Fractal
Home / Ποιήματα / “Η μοίρα” & “Το Ντουλάπι”
27/04/2021, 9:04 μμ

“Η μοίρα” & “Το Ντουλάπι”

Γράφει η Νίκη Μισαηλίδη // *

 

 

 

 

 

Η μοίρα

 

Είπα: «Είναι κοινή η μοίρα του ανθρώπου

σε στράτες ανοιχτές

σε σταυροδρόμια θολά

σε περιβόλια κίτρινα, χλωμά

σε κήπους πράσινους γυμνούς

και θάλασσες με τρικυμία».

 

Είπα πάλι: «Είναι κοινή η μοίρα του ανθρώπου

με μονοπάτια δύσβατα και κακοτράχαλα

με δρόμους βουερούς και οχλαγωγία

μ’ απάτητα και σκοτεινά

τα μύχια κι η καρδιά του».

 

Και τότε είπα: «Υπάρχουν κι αυτοί

δίχως μοίρα καλή ή κακή

είναι οι άμοιροι γυμνοί διαβάτες στον χώρο και τον χρόνο,

οι πένητες και πλάνητες

στ’ ουρανού τις γειτονιές…

Ένας απ’ αυτούς είσαι εσύ».

 

Και τότε δάκρυσες αίμα.

 

Ν.Μ. 28/2/2021

 

 

 

 

Το Ντουλάπι

 

«Άνοιξε», μου φωνάζει η μητέρα μου, «το ντουλάπι. Τι με κοιτάζεις σαν χαζή;»

Φοβάμαι, είναι αλήθεια, να το ανοίξω. Από μικρή ούτε που το αγγίζω.

Το βλέμμα της απειλητικό καρφώνεται πάνω μου. «Άνοιξέ το!» φωνάζει για δεύτερη φορά. Προχωράω αργά. Τα πόδια μου είναι καρφωμένα στο ξύλινο πάτωμα. Πιάνω με το δεξί μου χέρι το λευκό πόμολο. Το ανοίγω σιγά σιγά. Καρφίτσες, πολύχρωμα καλώδια, μουχλιασμένα χάρτινα κουτιά, μαχαίρια, υφάσματα, ποτήρια πλαστικά κυλούν κάτω. Πράγματι. Δεν υπάρχει καμία τάξη και σειρά σ’ αυτό το ντουλάπι εδώ και πολλά χρόνια. Θυμάμαι πάντα αυτόν τον μπερδεμένο ήχο, όταν τα πράγματα κυλούν στο πάτωμα, ξεθωριασμένο πλέον.

«Τι κάθεσαι;», μου λέει η μητέρα μου. «Γιατί δεν τα μαζεύεις; Τι περιμένεις; Κουνήσου. Τακτοποίησέ τα στο ντουλάπι, τώρα!»

Τα γόνατά μου τρέμουν. Δεν με κρατάνε. Κάθομαι στο πάτωμα. Τα βάζω ένα- ένα με σειρά, με τάξη. Τα μεγάλα πρώτα. Στη συνέχεια τα μικρότερα και τα πιο μικρά. Αφήνω τις καρφίτσες για το τέλος. Δεν χωράνε. Προσπαθώ να τις βάλω στα κουτιά. Και πάλι δεν χωράνε όλες. Βάζω μερικές και πάντα περισσεύει μία. Το ντουλάπι δεν κλείνει. Το σπρώχνω με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει. Τίποτα. Αυτό δεν κλείνει. Πάντα περισσεύει μία καρφίτσα. Από πάνω μου αισθάνομαι το βλέμμα της μητέρας μου να με κεντρίζει. Πιάνω την καρφίτσα. Την βάζω στο μάτι μου. Σπρώχνω το ντουλάπι. Κλείνει.

 

 

 

 

 

* Η Νίκη Μισαηλίδη γεννήθηκε και ζει στην Πάτρα με καταγωγή από τον Πόντο. Διδάσκει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως φιλόλογος. Έχει μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή και η διπλωματική της εργασία αφορά το έργο του Ε.Χ. Γονατά. Διαβάζει και γράφει ποίηση και λογοτεχνία.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top