Fractal
Home / ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ / ✩ Editorial: «Το τσάι της Ιστορίας»
23/04/2024, 9:59 μμ

✩ Editorial: «Το τσάι της Ιστορίας»

 

 

 

Ζωγράφος του μήνα: Paul Klee

Ο Πάουλ Κλέε (Paul Klee, 18 Δεκεμβρίου 1879 – 29 Ιουνίου 1940) ήταν Γερμανο-Ελβετός ζωγράφος. Μολονότι δεν εντάχθηκε επισήμως σε καμία σχολή ή κίνημα, το έργο του είχε σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση των περισσοτέρων καλλιτεχνικών τάσεων της μοντέρνας τέχνης, ενώ υπήρξε και δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους (Bauhaus). Άφησε συνολικά περισσότερα από 9.000 έργα, μεταξύ αυτών υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων φιλοξενείται σήμερα στο Κέντρο Πάουλ Κλέε της Βέρνης.

 

 

«Δεν είναι δικό μου σαμοβάρι αυτό

και σίγουρα δεν είναι το φλιτζάνι μου»,

βροντοφώναξε ο πρίγκιπας Ιγκόρ

στην καμαριέρα που έκανε λάθος στο σερβίτσιο.

«Κανένας δεν μπαίνει στα παπούτσια μου,

ούτε βέβαια ένας προλετάριος στα σκαρπίνια μου.

Από ταξική πάλη αγνοώ,

Βεβαιώνω όμως πως οι μουζίκοι μου περνούν καλά,

το ίδιο και τα ποντίκια στο κελάρι μου».

Ύστερα κάπως πνίγηκαν τα λόγια του

στην τελευταία γουλιά,

ένα καροτσάκι κατρακύλησε στις σκάλες,

κάποια Ανάκτορα έπεσαν,

οι μέρες πέρασαν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα,

τα λευκά σώματα των Ρομανόφ,

αναιμικές μαριονέτες, ταλαντώνονταν στο πουθενά»…

 

«Το τσάι της Ιστορίας» πίνει για άλλη μια φορά ο Χλόη Κουτσουμπέλη στον «Αρχαίο πίθηκο», την καινούργια ποιητική συλλογή της που κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Πόλις.

Σπαρακτική μέσα απ’ την κραυγή της χωρίς ήχο, σοφή με όλη την απελπισμένη αρχαία σοφία, η απόλυτη κάτοχος μιας προσωπικής μυθολογίας και κοσμογονίας, εν μέσω χάους, πίνοντας το τσάι της Ιστορίας, η Χλόη Κουτσουμπέλη υφαίνει τα μαύρα της ποιήματα- παραμύθια. Εν πλήρη γνώσει για το άρρητο και το άφατο που αναζητά ο άνθρωπος αλλά δεν θα προσεγγίσει. Έχοντας βρει όμως τον τρόπο και την μέθοδο, έστω με τίμημα που να αρμόζει, μόνη εκείνη κάποιες στιγμές να το αγγίσει. Αρκετή τιμωρία γίνεται ύστερα η έλλειψη.

Έχοντας πλήρως κατακτήσει την ανθρώπινη συνθήκη, κι έχοντας βρει όλα τα μυθικά, ιστορικά, παραμυθητικά, λογοτεχνικά και οντολογικά πατήματα, δίνει μορφή και γλώσσα σε ό,τι ανείπωτο. Κάνει απτό το ασύλληπτο και σχηματοποιεί το άυλο, μετατρέπει σε σάρκα και αίμα πια την ποίησή της.

Υπογράφοντας πια μια εντελώς σωματική ποίηση.

Αλλά μήπως με «το τσάι της ιστορίας» δεν γράφεται η Τέχνη;

Στο παρόν τεύχος του fractal γινόμαστε συνδαιτυμόνες της Αγνής Ιωάννου και του Γιάννη Δενδρινού μέσα από τις συνεντεύξεις της Γεωργίας Χάρδα, του Αλεξάνδρου Σάντο Τιχομίρ, του Γιώργου Σ. Πολίτη και της Πηνελόπης Αλεξίου.

Διαβάζουμε κριτικά σημειώματα για το έργο των Cara Hoffman, Ζαχαρία Στουφή, Ηλία Παπαμόσχου, Ιωάννας Μπουραζοπούλου, Δημήτρη Νόλλα, Εύας Μαθιουδάκη, Στρατή Δούκα, Γιώργου Ν. Πολίτη, Κόρμακ ΜακΚάρθυ, Λετίσια Κολομπανί, Ανδρέα Καμιλλέρι, Gioia Diliberto, Paul Lynch, Vittorio Bezzetti, Βέρνερ Χέρτσογκ, Louise Gluck, Στάθη Κουτσούνη, Γιάννη Γρηγοράκη, Heather Webb, Σάρα Μπλάκγουελ, Βάλτερ Πούχνερ, Χριστίνας Αργυροπούλου, Κωνσταντίνου Γεωργίου…

Νικάμε τον πόνο με την θεραπευτική κάνναβη, ο καθηγητής Παθολογίας Ογκολογίας Δρ. Κωνσταντίνος Συρίγος, όπως γράφει στο θέμα της η Ρίτα Βελώνη, αναφέρθηκε στον πόνο ως «ζήτημα πολιτισμού», τονίζοντας εξάλλου ότι δεν μπορούμε να ανεχόμαστε σήμερα να πονά κάποιος. Στην Ελλάδα, είπε ο καθηγητής, ο ογκολόγος δεν εκπαιδεύεται να ρυθμίζει τον πόνο. «Ένα παυσίπονο δεν είναι λύση θεραπευτική. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν οργανωμένα ιατρεία πόνου. Κεντρικός στόχος πάντα, κανείς να μην πονάει για κανένα λόγο».

Εξ ου και όσο πικρό κι αν είναι το τσάι της Ιστορίας, το fractal θα συνεχίσει να λειτουργεί πάντοτε ως παυσίλυπον, κι ας κάνουμε φινάλε σ’ αυτή τη μικρή μάταιη εισαγωγή με το φινάλε του σπουδαίου ποιήματος της Χλόης Κουτσουμπέλη. Πάντα γενναίοι και αξιοπρεπείς απέναντι στο πεπρωμένο μας:

….Ένα θωρηκτό πρόβαλε στον ορίζοντα,

ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο ναυάγησε

στους ήχους ενός πιάνου,

μια φουσκωτή βάρκα βούλιαξε στο πέλαγος,

ο μικρός Αχμέτ πνίγηκε στη θάλασσα,

στο μεταξύ, στο ακριβό κονιάκ έλιωναν οι πάγοι,

στην Ανταρκτική αποκολλούνταν τα παγόβουνα,

ο ανεμοστρόβιλος του χρόνου κλωθογύριζε

και στον υπολογιστή της Άλισον

το άβαταρ αποκεφαλίζει το τέρας

με φλεγόμενο σπαθί.

Τότε αυτή σταματάει

και πίνει αργά από την κούπα,

ενώ το τσάι της ιστορίας ξεχειλίζει απ’ την τσαγιέρα του».

 

 

Σας χαιρετώ πάντα με την ίδια μεγάλη, αγάπη,

Eλένη Γκίκα

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top