Fractal
Home / ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ / ✔ Editorial: «Η ουσία του Απρόσωπου»
04/04/2023, 10:57 μμ

✔ Editorial: «Η ουσία του Απρόσωπου»

 

 

 

 

«Νομίζω ότι οι ώρες του έρωτα και οι ώρες της δημιουργίας διαλύουν την κοσμική ώρα, σε παίρνουν, σε πετούν και σε ρίχνουν μέσα στο παράδοξο άχρονο του απείρου. Υπάρχουν πολλοί ασκητές οι οποίοι βεβαιώνουν πως με τη Χάρη του Θεού βρέθηκαν να κάνουν μια πεζοπορία πολλών ωρών μέσα σε μισή ώρα ή μέσα σε λεπτά. Κάτι γίνεται και μια μυστήρια σχετικότητα ή μια μυστήρια απολυτότητα αλλάζει τη γνωστή λογική μας». Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη στο καινούργιο της βιβλίο «Η νοσταλγία κι εγώ» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός και θέλοντας να πιστεύουμε ό,τι, γράφοντας για τις μεγάλες δημιουργίες, ακολουθούμε κατά κάποιον τρόπο κι εμείς στο fractal την ίδια χρονική λεωφόρο.

Προσδοκώντας πάντα εκείνο το ακαθόριστο «παρά ταύτα» που βγάζει σε ξέφωτο, όπως σοφά υπογραμμίζει στο ίδιο βιβλίο η συγγραφέας:

«Ένα θαυμαστό λυτρωτικό “παρά ταύτα” κρατάει κάποιους μακριά από τον οργανωμένο ψυχολογικά χαμό τους. Πες το προσωπική ελευθερία, πες το τύχη, πες το δύναμη χαρακτήρα, πες το θαύμα Θεού, σε τίποτα κανείς δεν είναι παντελώς καταδικασμένος».

Όσο κι αν επιμένει στο ίδιο τεύχος ο μεγάλος Γιόζεφ Ροτ και μέσα από το κείμενο της Τζένης Μανάκη για το βιβλίο του «Ο σταθμάρχης Φαλλμεράυερ»: «Ο δρόμος προς τον αφανισμό σταθερό μοτίβο στο έργο του Ροτ, παίρνει τη μορφή της μοίρας, του πεπρωμένου, στην εξαιρετική νουβέλα του “Ο σταθμάρχης Φαλλμεράυερ”. Ούτε η ευτυχία, ούτε ο ζωντανός παράφορος έρωτας, καταφέρνει ν’ αλλάξει την πορεία προς τη συντριβή».

Στο ίδιο τεύχος ο συγγραφέας Πιέρ Πιζάνο δηλώνει στη συνέντευξή του στη Γεωργία Χάρδα: «Είναι μια λίστα μετανοιών με πράγματα που δεν έγιναν ή δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Μικρές χειρονομίες που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τα πράγματα, όχι πολύ, αλλά ίσως λιγάκι. Αλλά δεν είναι πραγματικό. Είναι μια αίσθηση νοσταλγίας και μετάνοιας που όλοι γνωρίζουμε καλά….»

Βαδίζοντας προς τη Μεγάλη Εβδομάδα με βιβλία και θεατρικά, το βιολογικό σωματικό μας ρολόι εν εγρηγόρσει, και ελπίζοντας πάντα.

Με τον Γιάννη Γαίτη και τα ανθρωπάκια του να επισημαίνουν «την ουσία του Απρόσωπου» και το κοινό μας υλικό και παρελθόν και νοσταλγώντας απαξάπαντες τον δικό μας Χαμένο Παράδεισο, όπως υπογραμμίζει στο βιβλίο της η συγγραφέας:

«Υπάρχει η άποψη πως ο άνθρωπος ρέπει να βασανίζεται από νοσταλγίες, από βουβό πόθο και ανικανοποίητο, γιατί πίσω απ’ τα ορατά και τα φαινόμενα τον καίει ο καημός επιστροφής στον χαμένο Παράδεισο, στον τέλειο και ακέραιο τόπο της ουράνιας καταγωγής του. Η ελκυστική ουτοπία δεν είναι μη τόπος αλλά τόπος αλλού. Διότι η κληρονομημένη μνήμη υπενθυμίζει την ενότητα, την ακεραιότητα, την πληρότητα, την ευτυχισμένη αθωότητα που γεύτηκαν στην αρχή αρχή της Γέννεσης οι πρωτόπλαστοι πρόγονοί του. Σε τέτοια ένταση και έκσταση βιώθηκαν κάποτε αυτά, που δεν καταφέρνει να τα λησμονήσει»…

Ενδεχομένως και να είναι ο Χαμένος Παράδεισός μας το fractal, όλα εκείνα τα κείμενα που υπογράφουμε νύχτα και μέσα στη μοναξιά, η ουσία του Απρόσωπου που μας ενώνει…

 

 

Ελένη Γκίκα

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top