Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ✩ Για τις δύο ταινίες τού Πέδρο Αλμοδόβαρ στον κινηματογράφο Ιντεάλ στις φετινές συμπεριληπτικές Νύχτες Πρεμιέρας 
10/10/2023, 8:18 μμ

✩ Για τις δύο ταινίες τού Πέδρο Αλμοδόβαρ στον κινηματογράφο Ιντεάλ στις φετινές συμπεριληπτικές Νύχτες Πρεμιέρας 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

 

 

Δύο ομοερωτικές ανατρεπτικές των στερεοτύπων αλλά και λίγο βαρετές ταινίες τού Πέδρο Αλμοδόβαρ στον κινηματογράφο Ιντεάλ στις φετινές συμπεριληπτικές Νύχτες Πρεμιέρας

 

Διανύσαμε πολύ δρόμο. Χιλιόμετρα γραφής, λογοτεχνικής, κινηματογραφικής, θεατρικής, χοροθεατρικής, μουσικής, εικαστικής… μέχρι να φτάσουμε να βαριόμαστε σήμερα με μια ανατρεπτική ταινία τού 1987, που το μόνο που έκανε ήταν να εικονογραφεί και να δημοσιοποιεί μια (όχι και τόσο) κρυμμένη πραγματικότητα, που σε άλλους πολιτισμούς (ακόμα και σήμερα) εξακολουθεί να παραμένει στον χώρο τής σκιάς (όπως είδαμε στις φετινές απρόβλεπτες, καταγραφικές των διαφορετικών πολιτισμών ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2023).

 

 

Εντάξει με τον «Νόμο τού Πόθου». Θυμηθήκαμε απλώς τα νιάτα μας. Όσο για τον «ωραίο» Μπαντέρας «τα στερνά νικούν τα πρώτα».

Όσο για το σύγχρονο ανατρεπτικό γουέστερν, μετά από το Brokeback Mountain (2005), όλα τα άλλα είναι απλώς …επαναλήψεις. Καλές ερμηνείες, αργός ρυθμός, αμήχανο σενάριο που δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε πλήρες δίωρο, μία περίεργη ταινία μικρού μήκους σαν διαφήμιση τσιγάρου (χωρίς …καπνό). Προσωπικά, έπληξα αφάνταστα, εάν εξαιρέσεις τον πρόλογο που μιλάει ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ με τον γνωστό ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ψιλοειρωνικό κι ούτως ή άλλως μελό τρόπο του, απευθυνόμενος ειδικά στο αθηναϊκό κοινό των φετινών ΝΥΧΤΩΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ.

Τελικά, όπου δεν υπάρχει χιούμορ, ο μεταμοντέρνος άνθρωπος ασφυκτιά, αποσύρεται, υποψιάζεται χειριστικές συμπεριφορές και υποδόρια διαφημιστικά μηνύματα…

Ο παλαιός Αλμβοδόβαρ σάρκαζε τον ίδιο τον εαυτό του και την εποχή του. Τώρα μοιάζει το ίδιο θλιβερός με τον Γούντυ Άλλεν που ανακάλυψε ξαφνικά πως δεν έγινε μήτε ο Μπέργκμαν μήτε ο Τσάρλι Τσάπλιν, μήτε καν «Ο Χονδρός κι ο Λιγνός». Τι να κάνουμε; Η υπερδιαφήμιση, ο υπερκαταναλωτισμός πιάνουν τον θεατή από τον λαιμό και δεν τού αφήνουν χωροχρόνο να συνδημιουργήσει το δικό του (ατομικό και συλλογικό) έργο Τέχνης.

Δύσκολη η μετανεωτερική εποχή μας. ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ και ΤΩΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΩΝ, ΤΩΝ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΩΝ τού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Και τι θα γένουμε χωρίς τούς παλαιούς μαέστρους σε ένα αποδομημένο σύμπαν χωρίς θεούς και θεότητες, δίχως δαιμόνια;

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ.

Αρκετά πια με τα ληγμένα, που τα βλέπουμε για να γυρίσουμε θλιμμένοι και θλιβεροί στην (δικαίως) χαμένη νιότη μας.

Όταν το κριτήριο κι ο στόχος είναι το …ταμείον, μετά την αποχώρησιν από την κινηματο-ΓΡΑΦΙΚΗΝ αίθουσαν «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Γιατί δεν αποσύρονται εγκαίρως στο «νησί» τους όπως ο Μπέργκμαν; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Άλλεν σε πρόσφατη (αθηναϊκή) συνέντευξή του: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ: ΤΙ ΦΟΡΑΝΕ, ΠΩΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ, ΠΩΣ ΑΓΩΝΙΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ… και να θρέφουν έτσι το τέρας τού συμπλέγματος ανωτερότητος εντός τους… Λέγω εγώ, ο ταπεινός, ο ταπεινότερος όλων, που συμπάσχω με τον αναξιοπαθούντα άνθρωπο τού μεταβατικού, του μεταιχμιακού εικοστού πρώτου αιώνα.

Ευελπιστώντας σε μια καινούργια ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, θα βλέπω από εδώ και πέρα μόνον καλλιτεχνικά έργα των ΝΕΩΝ, των Άφθαρτων, ΤΩΝ μη ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΜΕΝΩΝ… Αλλιώς, με τους … Άλλεν θα πλήττουμε όλοι/όλες/όλα μαζί αγκαλιά με μια άδεια μπουκάλα πανάκριβης σαμπάνιας κι ένα επίσης άδειο κουτάκι πολύτιμου χαβιαρίου Κασπίας…

Μα για αυτό είμαστε εδώ, τώρα κι αγωνιούμε να πλάσουμε έναν καλύτερο κόσμο;

Το σεξ είναι σίγουρα μια πολιτική υπόθεση. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΜΟΝΗ.

Η δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις ΔΕΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ και στον ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ: τής πήρε το ρόλο Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, Η ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ, Η ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ…

Επομένως, ας γυρίσουν στα θησαυροφυλάκιά τους οι βολεμένοι κι ας μας αφήσουν εμάς να προσπαθούμε να σώσουμε τις ψυχές μας ΚΙ ΌΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ…

 

(Ωραία αίθουσα το ιστορικής σημασίας κι αξίας ΙΝΤΕΑΛ. Ας το στηρίξουμε).

 

 

 

Info από το Δελτίο Τύπου:

 

ΙΝΤΕΑΛ – 21:30

STRANGE WAY OF LIFE / EXTRAÑA FORMA DE VIDA

(2023, Ισπανία, 31′)

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ

 

Δύο άντρες με κοινό παρελθόν, αλλά αντιδιαμετρικά αντίθετη εξέλιξη στα δύο άκρα του νόμου, συναντιούνται έπειτα από χρόνια σε έναν οικισμό της Άγριας Δύσης. Η επανασύνδεσή τους φέρνει στο φως καταπιεσμένα πάθη, πυροδοτώντας ένα νοσταλγικό ταξίδι στην εποχή της νιότης. Όταν όμως το επόμενο πρωί αποκαλύπτονται τα πραγματικά κίνητρα του ξανασμίγματός τους, η αιματηρή σύγκρουση μεταξύ τους μοιάζει αναπόφευκτη. Εκτός κι αν κερδίσει η αγάπη. Ο Αλμοδόβαρ σκηνοθετεί ένα queer γουέστερν τσέπης για λογαριασμό του οίκου YSL, με τους Ίθαν Χοκ και Πέδρο Πασκάλ να υποδύονται τα γοητευτικά αντίθετα μιας καταστροφικής έλξης στην πιο απενοχοποιημένα «ένοχη απόλαυση» της χρονιάς.

 

 

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ / LAW OF DESIRE / LA LEY DEL DESEO

(1987, Ισπανία, 102′)

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ

 

Σε μια καλοκαιρινή Μαδρίτη που πυρπολείται από τη ζέστη και τα πάθη των κατοίκων της, ένας γκέι σκηνοθέτης, ο οποίος έχει συνηθίσει να τηρεί αποστάσεις από τους εραστές του, θα δει την πραγματικότητά του να καταλύεται βίαια από τον ερχομό ενός παροξυσμικού νεαρού. Η ζωή και η τέχνη μοιράζονται το ίδιο καυτό κρεβάτι σε μια από τις πιο τολμηρές, ατίθασες και -για πολλούς θαυμαστές του- καλύτερες ταινίες του Αλμοδόβαρ. Ο Μπαντέρας είναι ομορφότερος από ποτέ, η Κάρμεν Μάουρα μας θυμίζει γιατί κατείχε τα σκήπτρα της απαράμιλλης μούσας του Ισπανού σκηνοθέτη και ολόκληρο το φιλμ δονείται από ζωογόνο σεξουαλική ένταση και ριψοκίνδυνη διάθεση

 

 

 

*Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός,  https://konstantinosbouras.gr

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top