Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίημα: “Μοναξιά”
10/11/2021, 12:34 πμ

Ποίημα: “Μοναξιά”

Γράφει η Κωνσταντίνα Σώζου-Κύρκου //

 

 

 

 

 

Μοναξιά

 

Κρέμεται απ’ τις γωνίες του κρεβατιού,

Είναι στ’ απλωμένα χέρια σου,

Στην παγωμένη σκιά της παλάμης σου

Στον τοίχο, στα δάχτυλα των ποδιών σου

Που βρίσκουν πάτο,

Στις άκρες της δαντέλας στο τραπέζι

Λαχούρια που γλιστρούν και στάζουν,

Στα ‘αχ’ του πάνω ορόφου,

Στα στόματα των παπουτσιών σου

Που χάσκουν,

Στα ξεφτισμένα κορδόνια,

Στο σκονισμένο κουτί με τα σοκολατάκια,

Στο φως μέσα απ’ τις γρίλιες

Που φτάνει αχνό ως το χερούλι της πόρτας

Και πάλι πίσω,

Στις πόρτες που ανοιγοκλείνουν και

Κάνουν τη δική σου να τρίζει,

Στο ακατάληπτο βουητό της τηλεόρασης

Που πετάει φυσαλίδες ανθρωπίνων φωνών

Γεμίζει το χώρο άγνωστες συλλαβές και συναισθήματα,

Νότες ανάποδα κρεμασμένες

Στο πεντάγραμμο της ζωής σου,

Στις φλούδες μήλου που ούτε στο καλάθι απορριμμάτων

Δεν χώρεσαν

Που κάποτε σχημάτιζαν

Ελπιδοφόρα φωνήεντα

Και τώρα ξεράθηκαν κι έγιναν δυσανάγνωστα σύμφωνα,

Στο κοτσύφι που κελαηδάει έξω

Και που ποτέ δεν πρόφτασες να δεις,

Στη μυρωδιά απ’ τα κουλουράκια της γειτόνισσας,

Στο κλάμα του μωρού απέναντι,

Στα τρίγωνα Χριστουγέννων

Και στην καμπάνα της Κυριακής,

Νευρόπονοι στο σώμα, στην ψυχή σου,

Στην παιδική ζωγραφιά πάνω στο καλοριφέρ

Καμπουριασμένη και σκυφτή,

Στο ξεραμένο άνθος πορτοκαλιάς

Παγιδευμένο, μισό μέσα, μισό έξω απ’ το παράθυρο,

Στην ξεθωριασμένη φωτογραφία

Παιδί εσύ, ανεβασμένο στο πεζούλι,

Το χέρι της μάνας σου γύρω απ’ τη μέση σου,

Η μαύρη μαντήλα της φως και σκιά μαζί στο πρόσωπό σου,

Σκονισμένη φιγούρα στον καλόγερο

Που μεγαλώνει καθώς πέφτει ο ήλιος,

Στο ξεχασμένο, ξεσπυρισμένο ρόδι στο τραπέζι

Δάκρυα άλικα

Που λεκιάζουν το τραπεζομάντιλο,

Στο άτολμο δάχτυλό σου

Που μόνο ομόκεντρους κύκλους

Έμαθε να σχεδιάζει

Και που σκοντάφτει πάντα

Στις γωνίες του σπιτιού

Εκεί που συναντιούνται

Το εγώ κι εσύ

Και ξεγελιέται η μοναξιά.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top