“Η μάνα”: Ποίημα της Gwendolin Brooks
Μετάφραση: Εύα Σταματοπούλου //
“Η μάνα”
Οι αμβλώσεις στέκουν φρουροί στη μνήμη σου – μην αφήνοντάς σε να ξεχάσεις.
Θα θυμάσαι τα παιδιά που απέκτησες αλλά ποτέ δεν γέννησες,
Τους νοτισμένους, μικροσκοπικούς πολτούς με τις λιγοστές ή και καθόλου τρίχες
Τους τραγουδιστάδες και τους εργάτες που ποτέ δεν νιώσανε τον αγέρα.
Ποτέ δεν θα τα παραμελείς και ούτε θα τα ξυλοφορτώνεις
Και ποτέ δεν θα εξαγοράζεις τη σιωπή τους με ένα γλειφιτζούρι.
Ποτέ δεν θα κουρδίσεις τον αντίχειρα που θηλάζει
Και ούτε και θα το βάζεις στα πόδια όταν εμφανίζονται από το πουθενά
– τα φαντάσματα.
Ποτέ δεν θα τα αφήνεις μόνα τους, ελέγχοντας τον χυμώδη αναστεναγμό σου
Ώστε να επιστρέψεις για να τους δώσεις μια λιχουδιά, με βλέμμα μητρικό που γλουγλουκίζει.
Στις φωνές του ανέμου έχω ακούσει τις αμυδρές φωνές των παιδιών μου που φονεύτηκαν.
Έχω συμβληθεί. Έχω χαλαρώσει
Τα ξεθωριασμένα θαμπά στήθη της στοργής
που δεν μπόρεσαν ποτέ να βυζάξουν.
Έχω μιλήσει, ω γλυκύ μου έαρ, εάν αμάρτησα, εάν έκοψα
Την τύχη σας
Και τις ζωές σας από το ατελείωτο τους τέρμα,
Εάν εγώ σας έκλεψα τις γέννες και τα ονόματά σας,
Τα αμαρτύρητα βρεφικά δάκρυα και τα παιχνίδια σας,
Τις επιτηδευμένες ή αξιαγάπητες αγάπες σας, τις αναμπουμπούλες, τους γάμους σας, τον πόνο και τον θάνατό σας,
Εάν εγώ δηλητηρίασα τις απαρχές των αναπνοών σας,
Πιστέψτε με ότι ακόμη και μες στη σκοπιμότητά μου δεν έδρασα εσκεμμένα.
Παρόλο που αυτός είναι λόγος για να κλαψουρίζω,
Να κλαψουρίζω ότι το έγκλημα δεν ήτανε δικό μου αλλά αλλουνού;
Καθώς, εσείς, είστε έτσι και αλλιώς νεκρά.
Ή κατά το μάλλον ή το ήττον,
Εσάς ποτέ δεν σας ανάθρεψε η μήτρα μου.
Όμως και αυτό, φοβάμαι,
Είναι λάθος: ω μα τι να πω, πώς πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια;
Εσείς γεννηθήκατε, εσάς η ψυχή σας κούρνιαζε σε σάρκα και οστά, εσείς πεθάνατε.
Απλά ποτέ δεν χαχανίσατε ή κάνατε σχέδια ή κλάψατε.
Πιστέψτε με, σας αγάπησα όλους.
Πιστέψτε με, σας γνώριζα, έστω και αμυδρά, και σας αγάπησα, σας αγάπησα πολύ.
ΟΛΟΥΣ.
Gwendolyn Brooks, “the mother” from Selected Poems. Copyright © 1963 by Gwendolyn Brooks. Reprinted with the permission of the Estate of Gwendolyn Brooks.
Source: Selected Poems (Harper & Row, 1963)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
“της απευχής τ’ αντίο”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
30/04/2024, 7:43 μμ -
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
☆ Για την παράσταση «Στη Σμύρνη κάποτε» του Θανάση Σάλτα
Γράφει η Χρύσα Νικολάκη // Στην πρεμιέρα της παράστασης «Στη Σμύρνη κάποτε» βρεθήκαμε στις 28/11/2021 στο θέατρο της ημέρας φίλοι και θεατρόφιλοι και απολαύσαμε την μοναδικότητα του θιάσου. Βασισμένος στο ιστορικό γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής έγραψε το υπέροχο κείμενο και
Περισσότερα -
«Παρατημένοι θνητοί, λυπημένοι και αφανείς άνθρωποι, εντελώς άνθρωποι»
Γράφει η Βιβή Γεωργαντοπούλου // «Η Διαθήκη της Μαρίας» του Κολμ Τομπίν (Colm Tóibín). Μετάφραση: Αθηνά Δημητριάδου. Εκδ. «Ίκαρος» Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να αντέξει στον χρόνο το δράμα του Θεανθρώπου έτσι όπως το ξέρουμε αν
Περισσότερα -
Οι τρεις μέρες της φωτιάς
Γράφει o Κώστας Τραχανάς // Θάνος Κονδύλης «Η Σμύρνη φλέγεται – Η ιστορία της πυρπόλησης της Σμύρνης 13-15 Σεπτεμβρίου 1922», Εκδόσεις Ψυχογιός 2022, σελ. 242 Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στη φωτιά της Σμύρνης. Στόχος του είναι
Περισσότερα -
Δοκίμιο: “Αναμετρήσου με τον φασίστα εαυτό σου”
Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου // * Η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν, γύρω στην ηλικία των τριών χρόνων, συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, δεν αποτελεί μέρος του, αλλά είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Jacques Lacan.
Περισσότερα -
✔️ Χρύσα Μαστοροδήμου: «Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του γιατί το επιθυμεί»
Συνέντευξη στην Χριστίνα Σανούδου // Κόρη μεταναστών και γεννημένη σε ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλίας, το οποίο έχει αποχαιρετήσει και υποδεχτεί ολόκληρες γενιές ξενιτεμένων τον τελευταίο μισό αιώνα, η Χρύσα Μαστοροδήμου έχει μια σαφώς πιο σφαιρική εικόνα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Αλλουνού”
Γράφει ο Χρήστος Μαγκλάσης (Κνάκαλος) // * Λέω για την ζωή μου και τρίζει συθέμελα η καρδιά μου. Δεν θες καθρέφτη να καταλάβεις, πως τα χρόνια στοιβάζονται μέσα σου. Όλα τα τρυφερά μου, ”μου” έχτισαν αραχνιασμένες μάντρες
Περισσότερα -
Elisa Biagini: “Διάλογος με τον Τσέλαν”
Μετάφραση- επιμέλεια: Βιβή Λάζου // Πριν από μερικά χρόνια είχαμε γνωρίσει στο ελληνικό κοινό την ποίηση της Elisa Biagini (Φλωρεντία, 1970) επισημαίνοντας τον κυρίαρχο ρόλο του σώματος σ’ αυτή. Το σώμα ως μέσο και έδρα της σχέσης με
Περισσότερα