☆ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Μαρία Μήτσορα «Η κυρία Τασία και ο Γουλιέλμος Καταβάθος», εκδ. Πατάκη, σελ. 136

Μια μετακόμιση στη δυτική πλαγιά του Λυκαβηττού. Ένα ξαφνικό πέρασμα από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Περιπέτειες της ψυχής. Στο σκιερό πίσω κηπάκι, πετάει χαμηλά κι ένα καινούριο είδος πουλιού που εμφανίστηκε μετά τις πυρκαγιές. Μερικοί φοβούνται πως διαβάζει τις σκέψεις. Άλλοι ότι τρέφεται με ψηφιακά ψίχουλα ψυχών. Τα απόβραδα ένας ευτραφής κύριος φωνάζει: “Βοήθεια, νυχτώνει!”. Ο Ερμής σίγουρα αφαιρέθηκε, ξέχασε αφύλαχτη μια τρύπα στην άσφαλτο – ένα πέρασμα που ενώνει τον πάνω κόσμο με τον κάτω. Από εκεί μπαινοβγαίνουν η κυρία Τασία -μια μοδίστρα πεθαμένη εδώ και χρόνια- κι ο άσπρος γάτος της ο Γουλιέλμος ΚαταΒάθος. Αυτοί οι δύο, που ισχυρίζονται ότι έχουν ανοίξει Γραφείο Ευρέσεως Φαντασμάτων, στην αρχή μοιάζουν με κλασικό ντουέτο κατεργαραίων. Τελικά όμως πρόκειται για μεγάλους καταφερτζήδες που θα στήσουν, για χάρη της ηρωίδας μας, το δείπνο της Εκάτης στο πίσω κηπάκι με τα φλύαρα φυτά.
Πόσα από αυτά θα χωρέσουν άραγε σε ένα τόσο μικρό βιβλίο… Τώρα που στους καιρούς μας η συγγραφέας είναι κι αυτή αδύναμη σαν την ελπίδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κώστια Κοντολέων «Άννα, το όνομά της», εκδ. Κλειδάριθμος, σελ. 336

Η Κώστια Κοντολέων αφηγείται μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία με τη μορφή μυθιστορηματικής σύνθεσης και μέσα από αυτήν χαρτογραφεί το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα.
Στη Λήµνο της δεκαετίας του ’30, ένας άντρας χάνει σε µια καταστροφική πυρκαγιά τη γυναίκα και την κόρη του.
Κυνηγημένος από τον πόνο αλλά και τις τύψεις επειδή οι φλόγες δεν έκαψαν και τον ίδιο, έρχεται στην Αθήνα παραμονές του ’40. Εκεί, στο πρόσωπο µιας άλλης γυναίκας σκέφτεται πως µπορεί ίσως να ανακαλύψει τον λόγο να συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί.
Ένα νέο παιδί –γιος αυτή τη φορά– γεμίζει τις αγκαλιές του νέου ζευγαριού. Μα μέσα στο σπίτι τους κυριαρχούν μόνιμα οι δύο «απούσες» γυναίκες. Η µία διεκδικεί το πατρικό χάδι και η άλλη αμφισβητεί την παρουσία της νέας συντρόφου.
Η ζωή, ωστόσο, απαιτεί τη συνέχειά της και αυτό το αγόρι θα πρέπει µόνο του να χαράξει τον δικό του δρόμο, απελευθερωμένο από το βάρος του παρελθόντος των άλλων.
Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και οικογενειακά αρχεία.
Η Κώστια Κοντολέων έχει τιμηθεί µε το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης (1992), µε το Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (2003), µε βραβεία από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και µε διπλή αναγραφή στον Τιμητικό Πίνακα της ∆ιεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ).

Ιφιγένεια Θεοδώρου «Το λίγο που τελειώνει», εκδ. Πατάκη, σελ. 256

Η Δέσποινα χάνει τον άντρα της έπειτα από σύντοµη σοβαρή αρρώστια. Θα ταξιδέψει στο Πήλιο µαζί µε τη Λιάνα και την Πέπη, φίλες της που της συµπαραστέκονται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγµατά του στο εξοχικό σπίτι που ήταν για χρόνια το ησυχαστήριό του. Οι τρεις τους καλούνται να διαχειριστούν την απουσία του Μάνου, αλλά και τις δικές τους απώλειες, παλιά ανεξόφλητα πένθη, καταχωνιασµένες µνήµες, µυστικά και ψέµατα που ανατρέπουν τις ισορροπίες µεταξύ τους. Οι συζητήσεις και οι µύχιες σκέψεις τους, καθώς µοιράζονται σκηνές από το παρελθόν σαν ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στον χρόνο, φωτίζουν αισθήµατα και πράξεις· αναλογίζονται όσα έχουν χάσει, όσα δεν πρόφτασαν ή όσα απερίσκεπτα επέτρεψαν να φύγουν µέσα από τα χέρια τους. Η Ιφιγένεια Θεοδώρου καταδύεται στα βαθύτερα συναισθήµατα των ηρωίδων της κυνηγώντας το τέρας της απώλειας µε µόνο εφόδιο τον έρωτα. «Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, µε έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει…» Για πόσο όµως; Για «όσο κρατάει το προσωρινό, αυτό το λίγο που τελειώνει…».

Κώστας Β. Κατσουλάρης «Αφαίας και Τελαμώνος», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 144

Τι κάνει ένα οπισθόφυλλο όταν το βιβλίο λείπει;
Μήπως το ποδόσφαιρο θα ήταν δικαιότερο αν η μπάλα δεν ήταν στρογγυλή; Τι είδους άνθρωπος κλείνει ερωτικό ραντεβού σε μια πλατεία που δεν υπάρχει και τι γυρεύει μια μαύρη γάτα γωνία Αφαίας και Τελαμώνος μεσάνυχτα νταν; Απαντήσεις σε τέτοια και άλλα παράδοξα ερωτήματα αναζητά ένας ήρωας αυτής της συλλογής σε τούνελ κάτω από την Εθνική Άμυνα, ενώ ένας άλλος σώζει έναν άγγελο από τον συρμό στον Άγιο Αντώνιο.
Κάποιοι οργανώνουν σιωπηρές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για λάθη που δεν έχουν διαπράξει, μια γυναίκα εξαφανίζεται στα ανοιχτά της Τήνου, ενώ στα νερά μιας ξέρας στην άγονη γραμμή ο αφηγητής έρχεται μούρη με μούρη με ένα σοφό ψάρι.
Το Αφαίας και Τελαμώνος δεν είναι μια τυπική συλλογή διηγημάτων· είναι μια σύνθεση από εκτενείς, ευσύνοπτες ή και αστραπιαίες ιστορίες που συνομιλούν μεταξύ τους και φλερτάρουν με τα κάθε λογής όρια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Καλή Δοξιάδη «Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 460

Η Ανθή Βελισσάρη, πετυχημένη δημοσιογράφος στον αγγλόφωνο κόσμο, αφού έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό, επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της, την Κέρκυρα, την οποία εγκατέλειψε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Τι συνέβη τον Αύγουστο του 1949; Τι κράτησε την Ανθή τόσα χρόνια μακριά από τον τόπο της; Και ποιος ήταν ο μυστηριώδης άντρας που συναντούσε τότε σε μια σπηλιά στα απόκρημνα βράχια κάτω από το σπίτι της, τη Βίλα Άνθιμη, και σημάδεψε τόσο βαθιά τη ζωή της;
Το σπίτι στα βράχια αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, από την Κέρκυρα, την Κωνσταντινούπολη, τη Χίο και την Αλεξάνδρεια. Και μαζί με την ιστορία της Ανθής από τις σελίδες του βιβλίου περνά η ιστορία της χώρας τους δύο τελευταίους αιώνες, μέσα από πολέμους και πολιτικές ανατροπές.
Η ιστορία μιας οικογένειας και η Ιστορία μιας χώρας.
Ένα βιβλίο για τις μικρές και μεγάλες ιστορίες που καθορίζουν τις ζωές μας.
Θα σας συναρπάσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιάννης Μπούζας «Ο κήπος των ονείρων», εκδ. Βακχικόν, σελ. 268

Ο Μάκης, ένας ονειροπόλος νέος με φιλοδοξίες, στην αγωνία του να βρει μια εργασία, η μοίρα τον οδηγεί στο ξενοδοχειακό χωριό του Club Med, στο νησί του Ιπποκράτη. Σε μικρό χρονικό διάστημα, ωστόσο, αντιλαμβάνεται πως δεν είναι ένας απλός υπάλληλος, αλλά ένας ευγενικός διοργανωτής· το πρόσωπο που αντιπροσωπεύει την πεποίθηση της ευγένειας και της ευτυχίας, το διαφορετικό στιλ διακοπών. Συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις, σ’ ένα περιβάλλον που η υποκριτική και η αληθοφάνεια παίζουν σημαντικό ρόλο στην ικανοποίηση του πελάτη. Πελάτισσες τον παρασύρουν στο κρεβάτι τους και μια γκέισα τον σαγηνεύει με την πειθαρχία της. Ζει με όλες του τις αισθήσεις την κρυφή ζωή ενός ονείρου.
Όταν η σεζόν τελειώνει κι επιστρέφει στην καθημερινότητα της πόλης, μελαγχολεί, κλείνεται στον εαυτό του· το επόμενο καλοκαίρι αποφασίζει να φύγει ξανά για την Κω. Αφουγκράζεται και πάλι το όνειρο, μέχρι την ημέρα που η Αλίνα τον αφήνει ελεύθερο να βιώσει ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Όμως, η ευτυχία τους δοκιμάζεται. Μέσα από το ονειρικό ταξίδι του Μάκη και της Αλίνα στον κόσμο των αισθήσεων, ξετυλίγεται η πολύχρονη ιστορία των ξενοδοχειακών χωριών του Club Med και η ιδιαίτερη ζωή ενός ευγενικού διοργανωτή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Λευτέρης Κουγιουμουτζής «Ημερολόγιο εγκλεισμού», εκδ. Κέδρος, σελ. 144

Τι φταίνε οι κοράκοι που κλείσανε τα κομμωτήρια;
Γιατί ο αξιότιμος Γεώργιος Ζ. αρνείται να αποδημήσει εις Κύριον;
Τι έκανε η γάτα τη βραδιά της Ανάστασης;
Πώς τα περνάνε οι γυρολόγοι της γνώσης και πώς τη βγάζουν οι ανάξιοι εραστές;
Ποιον κωδικό μετακίνησης στέλνουμε για την ξεματιάστρα;
Πενήντα τέσσερις μέρες εσώκλειστοι σε μια ξαφνική και πρωτόφαντη μεταβολή, μέσα στην εκρηκτική παραζάλη της Άνοιξης.
Πενήντα τέσσερα αφηγήματα καραντίνας σε ένα ημερολόγιο εγκλεισμού, που γράφτηκε ως αντικλείδι ελευθερίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γαλάτεια Ι. Βέρα «Στις συνοικίες του απείρου», εκδ. Κέδρος, σελ. 160

Της είπε: «Πίστεψέ με. Σ’ αγαπώ». Και οι καιροί να αδειάζουν στις φλέβες του.
Έβγαλε το πανωφόρι του και το άφησε στους ώμους της.
Το ψύχος συνεχιζόταν. Στα μάτια, στο ύφος, στην καρδιά.
Σκέφτηκε: Πόσο αληθινά έμοιαζαν τα λόγια. Ήταν όμως;
Αμφιβολία μεγεθυσμένη στους αιώνες…

 

Ξένη πεζογραφία:

Καζούο Ισιγκούρο «Οι απαρηγόρητοι», Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 648

Αυτή είναι σαν τη μουσική.
Μια παρηγοριά.
Μια υπέροχη παρηγοριά.
Δε ζητάω άλλο τώρα. Μια παρηγοριά
Ο Ράιντερ, ένας διάσημος πιανίστας, φτάνει σε μια πόλη της κεντρικής Ευρώπης την οποία δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει, για να δώσει μια συναυλία την οποία δεν μπορεί να θυμηθεί πότε τη συμφώνησε. Καθώς όμως περιπλανιέται σε ένα σκηνικό πότε απόκοσμο και πότε κωμικό -αλλά πάντοτε παράξενα ρευστό, σαν σε όνειρο-, αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιεί πως αυτή είναι η σημαντικότερη εμφάνιση της ζωής του.
Οι απαρηγόρητοι είναι ταυτόχρονα ένα καθηλωτικό ψυχολογικό μυστήριο, μια δηκτική σάτιρα της λατρείας των τεχνών, αλλά και μια διεισδυτική σπουδή στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου του οποίου η δημόσια ζωή ξέφυγε εντελώς από τον έλεγχό του. Κυρίως, ωστόσο, είναι άλλη μια αριστοτεχνικά γραμμή από τον βραβευμένο με Νομπέλ Καζούο Ισιγκούρο, παράξενη, ανησυχαστική, που πάλλεται από τις απηχήσεις του πνεύματος και της ανθρωπιάς του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Λογοτεχνικά δοκίμια:

Αντώνης Κυριαζάνος «Αγαπημένη μου Ιφιγένεια/ Η τριλογία των νήσων/ Τα πρόσωπα και τα πράγματα μιας εποχής», εκδ. Άγρα, σελ. 344

ΟΤΑΝ ΕIΔΕ ΤO OΝΟΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟ στην πάνω σελίδα των δακτυλόγραφων, με ρώτησε: Τί είναι αυτό το πακέτο ;
Της απάντησα ότι γράφω ένα βιβλίο και θα έχει για τίτλο την προσφώνηση που της κάνω κάθε φορά που της στέλνω γράμμα ή e-mail : « Αγαπημένη μου Ιφιγένεια ».
Έμεινε για λίγο σιωπηλή και πριν φύγει ξαναρώτησε : Και τί υπόθεση έχει ;
Τί υπόθεση έχει, αναρωτήθηκα κι εγώ – και ακόμη αναρωτιέμαι. Τί υπόθεση μπορεί να έχει ένα βιβλίο με ήρωες τρία νησιά που αγάπησα και θέλησα να τα συστήσω στη μικρή Ιφιγένεια : Τήνος, Άνδρος, Αμοργός – οι ξερολιθιές τους, τα ξωκλήσια τους, οι σαρδέλες στους τοίχους, η λαξευμένη επιγραφή μιας κρήνης, η Ιερή Γεωμετρία τους, οι ανεμόμυλοι, μια πηγή που μπορεί και κάνει το νερό της κρασί. Ήρωές του και οι ρυθμοί των κιόνων στους δρόμους της Αθήνας – αυτοί οι δρόμοι της Αθήνας. Υπολογίστε επίσης έναν πίνακα του Βερμέερ που συνδέεται με μια φράση του Προύστ, το αγαπημένο μου βλέμμα της Μέδουσας, το μικρό αρχαίο θέατρο του Γυθείου, μια προϊστορική θηλυκή θεότητα στα σπλάχνα της Σαλαμίνας –ναι, και η Σαλαμίνα· ἐκεῖ ἀπὸ όπου ξεκίνησαν όλα. Είναι επίσης και κάτι οδοιπόροι που συνάντησα μέσα μου και όσοι άλλοι συνάντησα στην τροχιά της ζωής μου όσο έγραφα το βιβλίο και με πλούτισαν – μια ελληνική φράση στο γραφείο του Μονταίνιου, φυσικά ο Ηράκλειτος, ο Πλάτων, ο Όμηρος και ο αγαπημένος Αρίστιππος. Και βέβαια είναι και κάτι χρώματα όπως το μπλε και το κίτρινο. Να διασχίζεις νύχτα το Αιγαίο· μια ταινία του Φελλίνι για τη Μαρία Κάλλας και μια άγνωστη αγαπημένη στο καφέ του Χέμινγκουεϋ, αλλά και όλες οι άγνωστες αγαπημένες · ο Κόκκινος κύκλος του Μελβίλ και ο Γραφέας του Μέλβιλ, ποιήματα και μυθιστορήματα, στίχοι στη δίνη του αέρα, οπωσδήποτε ο θεός Παν, ο Κάουφμαν που έκλεισε, τα τζιτζίκια κι ένα χαϊκού. Αλλά και το Τρίτο Πρόγραμμα, τα Parker Jotter, η ευλογία του πρωινού καφέ από το taf – οι ήρωές μου είναι ατέλειωτοι.
Τί υπόθεση μπορεί να έχει εξάλλου ένα βιβλίο όταν αντί για τέλος καταλήγει συνεχίζεται ;

Jozef Czapski «Ο Προυστ αντίδοτο στην κατάρρευση», Μετάφραση: Λίζυ Τσιριμώκου, εκδ. Ποταμός, σελ. 142

– Πώς μια σειρά προφορικών διαλέξεων σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μπορεί όχι απλώς να αφορά, αλλά να σώζει από την έσχατη εξαθλίωση, πάει να πει την απώλεια της ανθρώπινης ιδιότητας, 400 Πολωνούς αξιωματικούς;
– Πώς είναι δυνατόν η ζωή 400 αιχμαλώτων πολέμου να εξαρτάται κι εντέλει να σώζεται χάρη στην από μνήμης περιγραφή τού πολύτομου μυθιστορηματικού έργου του Προυστ Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο;
– Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι η ψυχική και σωματική υγεία των οποίων κρέμεται από μια κλωστή να βρίσκουν πρακτικό αποκούμπι στην από δεύτερο χέρι περιγραφή της ζωής στα αριστοκρατικά παρισινά σαλόνια του 19ου αιώνα;
Ο Πολωνός αξιωματικός Γιόζεφ Τσάπσκι, ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες της σφαγής του Κατύν, βρίσκεται εν συνεχεία έγκλειστος για δεκαοκτώ μήνες στο στρατόπεδο του Γκριαζόβιετς στη Ρωσία. Η βαθιά του αγάπη για τη λογοτεχνία και, ειδικότερα, για το ιλιγγιώδες ύφος τού Προυστ, που αναλύει με λεπτότητα και λεπταισθησία ωρολογοποιού την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τον ωθούν στην πραγματοποίηση μιας σειράς διαλέξεων η οποία αποτέλεσε για κείνον και τους συγκρατούμενούς του τη μοναδική διέξοδο από τον εφιάλτη της καθημερινότητας των στρατοπέδων.
Η νοερή μετάβαση σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στους αντίποδες της δικής τους συνθήκης, η ικανότητα του Τσάπσκι να ζωντανεύει τις πιο λαμπρές σελίδες του Προυστ, τις οποίες ως πραγματικός λάτρης τής λογοτεχνίας έχει αποστηθίσει και κουβαλάει ως φυλαχτό μέσα του, συγκρατούν τους εξαθλιωμένους αιχμαλώτους στον κόσμο των ζωντανών. Το ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο αποτελεί την έμπρακτη απάντηση, το απαράμιλλο πειστήριο της ιαματικής, αν όχι και θαυματουργικής δύναμης της λογοτεχνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ιστορία:

Γιώργος Ιατρού «Ενέδρα στο Δήμαρχο» Κερατέα- Λαύριο 1865, εκδ. ΑΩ, σελ. 224

Το 1865 μία πόλη γεννιέται στην Αττική, το Λαύριο, και ένας δήμαρχος δολοφονείται στην ίδια περιοχή.
Η Ενέδρα στο δήμαρχο είναι ένα ιστορικό αφήγημα που διαδραματίζεται τρεις δεκαετίες και πλέον μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στη νότια Αττική στην Κερατέα, έδρα του Δήμου τότε, και το Λαύριο μια πόλη που ιδρύεται από την Γαλλική Εταιρεία του Σερπιέρι, αντίγραφο των Cities-Companies του 19ου αιώνα.
Αναδεικνύει ένα τοπικό θρύλο – ιστορία: ο δήμαρχος Λουκάς Π. Αθανασίου χτυπήθηκε άγρια από αγνώστους στη γέφυρα Αδάμη, στην Πλάκα, μεταξύ Λαυρίου και Κερατέας, με τσουράπια (κάλτσες γεμάτες άμμο). Η φοράδα του γύρισε μόνη στο σπίτι του στην Κερατέα, οι οικείοι του τον μετέφεραν στην Αθήνα, όπου ο δήμαρχος έφυγε από την ζωή λίγες μέρες αργότερα.
Αποδεικνύεται αυτή η ιστορία; Εξηγούνται οι θρύλοι ή πρέπει να παραμένουν στην παράξενη αχλή τους;
Το βιβλίο αυτό περιέχει πλούσιο πρωτογενές υλικό για τα γεγονότα πριν και μετά την ενέδρα: επιστολές του δημάρχου περί δημοσίου-δημοτικού φόρου, συμβόλαια, μήνυση του Σερπιέρι στον εμπαθέστερο αντίδικο της Εταιρείας, δηλαδή το δήμαρχο και άλλους κατοίκους της πόλης, οριστική απόφαση δικαστηρίου για απαλλαγή του δημάρχου. Ακόμη, καταθέσεις μαρτύρων από πρακτικά δικών, έγγραφα για τον εμπρησμό της λέμβου του Σερπιέρι στο Θορικό, την αποκαλυπτική ληξιαρχική πράξη θανάτου του Λουκά Π. Αθανασίου (5/12/1865) κ.ά., που συνθέτουν όλο το παζλ της σύγκρουσης των αυτοχθόνων κατοίκων της Κερατέας με την Εταιρεία του Σερπιέρι στα “χρόνια της απληστίας”.
Βασίζεται ακόμη στην εμπεριστατωμένη βιβλιογραφία της Ιστορίας της Λαυρεωτικής και σε πολλά δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής, όπου φωτίζεται η σχέση με την υπόθεση αυτή του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και δύο σπουδαίων λογίων του 19ου αιώνα, του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή και του Εμμανουήλ Ροΐδη, που έγραψε οργισμένος για δολοφονίες δημάρχων.
Μια ξεχασμένη αληθινή ιστορία ενάμιση αιώνα και πλέον πριν, που συνδέει το τοπικό (local) με το γενικό (global) και αντιστρόφως, ενώ έχει ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά με σύγχρονες ιστορίες στην Ελλάδα και στον κόσμο, όπου οι τοπικές κοινωνίες ορθώνουν το ανάστημά τους στις επιλογές των ισχυρών του χρήματος, όταν αυτοί δεν τις υπολογίζουν και τις απαξιώνουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)