Fractal

Ποίηση: “Έρχονται οι λέξεις και με βρίσκουνε”

Γράφει ο Χρήστος Νιάρος // *

 

 

 

 

Έρχονται οι λέξεις και με βρίσκουνε

 

Φερ’ ειπείν, το πάτωμα και η θέα από το παράθυρο, θα συμπληρώσει το κενό του βλέμματος.
Κάπου εκεί συναντώ το κύμα του φεγγαριού και μια υποψία από άρωμα γαρδένιας.
Ενδεχομένως, τα πουλιά να σιωπούν, καθώς αγγίζω την ανάσα σου.
Την γη σου, το νοτισμένο χώμα σου και την εναλλαγή των εικόνων προγραμμάτων τηλεόρασης.
Στις διαφημίσεις συνομιλούμε.
Δεν χρειαζόμαστε τον χρόνο των προϊόντων ποιος πουλά ποιος αγοράζει, σε στιγμιαίο διάστημα.
Έρχονται οι λέξεις, λες και παίζουνε σκάκι και βαριεστημένα, στο αργό παιγνίδι αποκοιμίζουν τα δευτερόλεπτα.
Οι λέξεις είναι γιορτάσι και ο χορός τους δεν έχει βήματα.
Παίρνουν από τα χρώματα, την δίνη τους, με μια αίγλη, όπως οι μέλισσες το καρπό.
Λέξεις άκρως επικίνδυνες, άκρως στα όρια σε πάνε.
Από το πάτωμα στο ταβάνι.
Και πάλι από την αρχή.
Δεν μπαίνουν εύκολα στις γραμμές τετραδίου, έχουν δικούς τους νόμους, δικό τους τρόπο να φτιάχνουν άλλες λέξεις.
Αν το σκεφτεί κανείς καλά καλά, τις ίδιες λέξεις περίπου λέγαμε και χτες και λίγο πολύ και αύριο.
Με τα ίδια ρούχα τις ντύσουμε και τις ξεντύνουμε, τις ταξιδεύουμε, τις χαιρετάμε, υπάρχουν από περιέργεια, ανάγκη και σιωπή.
Πρέπει, πάντα σχετικά, να ξέρεις να τις ερμηνεύεις να τις αναλύεις.
Και οι στιγμές που πήγανε;
Και τα ανείπωτα που διαμένουν;
Και η βροχή όλη νύχτα, χτες, που βρέθηκε με τα ηλιοβασιλέματα;
Οι λέξεις θα βρουν τις γωνιές του σπιτιού, της πλατείας την μάζωξη και το παγκάκι της ενατένισης.
Τελικά οι λέξεις είναι αισθήσεις σε αυτά που ξέβρασε η νύχτα, σε αυτά που υπενθύμισε η έκπληξη, σε αυτά έφερε ο αγέρας.
Οι λέξεις σε στρογγυλό τραπέζι, σου κλείνουν το μάτι, σου απλώνουν το χέρι, σε χτυπούν την πλάτη.
Λέξεις απουσίας παρουσίας. Κάθε μέρα και μια λέξη.
Από τα αζήτητα στο ζητούμενο, από τα ανείπωτα στα ειπωμένα.

 

 

* Του Χρήστου Νιάρου, Μελβούρνη

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top