Fractal
Home / FRACT-ALL / Διηγήματα / Δύο πεζά κείμενα
12/03/2024, 7:52 μμ

Δύο πεζά κείμενα

Της Αγάθης Ρεβύθη //

 

 

 

 

 

«Φως υπό σκιά»

 

Το ταξίδι των αστεριών ξεκίνησε κάποιο βράδυ για μακρινές ουρανοπολιτείες. Μερικά αστέρια χάθηκαν στον δρόμο.

Το λεπτό τους δέρμα άφηνε, που και που, λίγα ίχνη από φως σαν διάσπαρτα φαναράκια που ο άνεμος τα έσβηνε σταδιακά.

Μέχρι το ξημέρωμα έμειναν μόνο δυο ορατά… την ώρα που οι Συμπληγάδες συντόνιζαν τα ουρανοκύματα με σκοπό να πνίξουν εκείνο το περιστέρι που σύμφωνα με το μύθο πετώντας το την κατάλληλη στιγμή …. Όμως τα αστέρια έτρεξαν πρώτα και συνθλίφτηκαν θέλοντας να θυσιαστούν . Δεν θα συγχωρούσαν ποτέ να χαθεί ούτε μια φτερούγα του. Το περιστέρι έτοιμο να φλερτάρει ξανά κατασκευάζει την ερωτική φωλιά του και ξεκινά ένα αγώνα αγάπης. Θα είναι ο επόμενος αγγελιαφόρος, μέχρι να αποκαλύψει τη μυστική του ευλογία. Ευτυχώς κανένα αστέρι δεν νοιάζεται να ανταγωνιστεί ένα άλλο. Γιατί να σκοτώσει ένα φως μικρότερο, ίδιο ή μεγαλύτερο; αφού το όνειρο του, ξεκινά και τελειώνει μόνο μια ιδανική νύχτα, ακόμα και όταν τα σύννεφα το κρύψουν σέβεται τον νόμο του ουρανού. Ίσως η εξήγηση να είναι απλή, ίσως νιώθει ότι βρίσκεται ποιο κοντά στον Θεό. Πολλά ουράνια σώματα χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα εξακολουθούν να παρατηρούν την μέρα τις σκιές μας. Από ψηλά είμαι σίγουρη ότι μας χαρακτηρίζουν ως τσούρμο, ανώνυμο και ανεύθυνο.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε μόνο το κέλυφος αυτών που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ένα άδειο κουφάρι που ψάχνει για λίγη ζεστή ψυχή στους άλλους. Φιλότιμες προσπάθειες μοιράζονται και φαίνεται πως η αρχή δεν θα αργήσει! Ας γίνουμε εκείνα τα αστέρια που δεν διστάζουν να ενώσουν τα εσωτερικά φώτα τους όσο μικρά κι αν είναι… Ίσως ακόμη να υπάρξει δρόμος που θα φτάσει μέχρι το ασφαλές πέταγμα του περιστεριού.

Κανένα φως δεν είναι τόσο δυνατό σαν αυτό της ειρήνης!

 

 

 

Μαρμαρωμένος βασιλικός

 

Έτσι όπως φτερούγιζαν τα χρόνια, έδιναν την αίσθηση μικρών φαύλων κύκλων που καθώς ανηφόριζαν στον ουρανό σκάλωναν όπου έβρισκαν κάποια αντίσταση. Κοιτούσαν μελαγχολικά το χώμα που άφηναν, ενώ η επιστροφή ήταν μόνο μια ενατένιση αχνή, μακρινή, ξεθωριασμένη… μια ουτοπία που απλά βόλευε, ίσα να παίρνει για λίγο ζωή και μετά να χάνεται σαν το μπαλόνι της γιορτής.

Έτσι όπως φτερούγιζαν τα χρόνια, υποχωρούσε σταδιακά ο φόβος, η επιθυμία, η φόρτιση, η φαντασία… Μόνο μερικά φύλλα λεμονιάς έκλεβαν κρυφά την ορμή του ανέμου διεκδικώντας για πρώτη φορά τον άγραφο νόμο της ζωής.

Κάπου εκεί, ένα Φθινοπωρινό πρωινό, άφησα να πέσουν στο χώμα λίγες σταγόνες ψυχής, ένα χάδι στα άνθη που δεν μπόρεσαν να γεννηθούν αφού ο σπόρος, εύθραυστος και πληγωμένος αφανίστηκε. Ίσως έφταιγε το χέρι που τον φύτεψε καθώς αιμορραγούσε από το ίδιο μαχαίρι που έκοβε την καρδιά στα δύο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν ένα πελώριο σύννεφο ψιχάλισε μύρια όσα συναισθήματα, εναποθέτοντας αποδημητικές φλούδες φωτός που κατέβαιναν ρυθμικά από την σκάλα του παραδείσου. Ήταν η ίδια σκάλα με τα βήματα του νόστου, τις πατημασιές του μισεμού που διψούσαν για αγάπη, για χαμόγελο, για ανθρωπιά, για κάθαρση, για αγνότητα! Διέκρινα μια παιδική φιγούρα να γλιστρά από ένα σχοινί ισορροπώντας το φτερούγισμα της λήθης, το μπαλόνι που επέστρεφε, την ουτοπία που γινόταν πραγματικότητα, τον σπόρο απ’ το χέρι του Θεού που έσπερνε σε χώμα οργωμένο με το αλέτρι της αλλοτινής εποχής! Ήταν η προσευχή για πρώτη φορά αληθινή, με χέρια σφιχτά και ενωμένα. Γιατί η κόλαση δεν ήταν η τιμωρία, αλλά η ευκαιρία για να ευωδιάσει ο μαρμαρωμένος βασιλικός!

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top