Ποίημα: “Furor poeticus”
Γράφει ο Γιώργος Πατσός //
Furor poeticus
Σαν από κόσμους τρίσβαθους η νύχτα αλλοφερμένη,
σαν πίσω από την τούλινη και τη μελιά καλύπτρα
αρίφνητα οράματα μου κρύβει η ισκιογεννήτρα.
Φεγγάρι γεροκούσαλο σε κρόκινο αλώνι
με φούμες χαλκοπράσινες θαρρείς και μαστουρώνει.
Και λες γλυκιά μια μάλαξη στ᾿αυχενικά μου νεύρα
σ᾿ιριδισμούς οπάλλινους τα βλέφαρα κυρτώνει
και μπρος μου ζαφειρόχρωμες τουλούπες μου απλώνει.
Και μες στων παραισθήσεων κυματιστούς λειμώνες
θαρρείς και ταλαντώθηκαν λαθρόβιοι νευρώνες.
Στου χωροχρόνου κίνησα τ᾿ανάδρομο ταξίδι
γλιστρώντας πάν᾿σε γέρικους ανέμους μπιστεμένους
πίσω στους κήπους της Εδέμ τους λυκοφωτισμένους.
Κι έχοντας το νεφέλωμα του Ωρίωνα πυξίδα
όσα δεν βάνει ανθρώπου νους όλα εγώ τα είδα.
Είδα μες στο ανάριο αναδίπλωμα του χρόνου
ν᾿ανασαλεύουν πνεύματα κι αγερικά χαμένα
βαθιά μέσα στις μνήμες μας τις αυγινές θαμμένα.
Και μέσα από παμπάλαιες χωρόχρονες χοάνες
σίμωσα στης πρωτόφαντης ζωής τις νερομάνες.
Και μέσ’ από επάλληλους κύκλους ζωής – θανάτου
έφθασα στης αθώρητης της φύσης το χυτήρι
εκεί στου Αρχιμάστορα το μέγα τ᾿αργαστήρι
οπού είδα τη μετάλλαξη της λάσπης των πραγμάτων
και χάιδεψα το πρόπλασμα αγέννητων πλασμάτων.
Και μπρος μου γλεντοκόπαγαν θαρρείς αδελφωμένοι
άγγελοι χρυσοφτέρουγοι με λύρες και λαγούτα
κι εύθυμοι βελζεβούληδες με φλάουτα και ούτια.
Και ήρθα στα μεράκια μου – φτωχέ μου ποιητάρη –
με βαρελίσιο κρασί ᾿πο θεϊκό κελλάρι.
Το πέρασμα ιχνηλάτησα αστερισμών φευγάτων,
βούλιαξα σε αμμόλοφους που σπέρναν οι μουσώνες
και σφιχτοαγκαλιάστηκα μ᾿αλήτικους κυκλώνες.
Σε ανθισμένους έγειρα και δίφορους μπαξέδες
και με ουρί αιθέρια κάπνισα ναργιλέδες.
Σ᾿ορίζοντες βιολέτινους πλανήθηκα κι ακόμα
σε γελαστά αναδύθηκα και λιόχαρα ακρογιάλια,
που τ᾿αχνορυτιδώνανε γλυκόπνοα μαϊστράλια.
Και μες στα υποσυνείδητα φωλιάσματα του νου μου
με χερουβείμ ξανάσμιξα του παιδικού ουρανού μου.
Και λες να τις ακράγγιξε αγέρας παιχνιδιάρης
τις λυρικές φλεβόχορδες κρυφόρροων αιμάτων
σ᾿υπέρλογους δονήθηκαν ρυθμούς ανακρουσμάτων.
Και μέσα στους απόηχους ασύγκριτων κιθάρων
εκστασιακά βυθίστηκα στη χώρα των μακάρων.
Ετικέτες: Ποίημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
“της απευχής τ’ αντίο”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
30/04/2024, 7:43 μμ -
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
29 Μαρτίου -Κώστας Βίρβος
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Κώστας Βίρβος, γεννημένος σαν σήμερα το 1926, ήταν από τους σημαντικότερους στιχουργούς του λαϊκού μας τραγουδιού. Πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει λαϊκό ποιητή για το υψηλό επίπεδο των στίχων του. Τελειώνοντας το γυμνάσιο
Περισσότερα -
«Δημοσιογράφος, όπως αυτοί που βγάζουν τα περιοδικά και τα Μίκυ Μάους»
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη // «Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας» Άλμπερτ Καμύ «Κίτρινο Υποβρύχιο», Σεμίνα Διγενή, Εκδόσεις Πατάκη Η Σεμίνα Διγενή ήταν το εμβληματικότερο, ίσως, πρόσωπο της ελληνική τηλεόρασης και μια από τις ισχυρότερες
Περισσότερα -
Η Ανθρώπινη Φωνή της Ειρήνης Βακαλοπούλου
Γράφει ο Γιάννης Αντιόχου // Ειρήνη Βακαλοπούλου, “Η Επίσκεψη”, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2018 δεν θα βρεθούν πια λάθη έλαβαν κι αυτά ένα τέλος ανταμώσαμε στην πληρότητα Έχω γράψει ξανά για την ποιήτρια Ειρήνη Βακαλοπούλου και στο παρελθόν.
Περισσότερα -
Γεράσιμος Δενδρινός [1] : Τρία ποιήματα και δύο ψευδεπίγραφα καβαφικά
1. ΠΟΤΑΜΟΣ ΛΟΥΔΙΑΣ Στο δάσος με τις λεύκες έπαιζαν παιδιά, σαγήνη του τοπίου κι ανείπωτη γαλήνη στην εναλλαγή σκιάς και φωτός, ξένα πρόσωπα, αντικριστά, μέσα στην αντηλιά της ζωής, που την είπαμε κι αυτήν ευτυχία. Αν τύχει
Περισσότερα -
Διήγημα: Και τι να πω;
της Δέσποινας Σιμάκη // * Κάπνισα πολύ και ήπια πολύ. Μίλησα αρκετά. Ναι, μίλησα. Πάρα πολύ. Σε σένα λιγότερο. Σε είπα όμως πολλές φορές. Σε ξέρουν όλοι μου οι φίλοι. Προσπαθούν να σε φανταστούν. Δε λέω σε όλους τα
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Σκέψεις, ιδέες, εμμονές…”
Του Χρήστου Κουλαξίζη // * Στιγμές ζωής που έρχονται και πάνε. Από αυτές που θεωρούμε μοναδικές κι έπειτα τις ακούμε σε κάποιο τραγούδι, τις διαβάζουμε σε κάποιο βιβλίο, τις βλέπουμε σε κάποια ταινία – και νιώθουμε λιγότερο μόνοι,
Περισσότερα -
«Με το προσωπικό του ύφος συνοψίζει την θεολογία του καινούριου, εφηβικού μας αιώνα»
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // “Εκεί που δεν με σπέρνουν” και “Πάω γυρεύοντας”, Στέφανος Παντελίδης, Εκδόσεις Βακχικόν Υπάρχουν κάποιοι λίγοι που επιλέγουν το υπερώο της ποίησης. Πρόκειται για παράξενα πρόσωπα από ακαθόριστα υλικά. Μια ιδέα τους είναι
Περισσότερα
