Fractal

Κατάθεση ψυχής

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Γιώργος Αράπογλου «2012 μ.Χ.», εκδόσεις Υδροπλάνο

 

Ο Γιώργος Αράπογλου, μέσα από τη συλλογή διηγημάτων 2012 μ.Χ. (εκδόσεις Υδροπλάνο) μάς μεταφέρει στην Ελλάδα της κρίσης. Μιας κρίσης η οποία ξεκίνησε το 2008 με την κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας Lehman Brothers για να κορυφωθεί την περίοδο 2012-2013. Τα απότοκα της περασμένης δεκαετίας τα ζούμε μέχρι και σήμερα και πολύ φοβάμαι πως θα μας συντροφεύουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Δοκιμάζοντας τη μικρή φόρμα, ο συγγραφέας καταφέρνει να μας δώσει το στίγμα της τόσο κοντινής εποχής. Το πρόσφατο παρελθόν που ομοιάζει με χθεσινό παρόν. Οι ιστορίες που θέλει να αφηγηθεί απλώνονται σε μια θεματολογική βεντάλια 24 διηγημάτων, όσα πάνω-κάτω οφείλει να περιέχει μια επαρκής συλλογή.

Μέσα από τις ιστορίες διαφαίνεται ο έντονος προβληματισμός του συγγραφέα για την πορεία των σχέσεων, έχοντας ως αφετηρία την οικονομική κρίση, η οποία καταφανώς είναι κρίση αξίων και κρίση συναισθημάτων.

Οι ήρωες κι οι ηρωίδες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με πάθη και λάθη, άνθρωποι με τους οποίους έχουμε συναντηθεί: στη γειτονιά, στην εργασία μας, στο σχολείο των παιδιών μας. Η εργατική τάξη και η μικροαστική τάξη είναι το καλάθι από όπου τους επιλέγει. Δεν είναι τυχαίο. Είναι εκείνοι που δέχτηκαν τη μεγαλύτερη πίεση σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Η ηλικία των ηρώων εδράζεται στη γενιά της δεκαετίας του ‘ 70 και του ’80, χωρίς να αποκλείονται οι άλλες ηλικίες, συνήθως λίγο πριν, λίγο μετά τη συνταξιοδότηση. Τα επαγγέλματα ―όταν υπάρχουν δηλαδή, μιας κι η ανεργία είναι ένα κοινό τους χαρακτηριστικό― κινούνται γύρω από τον ίδιο εργατικό-μεσοαστικό χώρο.

 

Γιώργος Αράπογλου

 

Η αφήγηση του Γιώργου Αράπογλου δεν βασίζεται σε λογοτεχνικά στολίδια, ούτε έχει ως άξονα μια πλούσια λογοτεχνική τεχνική. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός του. Είναι γραμμένα με πάθος, με ορμή, ενίοτε με οργή, θυμίζοντας κείμενα της γενιάς των μπίτνικ, κείμενα στα οποία έχει αφήσει κομμάτια της ψυχής του. Η τραγικότητα των ηρώων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα, η απόγνωση, η απουσία ευκαιριών, η σχεδόν μηδενιστική διάθεσή τους ―που απορρέει ασφαλώς από το όλο κλίμα της ανέχειας και της ανασφάλειας της εποχής―, η υποταγή στη μοίρα τους είναι η κύρια θεματική, το μεδούλι των ιστοριών του.

Είναι αναμφίβολα μια επαρκής αποτύπωση των ιδιαίτερων συνθηκών τις οποίες ζήσαμε. Είναι μια κατάθεση ψυχής, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολους μελοδραματισμούς. Αυτήν την παγίδα την αποφεύγει, δίνοντας στον αναγνώστη μια γλυκιά και ταυτόχρονα πικρή γεύση, μια κάποια μελαγχολία. Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο για εύκολες αναγνώσεις. Προσφέρεται για προβληματισμούς. Για σκέψη πέρα από τα στεγανά. Κι αν αυτός ήταν ο στόχος του συγγραφέα, τον έχει πετύχει.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top