Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η βιωματική αφήγηση της Μαρινέλλας και η απολαυστική αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα
07/05/2024, 9:54 μμ

Η βιωματική αφήγηση της Μαρινέλλας και η απολαυστική αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα

Γράφει η Τούλα Ρεπαπή //

 

 

 

Γιάννης Ξανθούλης,  «Μαρινέλλα, οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια», εκδ. Διόπτρα

 

«Όμως πάντοτε, τώρα που γυρίζουμε πίσω, βλέπω πως είχα μυαλό στο κεφάλι μου, κι ας φυσούσαν γύρω ένα σωρό παραπλανητικοί άνεμοι. Η συνταγή για μένα είναι μια και πρέπει να τηρείται αυστηρά. Να έχεις το ένα μάτι στα περασμένα, δηλαδή να μην ξεχνάς πως κι από πού ξεκίνησες, και το άλλο στα μελλούμενα. Στο τι θα κάνεις, Πρώτη αρετή, η συνέπεια. Η δουλειά, δεύτερη. Η υπομονή, πιο χρήσιμη από την εξυπνάδα. Να ταπεινώνεις τον εαυτό σου, χωρίς να τον ευτελίζεις. Το πραγματικό σου ανάστημα να το δείχνεις μόνο στο πάλκο και να μην ξεχνάς πως οι καλλιτέχνες διαρκούν τόσο λίγο όσο οι αστραπές. Αν μπορείς να τα βολέψεις αυτά, καλώς. Διαφορετικά ψάξε να βρεις αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Σελ. 227

 

Στις 19 Μαίου 1938, στη Θεσσαλονίκη γεννιέται η Κυριακή, Κική ή Κικίτσα, αργότερα Μαρινέλλα, το τελευταίο, τέταρτο παιδί, της προσφυγικής καταγωγής οικογένειας εκ Κωνσταντινουπόλεως, Γιώργου και Δόμνας Παπαδοπούλου.

Τώρα, ογδόντα πέντε χρόνια μετά, Άνοιξη του 2021, στο σπίτι του Γιάννη Ξανθούλη εν μέσω πανδημίας, με μια διακοπή και μέχρι τον Ιανουάριο του 2023, κάθε μεσημέρι η Μαρινέλλα συναντιέται μαζί του και του αφηγείται τη ζωή της. Προϊόν αυτής της αφήγησης είναι το βιβλίο αυτό με τον τίτλο, Μαρινέλλα, οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια. Τίτλος ο οποίος δόθηκε επιτυχώς, από τις μεσημεριανές αφηγήσεις/συναντήσεις τους στις οποίες η Μαρινέλλα, εξιστορεί τις νύχτες της ζωής της.

Στα μεσημεριανά τους γεύματα -συνήθως λαδερά που αγαπούν και οι δύο- και που τελείωναν με το, «τι θα φάμε αύριο;», συζητούν για τη γυναίκα, που αγάπησαν πολλοί μέσα από τα τραγούδια της κι αγαπούν ακόμη και που σφράγισαν τον μουσικό κόσμο της μετεμφυλιακής Ελλάδας μέχρι σήμερα.

Κι η εξιστόρηση αρχίζει από την παιδική της ηλικία. Η καριέρα της ξεκίνησε από το ραδιόφωνο. Ζητούσαν παιδικές φωνές τότε. Αργότερα, έφηβη, μπλέχτηκε με τα θεατρικά μπουλούκια της εποχής. Όμως, η φλόγα και η δύναμη που είχε μέσα της, σε συνδυασμό με την ευφυία, την εργατικότητα και το σημαντικότερο τις οικονομικές οικογενειακές ανάγκες στις οποίες έπρεπε κι η ίδια να συνεισφέρει, την ώθησαν να επιμείνει, να ξεχωρίσει και να γίνει η «δεύτερη φωνή». Αιτία για την οποία την επιλέγει αργότερα ο Στέλιος Καζαντζίδης, και μετέπειτα σύζυγός της, (1964-1966). Κάθεται για χρόνια στην καρέκλα δίπλα του και τραγουδά μαζί του, την ξενιτιά, τον πόνο και την φτώχεια εκείνης της εποχής. Στις αφηγήσεις της αναφέρεται πολλές φορές στο όνομά του με σεβασμό και μεγάλη εκτίμηση στη φωνή του. Αργότερα απέκτησε μια κόρη, την Τζωρτζίνα Σερπιέρη. Ενώ, τον δεύτερό γάμο της τον κάνει, με τον Τόλη Βοσκόπουλο(1973-1966). Ο έρωτας είναι υπαρκτός στη ζωή της, μοιάζει όμως ο έρωτάς της για το τραγούδι να είναι αυτός που την αναγεννά συνεχώς. Η μοναχική της καριέρα της εξελίσσεται ραγδαία-γίνεται γνωστή και στο εξωτερικό- όχι μόνο γιατί η Ελλάδα αλλάζει πρόσωπο, αλλά γιατί κι η ίδια καταφέρνει να είναι πάντα στον δικό της τομέα πιο μπροστά. Να είναι η εξέλιξη!

Οι μεσημεριανές συναντήσεις των Γιάννη Ξανθούλη και Μαρινέλλας συνεχίζονται, διαγράφοντας την καλλιτεχνική αλλά και προσωπική της πορεία. Στις αφηγήσεις της, η οικογένειά της, με αγάπη βρίσκεται συνεχώς δίπλα της παραχωρώντας της ταυτόχρονα και την ελευθερία της ζωής και των αποφάσεών της. Οικογένειά της, στάθηκαν και άλλοι πιστοί συνεργάτες, ποιητές και συνθέτες στους οποίους αναφέρεται ονομαστικά γιατί καθένας από αυτούς είναι κομμάτι και της δικής της καλλιτεχνικής πορείας και ζωής και τους αναφέρει με την ίδια αγάπη που εισέπραξε κι από αυτούς. Ωστόσο, γενικότερα, απέναντι προς όλους τους συνεργάτες της στάθηκε γενναιόδωρη και στοργική, με το μάτι της να είναι στραμμένο και στο δικό τους καλό.

Μέσα από το βιβλίο αυτό του Γ.Ξ. γίνεται αντιληπτό γιατί η Μαρινέλλα αγαπήθηκε τόσο. Επίσης θα δείτε και την πέννα του συγγραφέα να σας αγγίζει όχι μόνο για το συγγραφικό του ταλέντο, θα δείτε, τον αυθορμητισμό και τον θαυμασμό του προς την Μαρινέλλα, η οποία στις σελίδες του εξελίσσεται -όπως κι η Ελλάδα- κι από την φτώχεια γίνεται κοσμοπολίτισσα και εστιάζοντας σαν θεατρίνα που πάντα ήταν στη εκφραστικότητά της να γίνεται ακόμη πιο γοητευτική ερμηνεύτρια, παραμένοντας πάντα μέσα της η Κικίτσα Παπαδοπούλου, που έζησε στην καριέρα της και την εποχή του μουσικού ρατσισμού.

 

Γιάννης Ξανθούλης – Μαρινέλλα

 

Το, Μαρινέλλα, οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια, είναι ένα βιβλίο γεμάτο από μουσική, από την Μαρινέλλα, την Κυρία του ελληνικού τραγουδιού κι από τον Γιάννη Ξανθούλη, που γνωρίζει από μουσική. Τίτλοι τραγουδιών της παρεμβάλλονται σαν εισαγωγή παραγράφων ή ενδιαμέσως προτάσεων κάνοντας τον αναγνώστη να ακούει να ζωντανεύουν τα τραγούδια της, τα γράμματα να αντικαθίστανται από νότες και την μελωδία της φωνής της να ηχεί. Με αποτέλεσμα κατά την ανάγνωση να νιώθει, άλλοτε πως βρίσκεται μπροστά από μια κινηματογραφική οθόνη παρακολουθώντας μια μαυρόασπρη ελληνική ταινία η οποία χρωματίζεται από το μέσον της και μετά και άλλοτε νιώθει πως βρίσκεται μέσα σε συναυλιακό χώρο και όχι μπροστά από τις σελίδες ενός βιβλίου και ακούει τα αγαπημένα τραγούδια της. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα, του δικού του μοναδικού, πληθωρικού, γλαφυρού, αφηγηματικού ταλέντου του συγγραφέα, που ντύνει τις αράδες του με πλούτο πληροφορίων, προσθέτοντας ταυτόχρονα το θαυμασμό και την αγάπη του για αυτήν την μοναδική Κυρία του ελληνικού τραγουδιού. Και με την αφήγησή του, να εναλλάσσεται συνεχώς αλλά με τόση συνοχή και συγγραφική τέχνη, γίνεται δυσδιάκριτο το πλαίσιο των κοινωνικών, μουσικών, πολιτικών, προσώπων και γεγονότων που προσθέτει κι ο ίδιος εμπλουτίζοντας την εξιστόρηση της ζωής της από την ίδια. Τα δύο αυτά – η βιωματική αφήγηση της Μαρινέλλας και η γνώση του συγγραφέα γενικότερα στο τότε περιβάλλον παντρεύονται μεταξύ τους αρμονικά κάνοντας την αφήγηση, ανάγλυφη. Ζωντανή!

«Τραγουδάω εξήντα τόσα χρόνια, αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι έκλεισα τον κύκλο μου και δεν είπα φτάνει. Όταν το αποφασίσω, θα είναι το πιο ήσυχο φευγιό που θα υπάρχει».σελ.248

Μαρινέλλα, οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια, εκδόσεις: ΔΙΟΠΤΡΑ, ένα βιβλίο, γλαφυρό, τρυφερό, συγκινητικό, ειλικρινές, ενδιαφέρον και το οποίο θα σας θυμίσει γιατί αγαπήσατε και γιατί ακόμα θαυμάζετε και αγαπάτε, την «Εκάβη» του ελληνικού τραγουδιού, την ντίβα του ελληνικού τραγουδιού. Την Μαρινέλλα!

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top