Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Μια κατάθεση
19/09/2023, 9:30 μμ

Μια κατάθεση

Της Αθανασίας Θεοδωρίδου //

 

 

 

 

Μια κατάθεση

 

Μπλε πουκάμισο, ευθυτενής, όπως η χώρα που ηγείται. Με χαμόγελα υποψηφίων που “κάηκαν” λίγο, που δηλώνουν συμπάθεια. Που δεν καθαρίζουν φρεάτια.. Χαμόγελα, συνομιλίες, έκφραση βαθύ πόνου. Χαμόγελα επικοινωνίας. Δεν πνίγεται η χώρα, δεν καίγεται η χώρα. Απλά επεισόδια. Άλλωστε, και νερό και ρεύμα έχει. Άλλωστε ποτέ δεν τον είδαμε στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Ευρώπη, όμως, μεσαιωνική ακόμα, εμείς θεωρούμε πως είμαστε ευτυχείς που τρώει παντεσπάνι ενώ εμείς δεν έχουμε ψωμί.

Ατσαλάκωτος βγήκε απ’ το C 130. Με όλο το επικοινωνιακό επιτελείο. Ατσαλάκωτος συνεχίζει να δίνει υποσχέσεις. Να δεσμεύεται σ’ αυτό που δεν θα πραγματοποιηθεί. Απλά θα τάξει στους ιθαγενείς και θα εισπράξει. Μέσα από την κάθε ΤΕΡΝΑ, μέσα από κάθε εταιρεία, εφορία που προσθέτει πλούτο στο οικογενειακό εισόδημα.

Γιατί απλά η Λάρισα δεν είναι το πηγάδι που αντλεί ψήφους, άλλωστε ο Αγοραστός έδωσε το σύνθημα. “Εκλογές μετά”, να μην χρεωθούμε απώλειες, να προλάβουμε να τάξουμε το επόμενο pass.

Κι εμείς που φτάσαμε, να περιμένουμε, να θεωρούμε πως διεκδικούμε τη ζωή μας. Ήσυχοι σε μια ανάρτηση. Ήσυχοι. Στο σπίτι μας, να παρακολουθούμε. Να μη μετέχουμε. Να περιμένουμε να μας σώσουν.

Αφού δεν καιγόμαστε, αφού δεν πνιγόμαστε, όλα καλά. Μέχρι να καούμε, μέχρι να πνιγούμε. Αθώοι. Μέχρι πότε;

Η Δαδιά ξεχάστηκε πριν ακόμα γίνει, η Θεσσαλία θα εξαργυρώσει τη ζημία της, έτσι νομίζει. Η Ελλάδα δε θα κάνει ταμείο.

Μια χώρα που απλά είναι μονάδες, μια χώρα διασπασμένη. Στην καλύτερη περίπτωση θα στείλουμε βοήθεια μέσα από φορείς και δομές και μετά, μετά θα κοιμηθούμε ήσυχοι. Στην καλύτερη περίπτωση θα στέλνουμε μηνύματα στα live των ειδησεογραφικών καναλιών γιατί δεν μας ακούει κανείς άλλος.

Ο Δένδιας ομολογεί την ετοιμότητα του υπουργείου, ο Μητσοτάκης την συμπάθεια. Ο Αγοραστός την αγωνία του, ο Μπέος προσπαθεί ανεβασμένος στην φαγάνα να δηλώσει την παρουσία του κρύβοντας επιμελώς την απουσία του.

Κι εμείς που δεν καήκαμε στην Δαδιά, εμείς που δεν κατανοούμε τι σημαίνει η απώλεια του δάσους, εμείς που είμαστε στεγνοί ψάχνουμε το χαμόγελο του ηγέτη που θα μας βεβαιώνει πως όλα θα πάνε καλά. Πως μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι γιατί δεν θα μας ξυπνήσει το 112.

Εμείς που ακόμα κοιμόμαστε ήσυχοι. Όπως κι αυτοί που σήμερα απελπισμένοι ζητούν τη βοήθεια που ποτέ δεν ήρθε. Πόσο ήσυχα κοιμόμαστε; Πόσο σίγουροι είμαστε;

Θα δούμε τις ειδήσεις. Θα δούμε το δράμα των ανθρώπων. Θα κλείσουμε τις ειδήσεις. Θα κοιμηθούμε όπως κοιμόντουσαν αυτοί που σήμερα είναι στις ταράτσες. Και μετά;

Σιωπή. Από παντού σιωπή. Κανείς δε μιλάει σε μια συνωμοσία πρωτοφανή. Θα τραβηχτούν τα νερά, θα βγουν οι άνθρωποι που θα αναγνωριστούν μόνο από το dna. Θα μας πουν ότι είναι υπερήλικες. Κατάκοιτοι, με νοητικά και κινητικά προβλήματα. Άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού. Άνθρωποι που χάνονται σε έναν καταπέλτη.

Άνθρωποι που δεν είμαστε εμείς. Οι νοικοκύρηδες. Που έχουμε ακόμη σπίτι και περιουσία και φυσικά λογαριασμό στην τράπεζα! Άνθρωποι που κρύβουμε τα ΑΜΕΑ γιατί δεν ταιριάζουν στο πολιτικό προφίλ. Άνθρωποι που δεν πιστεύουμε πως μπορεί αύριο να είμαστε κρεμασμένοι σε μια στέγη αναζητώντας βοήθεια.

Μέχρι να νιώσουμε καμένοι, μέχρι το κόκκαλο μας να ποτίσει νερό, μέχρι να γίνουμε οι παρίες, εμείς που πάντα θεωρούμε πως έχουμε, όπως αυτοί που χθες χάσανε τα πάντα, μέχρι το έσχατο τίποτα. Μετά θα έρθουν οι Χρυσαυγίτες.

Μετά το σκοτάδι. Το απόλυτο. Όμως εμείς αθώοι. Μετά “δεν ξέραμε”, μετά δεν φανταζόμασταν. Μετά ξανά νοικοκυραίοι. Μετά απλά τίποτα.

Αλλά ας φροντίσουν οι άλλοι, εμείς απλά pass.

Όμως, εμείς που είμαστε; Εμείς που δεν βολευόμαστε που θα πάμε;

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top