είναι μια ιστορία για έναν φόνο.
Ή ίσως αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια.
Γιατί ουσιαστικά είναι μια ιστορία για την αγάπη, έτσι δεν είναι;
Η Λάνα Φάραρ, πρώην σταρ του κινηματογράφου, προσκαλεί κάθε χρόνο τους πιο στενούς της φίλους να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο ειδυλλιακό ιδιωτικό της νησί στην Ελλάδα. Φέτος όμως η παρέα βρίσκεται παγιδευμένη στο νησί εξαιτίας του ανέμου, που οι ντόπιοι ονομάζουν “μένος”. Κι ενώ οι εφτά φίλοι περνούν τις μέρες τους διασκεδάζοντας, έρχεται μια νύχτα που καταλήγει στον θάνατο του ενός. Μόνο ένας από τους υπόλοιπους έξι μπορεί να είναι ο υπαίτιος.
-Τι κρύβεται πίσω από τις παλιές φιλίες;
-Τι κίνητρο μπορεί να είχε ο δράστης;
Ένα μυστήριο γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, που καταλήγει σε μια αξέχαστη κορύφωση. Μπορεί να νομίζετε ότι ξέρετε τι έχει συμβεί. Όμως κάνετε λάθος…
Ένα φανταστικό νέο θρίλερ από τον Alex Michaelides, τον διεθνή βραβευμένο συγγραφέα best sellers.
Ποτέ μην ξεκινάς ένα βιβλίο μιλώντας για τον καιρό.
Ποιος το είπε αυτό; Δεν θυμάμαι – μάλλον κάποιος διάσημος συγγραφέας.
Όποιος κι αν ήταν, δίκιο είχε.
Ο καιρός είναι βαρετός. Κανείς δεν θέλει να διαβάσει για τον καιρό, ειδικά στην Αγγλία, όπου κάνουμε τόσες συζητήσεις γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι θέλουν να διαβάσουν για ανθρώπους – και γενικά, σύμφωνα με την εμπειρία μου, πηδάνε τις παραγράφους με τις περιγραφές.
Είναι καλή συμβουλή να αποφεύγεις να μιλάς για τον καιρό – και τώρα την αγνοώ υπ’ ευθύνη μου. Μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ελπίζω. Μην ανησυχείτε, η ιστορία μου δεν λαμβάνει χώρα στην Αγγλία, επομένως δεν μιλάω για βροχή εδώ. Τραβάω μια κόκκινη γραμμή στη βροχή – κανένα απολύτως βιβλίο δεν πρέπει να ξεκινάει ποτέ με βροχή. Χωρίς καμία εξαίρεση.
Μιλάω για άνεμο. Για τον άνεμο που στροβιλίζεται στα ελληνικά νησιά. Τον άγριο, απρόβλεπτο ελληνικό άνεμο. Έναν άνεμο που σε τρελαίνει.
Ο άνεμος ήταν σφοδρός εκείνο το βράδυ – το βράδυ του φόνου. Ήταν δυνατός, μανιασμένος – έπεφτε με ορμή πάνω στα δέντρα, σάρωνε τα μονοπάτια, σφύριζε, μοιρολογούσε, άρπαζε όλους τους άλλους ήχους και το ‘βαζε γρήγορα στα πόδια. (Από τον εκδότη)
“Είμαι πολύ περήφανος για το “Μένος”, και διασκέδασα τόσο πολύ γράφοντάς το, περισσότερο από οτιδήποτε έχω γράψει μέχρι τώρα. Ως Ελληνοκύπριος, ήθελα να επιστρέψω στις ρίζες μου και να βάλω το βιβλίο στον κόσμο που ξέρω καλύτερα: ένα ελληνικό νησί. Έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στα ελληνικά νησιά και δεν μπορώ να σκεφτώ πιο υποβλητικό, όμορφο και στοιχειωμένο μέρος για να σκηνοθετήσω ένα θρίλερ…” (Alex Michaelides)

 

Ποίηση:

Τασούλα Τσιλιμένη «Η γυναίκα δέντρο», εκδ. ΑΩ Εκδόσεις 2024, σελ. 56

ΓΚΛΙΝ ΓΚΛΑΝ

Γκλιν γκλαν οι ιστοί
στο λιμάνι
γκλιν γκλαν
τσιμπιδάκια μικρών κοριτσιών
στα μαλλιά του ανέμου
γκλιν γκλαν
τα παιδιά στους δρόμους
με μολότοφ στις τσέπες
γκλιν γκλαν
οι βολβοί μεγαλώνουν στο σκοτάδι
μνήμη της φύσης
γκλιν γκλαν
η βροχή δεν θα αργήσει
γκλιν γκλαν
σιωπηλά έρχεται η νύχτα.
Η αυγή
περπατά σε ιδρωμένα σεντόνια
γκλιν γκλαν
το θυμιατό
στην περιφορά του επιταφίου
γκλιν γκλαν
ο οβολός στο ξωκλήσι
κόβει τη σιωπή του χειμώνα
γκλιν γκλαν
η ζωή μου
στο φτερό μιας νυχτοπεταλούδας
γκλιν
γκλαν.

[Από την έκδοση]

Αντώνης Δ. Σκιαθάς «Αφανείς μύθοι», εκδ. ΑΩ, 2023, σελ. 64

Οι Βδέλλες

Η λιμνοθάλασσα ξεράθηκε
στα ταρατσάκια με τ’ αλάτι.
Ο Απρίλης σ’ ένα σοκάκι ουρανό
με γέροντες, ορφανά και ελιές σπασμένες
σε θρήνους πολιορκημένων.
Οι λαοί στα οδοφράγματα
με τις μοίρες τους υπέρ ελευθερίας.

Τους βρήκε απροετοίμαστους
στα ρήματα Βυζαντινών ναών
με αριθμητικές θανάτου
κι αυτός ο εγκλεισμός.
Όλο το βράδυ έκλαιγαν
σαν τα σκυλιά οι ληστές, οι τυχοδιώκτες
και οι Φιλέλληνες που ήθελαν μερίδιο
στην Ελπίδα.
Στις λιτανείες της νύχτας έκοβαν
με τα δόντια τις αλυσίδες που τα
είχαν δεμένα.
Έψαχναν το χαμένο αφεντικό τους.
Έψαχναν κόκαλα στα ξεχασμένα σώματα.

Σταμάτησαν ν’ ακούγονται
τραγούδια ηρωικά.
Αφανίστηκαν στις εξοχές με τα αρμυρίκια
κι οι βδέλλες π’ ήθελαν ανθρώπινα σώματα
για συντροφιά.

[Από την έκδοση]

Διονύσιος Πλατανιάς «Ο σωσίας», εκδ. ΑΩ, 2023, σελ. 100

ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ

Θα υπάρχει κάποιος τρόπος, έλεγε
Ο πρωτότοκος στον σωσία του, να
Απασφαλίζονται εγκαίρως τα έθνη
Τα πεπαλαιωμένα και με οριστική
θέληση
Να αποδεσμεύονται πλέον από την
Ιστορία· τα ανάκτορα της Ευρώπης,
Ντράγκο,
Σαπίσαν πλέον στη βροχή που έως
Σήμερα ασταμάτητα πέφτει από τους
ουράνιους
κρουνούς μιας άδοξης δόξας,
Οι ωκεάνιες εκτάσεις της Ασίας δεν
Εκβάλλουν πλέον τον μάργαρο της
αληθείας
Αλλά ένα φτηνό εξάρτημα θυμού
Ανταλλακτικό· και οι εφημερίδες
της
Νέας Υόρκης
Είναι η επιτομή του χαμένου χρόνου
Που δεν αναζητείται πλέον· η μάλιστα
Αυστραλία
παραμένει
η χαμένη ήπειρος,
Εις μάτην Ντράγκο, εις μάτην η συνέχεια
[…]

[Από την έκδοση]

Βάσια Καλογεράκου «Αποκοπή και επαληθεύσεις – Κάτω από τις κόκκινες μουριές», εκδ. ΑΩ 2023, σελ. 96

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σαν το γερτό, διάφανο φύλλωμα
του πεύκου
είναι το πέρασμα των ματιών τους στο πρόσωπο
Και ο θάνατος; Το τέλος του πολέμου.
Μιλούν δίχως τον υπολογισμό
από το σαμποτάζ του γιασεμιού

Επ’ αυτού το ανώφελα
προσιτό της σκέψεως
Να ακούς και να μετέχεις
Να βλέπεις τις «αλλαγές»
και να προβλέπεις τη ματαιότητα
Αλλά το κακά να απέχει αρκετά,
ώστε να διατείνεσαι
πως ίσως υπερβάλλεις.

[Από την έκδοση]