Έχουν φύλο οι φιλίες;
Γράφει η Μαρία Σταυρίδου //
Έχουν φύλο οι φιλίες;
Μεγάλωσα στα χέρια ενός απόλυτου ανθρώπου που συνεχώς μου έλεγε με στόμφο πως οι άνδρες δεν μπορούν να γίνουν φίλοι με τις γυναίκες, πως καμία γυναίκα σ΄αυτόν τον κόσμο με μπορεί να γίνει ‘κολλητάρι’ μ΄έναν άνδρα, πως ανάμεσα τους κάποια στιγμή θα τρυπώσει το ερωτικό ζιζάνιο που τελικά θα προδώσει και τους δυο.
Ομολογώ πως δεν έχω πολλούς άνδρες φίλους… αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου δεν έχω κανέναν, δυστυχώς όσες φορές και αν προσπάθησα να χτίσω μια φιλία μ΄έναν άνδρα η ζωή απέδειξε πως τα λόγια του πατέρα μου έκρυβαν μια διαολεμένη αλήθεια… Δεν ξέρω αν ήμουν προκατειλημμένη, αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα πάρα πολύ να του αποδείξω πως έκανε λάθος. Όσες φορές όμως αισθάνθηκα άνετα μ΄ένα αρσενικό και προσπάθησα να γίνω πραγματικά φίλη μαζί του έσπασα τα μούτρα μου. Μάλιστα σε μια – δυο περιπτώσεις ήμουν εγώ αυτή που στάθηκε αδύνατο να βγάλω από τη σκέψη της το ενδεχόμενο πως… ίσως να μπορούσα με τον νέο μου ‘φίλο’ τελικά να τα βρω διαφορετικά…
Δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είναι η φύση των δυο φύλων, αν είναι το ένστικτο του ζευγαρώματος ή κάτι άλλο που οδηγεί τις σκέψεις μας στο πιο πονηρό μονοπάτι. Θα ήθελα πάντως να είναι διαφορετικά, θα ήθελα να μπορούσα να εμπιστεύομαι έναν άνδρα όταν με αποκαλεί κολλητάρι, θα ήθελα να το εννοεί και να μην τσακώνω το βλέμμα του πάνω στο ντεκολτέ μου μετά την τρίτη βότκα, θα ήθελα οι αγκαλιές και τα φιλιά να είναι ανάλαφρα και χωρίς ίχνος ερωτισμού, θα ήθελα οι πονηρές σκέψεις να μην είχαν την ικανότητα να τρυπώνουν σαν το σαράκι μέσα μας και να μεταμορφώνουν τις σκέψεις, να ξυπνούν ένστικτα, να δημιουργούν εντυπώσεις…
Δεν ξέρω αν φταίμε τελικά εμείς οι ίδιοι, ίσως ο τρόπος που μας γαλούχησαν, που μας έμαθαν πως το αρσενικό είναι ο κυνηγός και εμείς τα θηράματα, το έπαθλο του έρωτα. Οι νέες γενιές έχουν απλοποιήσει τις σχέσεις τους λίγο περισσότερο από μας, δε θεωρούν και πολύ σημαντικό κάποιο βράδυ να τα΄χεις πιεί λίγο παραπάνω και γιατί όχι να κάνεις και σεξ με το ‘κολλητάρι’, δεν τρέχει μία… όπως θα σου πουν χαρακτηριστικά… Ναι, μπορούν σήμερα να κοιμηθούν με τον φίλο τους και αύριο να τους ζητήσουν τη συμβουλή τους για το επόμενο ταίρι. Νιώθουν άνετα και πιστεύουν πως αυτό είναι το προοδευτικό μοτίβο των σχέσεων, η λύση στον πουριτανισμό της ‘παλιάς σχολής’, που ανήκουν γονείς, συγγενείς και όλοι όσοι κουβαλάνε κάποιες δεκαετίες στους ώμους τους. Μόνο που καμιά φορά ακόμη και αυτοί οι προοδευτικοί νέοι τα βρίσκουν μπαστούνια όταν ο έρωτας ο κατεργάρης τρυπώσει ανάμεσα στα δυο νεανικά κορμιά, όταν οι ανάσες του ενός γίνονται πιο γρήγορες από του άλλου, όταν η λαχτάρα να βρεθείς με τον φίλο γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο επικίνδυνη γι΄αυτήν την ελεύθερη φιλία…
Όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχθούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας τον φίλο τον έχουμε δει ερωτικά, έχουμε νιώσει περίεργα μ΄ένα του βλέμμα ή τον έχουμε κάνει να νιώσει το αρχέγονο ερωτικό ένστικτο του ζευγαρώματος. Δεν έχει σημασία αν είμαστε αρσενικό ή θηλυκό, θύτης ή θύμα, κυνηγός ή θήραμα… ο έρωτας όταν στοχεύει δυο κορμιά… δυο λαχτάρες… δυο ανάγκες είναι απίστευτα δύσκολο να τον τιθασέψεις και εκεί στήνεται η παγίδα. Μια λάθος κίνηση, μια λάθος κουβέντα και η φιλία καταστρέφεται για πάντα.
Φυσικά υπάρχουν και οι δυνατοί, αυτοί που όταν βάζουν τα όρια είναι η σφραγίδα και η υπογραφή τους. Είναι αυτοί οι λίγοι που δε θα τολμήσουν ποτέ θα καταπατήσουν τα πιστεύω τους, που έχουν βάλει κανόνες στη ζωή τους και τους ακολουθούν κατά γράμμα… μόνο που δυστυχώς αυτοί είναι οι ελάχιστοι… η εξαίρεση που απλώς αποδεικνύει τον κανόνα.
Ότι πιο δύσκολο έχουμε ν΄αντιμετωπίσουμε σήμερα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις με τον περίγυρο μας, με τους φίλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους αγαπημένους, τους συναδέλφους… τον κόσμο όλο. Όλοι μας θέλουμε έναν φίλο, έναν έμπιστο, έναν ώμο δυνατό που θα είναι πάντα εκεί για μας και για τα εύκολα και για τα δύσκολα, δε λέω πως δε θα τον βρούμε, λέω όμως πως είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στη φύση του αρσενικού με το θηλυκό και την ανάγκη της ψυχής για ουσιαστική επικοινωνία. Αλοίμονο αν αφηνόμασταν κυριολεκτικά στα ένστικτα μας, θα συνεχίζαμε να ζούμε σε αγέλες και να κατασπαράζουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία.
Είμαστε όμως άνθρωποι, ικανοί για το καλύτερο και δυστυχώς για το χειρότερο, ας πολεμήσουμε λοιπόν για το καλύτερο και ας επιχειρήσουμε να εμπιστευθούμε τον άλλον που μας απλώνει το χέρι… ίσως τελικά να έχει καταφέρει να σεβαστεί πρώτα τον εαυτό του πριν επιχειρήσει να εμπιστευθεί… και μας!
Ετικέτες: 'Αποψη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Παραδόσεις και προβληματισμοί για το Πάσχα
30/04/2024, 8:04 μμ -
Ανάσα Ζωής το Βιβλίο
30/04/2024, 7:44 μμ -
Τα παλιά σπίτια της Σινασού
23/04/2024, 8:21 μμ -
Ένα νόμισμα και η Δημοκρατία
23/04/2024, 8:19 μμ -
«Μαύρες Τρύπες», στην παραμεθόριο των γνώσεών μας
23/04/2024, 8:18 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η σωσίβια λέμβος των τραγουδιών
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // “Περιπλανώμενος Δυστυχισμένος – Ιστορίες με τραγούδια”, Βάσος Ν. Πτωχόπουλλος, Εκδόσεις Κουκκίδα Το βιβλίο δεν γράφτηκε για να πω τον πόνο μου -είναι πολύ μεγάλος- ούτε για να βγάλω τα σώψυχά μου. Το έγραψα
Περισσότερα -
Ένας κύκλος με αμφισβητούμενο τέλος και αμφισβητούμενη αρχή
Γράφει η Πέρσα Κουμούτση // “Ιδεολογικά Ύποπτη”, της Ελένης Γκίκα, εκδόσεις Καλέντης «Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης απ’ το να ’σαι σ’ ένα νησί που κατοικείται από τεχνητά φαντάσματα· και το να ’σαι ερωτευμένος με μια απ’ αυτές τις εικόνες, είναι χειρότερο απ’ το να ’σαι ερωτευμένος μ’ ένα φάντασμα
Περισσότερα -
Προσεγγίζοντας τα σονέτα με “σαιξπηρική” διάθεση
Γράφει ο Γρηγόρης Σκιαδάς // * William Shakespeare: «Τα Σονέτα» Εκδ. Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρίνιου, 2018, Μετάφραση: Γιώργος Μικέλλης Ο Γιώργος Μικέλλης στο μεταφραστικό έργο του “Σαίξπηρ, Τα Σονέτα” επιχειρεί να αποδώσει στην ελληνική γλώσσα ένα σημαντικό έργο
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Το βαγόνι του έρωτα και της αποκάλυψης”
Του Χρήστου Ντικμπασάνη // Το βαγόνι του έρωτα και της αποκάλυψης «Η γνώση κάνει έναν άνθρωπο ακατάλληλο για σκλάβο» Frederick Dougl Το τραίνο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, καθώς η ανάσα της Σόνιας στο αυτί του Γιώργου
Περισσότερα -
Μια “καλή θέα” του εαυτού μας
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // «Κατόπιν σύστασης γιατρού» μια μυθιστορία της Ολβίας Παπαηλίου από τις εκδόσεις Θράκα Έλεγε κάποιος που λεγότανε πως ήτανε σοφός, ότι την κάθε μέρα (και την ίδια τη ζωή μας) ωραίο πως θα ήταν
Περισσότερα -
✔ 8 προτάσεις ανάγνωσης από την πεζογραφία
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // “Μιλούκα”, Ντίνος Πετράκης, εκδόσεις βακχικόν “Μαγικός αέρας”, Βασίλης Κυριλλίδης, εκδόσεις Διάπλαση “Η σκιά της αμφιβολίας”, Τζένη Μανάκη, εκδόσεις Όστρια “Η μηχανή σταματά”, E.M. Forster, μετάφραση και επίμετρο Γιώργος Λαμπράκος, εκδόσεις Οκτώ “Σιρόκος”, Τάκης Γκόντης,
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Του Κωνσταντίνου Μπασούρη // * Κραυγή Για τις στιγμές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια, αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή. Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα, αλλά
Περισσότερα
