Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / ✩ Ειρήνη Αντωνάκη, ένα φωτεινό μετέωρο χωρίς σκιά, μακράς διαρκείας κι αενάου επιστροφής
28/09/2021, 8:30 μμ

✩ Ειρήνη Αντωνάκη, ένα φωτεινό μετέωρο χωρίς σκιά, μακράς διαρκείας κι αενάου επιστροφής

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

 

Σπανίως εκπλήσσομαι στα εγκαίνια εκθέσεων και στις παρουσιάσεις ποιητικών συλλογών, γιατί η Τέχνη μοιάζει σα να έχει πεθάνει και η ποίηση καρκινοβατεί.

Όμως πρόκειται περί απλής νεκροφανείας, που διακόπτεται κατά διαστήματα από αλλαγές πλευρού, όπως γυρίζει στο μαξιλάρι του ανήσυχος ο καταστροφέας Σίβα κάθε που ηχούν οι σάλπιγγες της αλλαγής εποχής και καινούργια πολιτισμικά στρώματα εναποτίθενται επί των παλαιοτέρων.

Ειρήνη Αντωνάκη, ένα παιδί, σχεδόν έφηβη, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, μέσα από την αισθητική των κόμικς, με κολλάζ και επιζωγραφισμένες φωτογραφίες, με το πινέλο και το πενάκι, ζωγραφίζει αποστεωμένες φιγούρες που ασφυκτιούν σαν τον Λαοκόοντα, περιζωσμένες από κοσμοϊστορικά τέρατα απείρου χωροχρονικού βεληνεκούς.

 

 

Ειδικά τα μαλλιά, είναι ανακατωμένα σαν της τρελής και τείνουν προς τα επάνω σαν να τα ρουφάει μια μαύρη τρύπα αόρατη στους γυμνούς ανθρώπινους οφθαλμούς.

Υπάρχει όμως και η σκοτεινή, αιματοβαμμένη σκάλα που οδηγεί προς το Φως, το αρχετυπικό και ανεξίτηλον ομηρικόν Φάος, υπόσχεση ελπίδας και χνάρι σωτηριολογικό.

Αυτή η μεταφυσική διάσταση δίνει στο εικαστικό έργο της πρωτοεμφανιζόμενης Ειρήνης Αντωνάκη μια αχλύ συμπαντική Και υπερκόσμια, σαν να μην αφορά τη γη.

Φιγούρες σαν τον αλυσσοδεμένο στον Καύκασο Γίγαντα Πενθέα, αντάμα με όντα που μοιάζουν δαιμονικά, είναι όμως ταλαίπωρα κι αναξιοπαθούντα ανθρώπινα όντα, σύμβολα μιας εποχής ταραγμένης και χαοτικής.

Αυτό ακριβώς το Χάος εικονοποιεί εξορκίζοντάς το η ταλαντούχος εικαστική καλλιτέχνις.

Μόνον που πρόκειται και για έξωθεν και για ένδοθεν ταραχή, φιλοσοφική, μετεφηβική.

Η αγωνία των σύγχρονων νέων, η δυσκολία τους να προσαρμοστούν και να ενταχθούν αρμονικά σε ένα δυσλειτουργικό σύστημα που μοιάζει να καταρρέει, αλλά απλώς μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο καινοφανές, η αγωνία αυτή είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη να βαδίσουμε στο μέλλον με σταθερά βήματα στο παρόν και χωρίς να απαρνηθούμε το σκοτεινό και δυσοίωνο παρελθόν, που μας προίκισε όμως με την αγάπη εκείνη που κινεί σύμπαντα και μεταμορφώνει την στυγνή Ύλη σε Φως.

Οι νέοι σήμερα είναι μορφωμένοι και σπουδαγμένοι. Διαθέτουν περισσότερες προσλαμβάνουσες εικόνες από τις παλαιότερες γενεές. Είναι προνομιούχοι και δεν το ξέρουν. Αυτός ο καταιγισμός πληροφορίας, η διάχυσις Γνώσεως μέσω του Διαδικτύου, τους καθιστούν πολίτες του κόσμου.

Η Ειρήνη Αντωνάκη «έσκασε από το αυγό», προοιωνίζει την ανατολή, την επανεμφάνιση του «ορφικού ωού» και φέρει μαζί της την ελπίδα για μια καινούργια Αναγέννηση.

Υποκλίνομαι μπροστά της με ενθουσιασμό και δοξάζω το πρωτόλειο έργο της ως υπόσχεση για διεθνή παρουσία και παγκόσμια συνεισφορά.

Η σταδιοδρομία, κάθε σταδιοδρομία, και ειδικότερα η καλλιτεχνική, αρχίζει με την εμψύχωση του κοινού. Χειροκροτήστε την λοιπόν!!!

 

 

 

info:

 

Tabula Obscura

Μια άλλη εικαστική πρόταση, από μια ανήσυχη, νέα, αυτοδίδακτη δημιουργό εκτίθεται στις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. Χ ΒΟΟΖΕ, στο πατάρι (στο λεγόμενο και Overview), με τον τίτλο: “hazy lucidity”.

Πρόκειται για μια, άκρως προσωποποιημένη, σειρά έργων, υπό τις εξής συνθήκες / έννοιες: – Αφορούν σε θέματα που σχετίζονται με την ίδια (Ειρήνη Αντωνάκη, το όνομά της). – Επιλέγει, ως κεντρικά στοιχεία της κάθε σύνθεσής της, μια φυσιογνωμία, γύρω από την οποία διαπλέκεται ένας αφηγημένος ζωγραφικός μικρόκοσμος. – Η κλίμακα των απεικονιζομένων προσώπων είναι τεράστια σε σχέση με την τελική εικόνα. Η, αρχικά εισπραττόμενη, ανατρεπτική και γκροτέσκα πραγματικότητα επιτυγχάνει να προκαλέσει την επισταμένη προσοχή μας, ακριβώς διότι μετέρχεται απεικονιστικών τεχνικών, που ενώ με την κατανόησή τους προκύπτει μια ενδιαφέρουσα διανοητική συνάφεια, εν τέλει διατηρεί ανέπαφο το κρυπτικό της νόημα. Τα παραδείγματα είναι πολλά, για να μην τα προσέξουμε, όπως: • τα μαλλιά που μοιάζουν με χειρόγραφα γράμματα, • το σώμα που φαίνεται να είναι το περιττό φορτίο, • το εσωτερικό context, που από στοιχείο αναφοράς καθίσταται το περιβάλλον της κατάρρευσης ή της παρακμής, • οι απειράριθμες μονογραφές, που καταλήγουν να δημιουργήσουν ένα δικό τους τοπίο. Μαζί με όλες αυτές τις τεχνικές -που ίσως, [και μπορεί να] είναι τεχνάσματα- η Ε. Α. χρησιμοποιεί και τις λεγόμενες κειμενικές καταγραφές, που ενώ προ(σ)καλούν το βλέμμα του θεατή, εν τέλει το κρατά σε μια κάποια απόσταση. Η ισορροπία ανάμεσα στο ‘εκτίθεμαι’ και στο ‘αποκρύβομαι’, σχεδόν ποτέ, δεν επιλύεται. Και, ίσως, για αυτό το λόγο θα εξακολουθήσει να ζωγραφίζει. Ενώ εμείς γοητευμένοι, μαγεμένοι ή και απορημένοι με τις comic-like βινιέτες επιμένουμε να βλέπουμε.

Κωνσταντίνος Μπάσιος μέλος της A.I.C.A

 

 

 

* Εικαστική κριτική από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα, Επισκέπτη Καθηγητή Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top