Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / Για την παράσταση «Μυγοφαές» στο θέατρο του Νέου Κόσμου
13/02/2019, 10:04 πμ

Για την παράσταση «Μυγοφαές» στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //

 

 

Αγαπητοί καταναλωτές: Τώρα ήρθε το Μυγοφαές που υπόσχεται γερή ανάπτυξη για μικρούς και οικονομική ανακούφιση για μεγάλους. Και ο δρόμος για την επιτυχία είναι ένα τσιγάρο εγωισμός… «Μυγοφαές» στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Την Τρίτη 5/2/2019 βρέθηκα στο θέατρο του Νέου Κόσμου και παρακολούθησα την παράσταση: «Μυγοφαές». Ο καταλανός συγγραφέας Ζουάν Γιάγκο γράφει ένα εξαιρετικά ευφυές κείμενο που αγγίζει τον παλμό κάθε πολίτη. Το Μυγοφαές ως κείμενο, περιγράφει με γλαφυρότητα, την αγωνία που βιώνουν οι τέσσερις πρωταγωνιστές να βρουν άμεσα μια εργασία. Στόχος τους; Να μη βρουν μια οποιαδήποτε εργασία, μα να πρωτοπορήσουν.

 

 

Η πένα του συγγραφέα ισορροπεί στο όριο του κωμικού με το τραγικό. Συστήνεται λοιπόν μια επαγγελματική εταιρεία αξιώσεων, η Μυγοφαές ΑΕ, εταιρεία που υπόσχεται να επιφέρει ρηξικέλευθες αλλαγές σε όλους τους τομείς που επηρεάζουν το σύγχρονο τρόπο διαβίωσης. Η ομάδα AbOvo σκηνοθετεί το Μυγοφαές εστιάζοντας στο κομμάτι της ελπίδας που διαφαίνεται μέσα από το κείμενο. Πιστεύω ότι το Μυγοφαές μπορεί να θεωρηθεί αντικωμωδία καταστάσεων η οποία ορμώμενη από την οικονομική ύφεση, έρχεται να μας ανοίξει τα μάτια και να μας προσγειώσει εκκωφαντικά. Και το πετυχαίνει. Μέσα από την τραγελαφική πραγματικότητα των ηρώων, εμείς ως θεατές, συμπάσχουμε μαζί τους. Κλαίμε, γελάμε, αγωνιούμε, θυμώνουμε, νευριάζουμε. Οι ηθοποιοί: Γιώργος Αγγελόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννης Σαρακατσάνης και Σωσώ Χατζημανώλη, φέρουν θετική ενέργεια σε μεγάλες ποσότητες επί σκηνής. Φυσικοί στους ρόλους τους, ο καθένας ερμηνεύει την αλήθεια του και την εξωτερικεύει ισόποσα. Ο Φοίβος Δεληβοριάς εμπνέεται από τη θεματική του έργου και γράφει μουσική χαρούμενη, ταιριαστή με το εύθυμο κλίμα της παρέας των τεσσάρων. Οι στίχοι του είναι απλοί, σύντομοι και εύστοχοι όπως θα ήταν και το αντίστοιχο ευφυολόγημα μιας τηλεοπτικής διαφήμισης. Η κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου ζεσταίνεται από τις εναλλαγές χρωματικών φωτισμών που επιμελείται ο Σάκης Μπιρμπίλης. Η Κατερίνα Καλφόγλου δημιουργεί ένα σκηνικό σταθερό και γεωμετρικό, με αυστηρές γραμμές που μας παραπέμπει στα ψυχρά και επαγγελματικά γραφεία της εταιρείας. Η Ντανιέλα Πισιμίση επιμελείται τις όμορφες χορογραφίες γεμάτες ρυθμό. Μας ξεσηκώνει να χορέψουμε και να γιορτάσουμε μαζί με την παρέα των ηρώων σε κάθε τους επιτυχία σαν να ήταν και δική μας.

Επανέρχομαι στο αρχικό ζήτημα. Οι ήρωες είναι απολυμένοι από την προηγούμενη δουλειά τους και ψάχνουν να πρωτοπορήσουν. Κατά τη γνώμη μου, είναι αντιήρωες που ενσαρκώνουν, που υποδύονται τους ήρωες, σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της ανεργίας και της αεργίας. Η υπόθεση τους μυρίζει απελπισία και βαθιά οδύνη. Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι διασκεδάζουν με τη μιζέρια τους, δεν αφήνονται έρμαια της. Πιο ειδικά, παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή, να σώσουν τον εαυτό τους από το τέλμα. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για αξιοθαύμαστο μήνυμα. Δεν τα παρατούν ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν ευνοούν. Εξάρουν τη δημιουργικότητα τους, πειραματίζονται και οραματίζονται νέες κατευθύνσεις. Σε αυτό το σημείο εξετάσαμε τη θετική πλευρά. Όμως όπως συμβαίνει σε όλες τις καταστάσεις, υπάρχει και αρνητική όψη. Η πρωτοφανής ιδέα τους να αλλάξουν τον κόσμο, εκπροσωπεί ουσιαστικά μια έωλη υπόσχεση χωρίς αντίκρυσμα, με απατηλά και αμφισβητήσιμα θεμέλια. Η όμορφη και ρομαντική θεωρία του να αλλάξεις τον κόσμο παραμένει σε επίπεδο μανιφέστου διότι παίζουν καθοριστικό ρόλο, παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει και το καλύτερο control freak. Παρατηρείται λοιπόν ότι στην περίπτωση τους διακυβεύονται συμφέροντα. Αρχικά, με το πρόσχημα της συναδελφικής αλληλεγγύης, πλήττεται το ατομικό συμφέρον του καθενός. Επομένως, υφίστανται σοβαροί τριγμοί. Στη συνέχεια, οι φιλίες μεταξύ τους διαλύονται διότι ο καθένας από τους τέσσερις λειτουργεί εγωκεντρικά με στόχο όχι την επίτευξη της ευημερίας του συνόλου τους αλλά τη διασφάλιση της ζωής τους, έστω και αν αυτό χαρακτηρίζεται από επισφαλή ηρεμία. Συμπερασματικά, η κεκαλυμμένη ανιδιοτέλεια καταρρίπτεται. Ξέρετε που κρύβεται η ελπίδα σε όλο αυτό; Στη δύναμη της θέλησης να προσπαθούμε.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top