Fractal
Home / ΘΕΑΤΡΟ / Μια «Μωβ ομπρέλα» ψηλά στον ουρανό…
29/10/2019, 10:40 μμ

Μια «Μωβ ομπρέλα» ψηλά στον ουρανό…

Γράφει η Τόνια Τσαμούρη //

 

 

 

Τα βιβλία της Άλκης Ζέη αποτελούσαν, στα παιδικά και πρώιμα εφηβικά μου χρόνια, τον καλύτερο σύντροφο. Ήμουν μικρό παιδί ακόμα όταν διάβασα «Το καπλάνι της βιτρίνας». Με είχε συγκλονίσει θυμάμαι και είχε αλλάξει τον τρόπο που διάβαζα. Αλλά και στην ενήλικη πλέον ζωή μου, η «Αρραβωνιαστικά του Αχιλλέα» και ο, τόσο γλυκός, «Ψεύτης Παππούς» ακούμπησαν την ψυχή μου με τον μοναδικό τρόπο που μόνον τα βιβλία της Ά. Ζέη μπορούν. Είναι αυτή η ικανότητα που έχει η γραφή της Ά. Ζέη, να διηγείται με «απλότητα» ένα παραμύθι: με τη διαφορά ότι αυτό το παραμύθι δεν είναι η ιστορία μόνον των μυθοπλαστικών προσώπων της κυρίας Ζέη, αλλά ολόκληρης της χώρας μας, μιας ολόκληρης εποχής, μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί…

Την «Μωβ Ομπρέλα» που παίζεται αυτό τον καιρό στο θέατρο Άνεσις, από το «Θέατρο του Νέου Κόσμου», ομολογώ δεν την γνώριζα. Η ιστορία διηγείται τις περιπέτειες 3 μικρών παιδιών, παραμονές της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τρία αδέλφια, δύο δίδυμα αγόρια και ένα κορίτσι, μεγαλώνουν, παίζουν, γελούν, στεναχωριούνται, θυμώνουν στην Αθήνα του 1940, λίγους μήνες προτού φτάσει ο εφιάλτης του πολέμου στην Ευρώπη, αλλά και στην χώρα μας. Μαζί τους παρακολουθούμε τη ζωή των φίλων τους, αλλά και των μεγαλύτερων, όπως είναι οι γονείς τους, ο θείος τους, οι οικογένειες των φίλων τους. Η Δήμητρα Λαρεντζάκη και η Σοφία Ευτυχιάδου, που έκαναν την Δραματουργική Επεξεργασία του κειμένου, κράτησαν όλο τον βασικό ιστό της ιστορίας, ενώ παράλληλα κατάφεραν να φωτίσουν με μοναδική μαεστρία τις σχέσεις και τα συναισθήματα των ηρώων. Έτσι, ενώ παρακολουθούμε το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της Γερμανικής κατοχής στην Ευρώπη, το κείμενο της παράστασης αναδεικνύει παράλληλα κοινωνικές συμπεριφορές που άλλοτε επικεντρώνονται στους ήρωες, και άλλοτε ανοίγονται στην ευρύτερη κοινωνία. Ενδεικτικά, παρακολουθούμε την αδικία που υφίσταται η κόρη της οικογένειας που θέλει να σπουδάσει, αλλά της απαγορεύεται, επειδή είναι κορίτσι˙ την στεναχώρια της καλύτερης φίλης των παιδιών, της οποίας οι γονείς είναι χωρισμένοι και της απαγορεύουν να βλέπει τον μπαμπά της˙ τις αντιλήψεις της εποχής, σύμφωνα με τις οποίες οι ηθοποιοί έκαναν ένα «βρώμικο επάγγελμα»˙ τις δυστυχίες, την αγωνία και τα προβλήματα που έφερε μαζί του ο τρόμος του επερχόμενου πολέμου˙ κυρίως όμως, την αθωότητα και αγνότητα της παιδικής ψυχής.

Η σκηνοθεσία της Δήμητρας Λαρεντζάκη αποτύπωσε την εποχή, αναδύοντας έτσι την αίσθηση της αθωότητας και της ανεμελιάς, ενώ ταυτόχρονα ένα μαύρο πέπλο παραμονεύει για να σκεπάσει τα πάντα. Το ήδη θελκτικό, για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, βιβλίο, η σκηνοθέτις το μετέτρεψε σε μια άκρως ελκυστική παράσταση. Οι εναλλαγές των σκηνών, σε συνδυασμό με την υπέροχη μουσική (Κώστας Βόμβολος), αλλά και τα πανέμορφα και τόσο λειτουργικά σκηνικά (Αντώνης Δαγκλίδης) και κοστούμια (Λίνα Σταυροπούλου, Τζίνα Ηλιοπούλου) ταξίδεψαν τους θεατές σε έναν πανέμορφο, ανεπανάληπτο κόσμο: τον κόσμο του θεάτρου και της φαντασίας. Η Δ. Λορεντζάκη έπαιξε πολύ και επιτυχώς με το νόημα του βιβλίου, που δεν είναι άλλο από το «αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη να ταξιδέψει και να δημιουργήσει καινούριους κόσμους». Η σκηνοθεσία άφησε λοιπόν πολύ χώρο στη φαντασία του θεατή, προσφέροντας το ερέθισμα, ενώ παράλληλα άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε πολλές και διάφορες εικόνες. Η καταπληκτική μουσική, αλλά και οι ωραίες χορογραφίες (Ζωή Χατζηαντωνίου) κατάφεραν, σε στιγμές, να ελαφρύνουν την βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν, ενώ παράλληλα βοηθούσαν τους μικρούς θεατές να παρακολουθήσουν μια ιστορία πυκνή νοημάτων. Σημαντικός σε αυτό το σημείο και ο ρόλος του φωτισμού (Σάκης Μπιρμπίλης), ο οποίος κατάφερε να πλάσει ανεπανάληπτες ατμόσφαιρες φορτισμένες με συναίσθημα.

 

 

Ο θίασος αποτελείται από ηθοποιούς οι οποίοι καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αθωότητα και τον τρόμο, δημιουργώντας στον θεατή συχνά έντονα συναισθήματα. Υπέροχη η Νίνα Δραγώνα στο ρόλο της πρωταγωνίστριας της ιστορίας και απολαυστικοί οι Δημήτρης Μπαμπανιώτης και Ευάγγελος Χαλκιαδάκης, στο ρόλο των δίδυμων αδελφών της. Εξαιρετικοί επίσης οι Δημήτρης Διακοσάββας, Στέλλα Ράπτη, Γιάννης Ασκάρογλου, Έλιο Φοίβος Μπέικο, Χρήστος Χριστόπουλος και Κωνσταντίνα Εμμανουήλ.

Φεύγοντας από το κυριολεκτικά κατάμεστο θέατρο, ήταν πολλά τα συναισθήματα, αλλά ακόμα περισσότερες οι σκέψεις μου. Εν μέσω μιας εξίσου σύγχρονης ζοφερής πραγματικότητας, αναρωτήθηκα πόσες και ποιες ενδεχομένως να είναι οι παραλληλίες αυτού που μόλις παρακολούθησα με το σήμερα. Η κόρη μου, γοητευμένη από την παράσταση, με ρώτησε ωστόσο με αγωνία, κατά την επιστροφή μας στο σπίτι, αν υπάρχει πιθανότητα να γίνει και τώρα πόλεμος… Τα αθώα μάτια του παιδιού μου ασυναίσθητα οδήγησαν τη σκέψη μου στα μάτια κάποιων άλλων παιδιών που αυτή τη στιγμή βιώνουν αυτή την φρικώδη πραγματικότητα του πολέμου.

Μια παράσταση που δεν πρέπει να την χάσετε μικροί και μεγάλοι θεατές!

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top